Chainsmoker ft. Luke Hemmings

42

Uit alle mensen die ik op deze campus om middernacht tegen kon komen, is het net Luke. Ik wist niet eens dat hij hier op de campus zat, alhoewel ik dat misschien had kunnen verwachten aangezien Ashton hier zit. Het feit dat het Luke is is behoorlijk schokkend, maar niet schokkender dan de pijn die ik voel. Alex zegt tegen Luke: 'Haal een deken!' Luke staat in paniek op en rent naar boven. Alex komt dichter zitten en vraagt: 'Ella?' Ik probeer te knikken. 'Kun je praten?' Ik probeer te praten en tot mijn verbazing komt er iets uit. Niet wat ik bedoelde, maar het gemompel is beter dan niets. 'Oké, oké, schatje, hoe is dit gebeurd?' vraagt hij en hij kijkt me enorm bezorgd aan. Hij heeft m'n hand nog steeds vast en ik knijp erin. Ik mompel iets, maar natuurlijk verstaat hij er niets van. Ik kijk Alex in de ogen. Hij kust me en fluistert dan weer dat het wel goedkomt. Ons intieme moment wordt onderbroken door Luke, die met een deken van de trap afkomt. 'Hier, een deken', zegt hij en Alex neemt hem aan. Luke houdt z'n afstand.Alex legt de deken zachtaardig op me. Luke staat er een beetje op te kijken. Alex weet volgens mij niet goed wat hij met Luke moet doen. Dan ineens richt hij zich tot hem. 'Heb je dit expres gedaan?' Alex is verrassend rustig, gezien de vraag die hij stilt. Luke niet, die panikeert.'Nee. We liepen tegen elkaar. Het was een ongeluk.' Alex ademt even diep in enuit, kijkt naar mij en zegt dan: 'Als ik erachter kom dat het niet zo was, danzul je er niet goed van zijn.' Luke is natuurlijk helemaal in paniek. Ik kan niets doen, ik zou niet eens weten wat gedaan. Dan hoor ik de ambulance. Algauw komen mensen binnen. Hulpverleners nemen plaats naast me  en onderzoeken allerlei dingen. Ondertussen zijn rond ons ook mensen komen staan. Studenten. Allemaal vage gezichten, en toch weet ik Ashton eruit te halen. Ik word op een brandcard gelegd. Alex heeft m'n hand nog steeds vast, en houdt Luke, die mee lijkt te willen, tegen. Ik word in een ambulance gelegd. Alex zit naast me. Toch panikeer ik. Want dit i sook wat m'n moeder doorgemaakt heeft. Dit is ook wat ze doorgemaakt heeft voor ze stierf. En er was niemand bij haar. Tranen vormen zich en stromen. Ik weet dat ik wel oké zal zijn, ondanks de pijn, maar dat is dan ook niet de reden waarom ik huil. 'Ella, wat is er?' Alex kijkt paniekerig naar me, en dan naar de hulpverlener naast me. 'Heeft ze pijn?' De man zegt: 'Ze heeft verdoving gekregen, de pijn zou nu over moeten zijn.' Ik merk ook dat de pijn verdwenen is, maar de pijn omwille van m'n moeder niet.

Alex kijkt naar me. Ik voel me zo kwetsbaar. Ik zie een traan van z'n oog naar z'n wang naar beneden lopen. 'Ella, het komt goed, echt waar', fluistert hij, en dan geeft hij me een kusje op m'n voorhoofd. We komen aan bij, wat ik denk, het ziekenhuis. Alles gaat heel snel. En plots voel ik hoe Alex m'n hand loslaat. Dit wil ik niet voelen. Niet. Ik kan dit niet zonder hem. Ik weet niet eens wat 'dit' inhoudt. Ik roep z'n naam, maar hij komt niet. Ik wordt een kamer binnengevoerd en het laatste wat ik weet ik dat een dokter me aankijkt en zegt: 'Tel tot tien.'

'Ella Ella? Ze wordt wakker! Ella, hey', hoor ik. Het is Alex, zijn stem herken ik uit duizend andere. 'Hey', mompel ik, niet goed beseffend waar ik ben. 'Oh, god, ik ben zo blij dat je wakker bent', zegt hij. Ik weet niet wat er gebeurt en waarom hij zo opgelucht is. 'Wat is er?', gaap ik. Een klein glimlachje verschijnt op z'n gezicht. 'Je bent van de trap gevallen, maar nu ben je oké.' Ik denk terug en herinner me inderdaad dat ik tegen iemand aanliep en viel. Langzaam komen de herinneringen terug. Oh ja, die persoon was Luke. En ik kon me niet meer bewegen. Ik kijk naar Alex. 'Heb ik iets  gebroken?' Hij bijt op z''n lip. 'Je been, je bent nogal slecht terecht gekomen. En een arm.' Ik kijk naar m' been, die in het gips zit. En naar m'n arm. Het is dezelfde als vorige keer. 'Ze hebben je kaak geopereerd. Dat is gelukkig wel goed gegaan.' Ik voel aan m'n kaak, het doet pijn. 'Geef me eens een spiegel. Er zit er één in m'n tas', zeg ik. Nu ik erover nadenk, mompel ik meer dan dat ik spreek. 'Je tas is hier nog niet', zegt hij, 'sorry.' Hij kijkt naar z'n schoenen terwijl hij dat zegt. 'Geeft niet', mompel ik, 'ik zie er waarschijnlijk toch niet uit.' Hij geef me een groen lachje en neemt dan m'n hand vast. 'Ik ben zo blij dat je wakker bent.' Ik weet niet goed wat ik moet doen. Ik kijk even rond en zie een typische ziekenhuiskamer. Dan ineens gaat de deur open. 'Ella, gaat het?', komt m'n vader binnengelopen. Ik vind het schattig dat hij zo bezorgd is. Achter hem komt Rose binnen. 'Het gaat, het gaat', zeg ik terwijl ze beiden gaan zitten.'Oh, je hebt me laten schrikken. Wat is er gebeurd?' Ik kijk even naar Alex, hopende dat hij doorheeft dat dat betekent dat hij het mag uitleggen. Moet uitleggen. Mijn kaak doet te veel pijn, ik mompel meer dan dat ik spreek. 'Ze is van de trap gevallen', zegt hij, 'ik heb haar daar gevonden. Er was een jongen, die zei dat ze tegen elkaar aan gelopen waren.' M'n vader kijkt vragend naar mij en dan naar Rose. 'Hoe laat was dat?' Alex zegt: 'Dat moet rond middernacht geweest zijn.' M'n vader fronst z'n wenkbrauwen. 'Waarom was je zo laat aan het rondlopen in dat gebouw?' Alex kijkt naar mij. Ik zucht. 'Ik kon niet slapen.' Rose kijkt bezorgd naar me en verandert het onderwerp. 'Heb je pijn?' Ik haal m'n schouders op. 'Ik denk dat ze verdoving gekregen heeft', zegt Alex zachtjes. Dan komt een dokter binnen. 'Goeiemorgen', zegt hij, 'hoe gaat het?' Weer haal ik m'n schouders op. 'Goed, laat ons even kijken hoe het zit. Je bent nogal slecht terecht gekomen, maar alles zal weer genezen. Je been moet nog een viertal weken in het gips. Je arm ook. Je kaak zal snel beter worden. Binnen een paar dagen, maximaal een week zou de zwelling moeten wegtrekken .'Iedereen zit aandachtig te luisteren. 'Wanneer kan ze terug mee naar huis?' De dokter denkt even na. 'Goh, ik zou haar nog een nachtje hier houden voor observatie, dus morgen kan ze terug naar huis.' Alex' hand heeft z'n weg gevonden naar de mijne en terwijl de dokter nog wat vertelt over medicatie wrijven ze in elkaar. 'Oké, bedankt dokter', zeggen m'n ouders en de man gaat de kamer uit. M'n vader zucht: 'Het is nog niet niks. Wat hebben jullie uitgestoken?' Hij kijkt naar Alex en niet echt met een vriendelijke blik. Alex bijt op z'n lip uit nerveusheid. 'Alex?' Alex kijkt naar beneden. Ik wil niet dat m'n vader hem zo hard aanpakt, want dit is helemaal zijn fout niet. Ik wil iets zeggen, maar m'n vader legt me het zwijgen op. 'Alex?' herhaalt hij, deze keer iets luider. Hij antwoordt niet. Dan zegt m'n vader: 'Ga even uit de kamer. Ik wil met m'n dochter spreken.' Alex gaat niet ineens weg. Omdat hij mij niet durft te kussen (denk ik), geeft hij een kneepje in m'n hand. Dan gaat hij weg. M'n vader kijkt me al zuchtend aan. 'Wat is er gebeurd? Als hij je iets aangedaan heeft ...' Dat hij zoiets zelfs maar durft te denken. 'Nee', wil ik roepen, maar het doet pijn aan m'n kaak, dus komt het er stil en mompelend uit. 'Wat is er dan gebeurd, Ella?', kijkt m'n vader me boos aan. 'Ik liep tegen iemand aan en viel. Het was een ongeluk', zeg ik. Of ja, mompel ik. M'n vader trekt z'n wenkbrauwen op. M'n vader kijkt naar Rose, die haar hand op de zijne heeft. 'Voor nu laat ik het hierbij, maar wees er maar zeker van dat dit gevolgen zal hebben. Je hebt nog maar je arm gebroken. Wat steek je allemaal uit?' En dat, lieve mensen, is het soort vraag waar je geen antwoord op moet geven. Ouders vinden het leuk retorische vragen te stellen en ze vinden het niet leuk als je erop reageert. Doe dus vooral niet wat ik ga doen.

'Eigenlijk valt dat nog mee, hoor. Ik was gewoon wakker en liep even door het gebouw', mompel ik, me ervan bewust dat m'n vader dit niet leuk zal vinden. Hij kijkt me boos aan. 'Ella, we spreken hierover als je terug thuis bent. Ik ga even naar buiten', zegt hij, waarna hij opstaat. M'n vader is echt geen type dat snel boos wordt. Ik weet ook dat hij dit niet slecht bedoelt, hij is gewoon bezorgd, maar hij moet me gewoon geloven. Rose kijkt me aan. 'Is dat echt wat er gebeurd is?' vraagt ze zachtjes. Ik knik. 'Oké, misschien moet je even slapen. De dokter zei dat rust je goed zal doen.' Ik wil tegenspreken, maar ach, wat voor nut heeft het, dus knik ik. Ze gaat naar buiten. Ergens hoop ik dat Alex binnen gaat komen, maar dat gebeurt niet. Ik vraag me af waarom. Maar ik val uiteindelijk in slaap. Wanneer ik wakker word, zit m'n vader naast me. 'Hey, Ella.' Hij heeft een koffie in z'n hand. Ik hoop dat hij er ook één voor mij bij zich heeft. Ik kijk en dan geeft hij hem aan mij. 'Dankje', fluister ik. Ik weet dat het misschien niet dankbaar of goed overkomt, maar toch durf ik te vragen waar Alex is. De zucht die ik als reactie daarop krijg, voorspelt niet veel goeds. M'n vader neemt een slok van z'n koffie en zegt dan: 'Ik heb hem naar huis gestuurd.' Ik kijk hem met grote ogen aan. Hoe kan hij dat doen? 'Waarom?', weet ik uit te brengen. 'Wat had je verwacht, Ella? Je valt om middernacht van een trap als je bij hem verblijft. Dan kan ik hem toch niet vertrouwen. Er is iets gebeurd, meer dan wat je me vertelt. Ik dacht dat hij een goede kerel was, maar nu begin ik toch serieus te twijfelen. Waar sliep je?' Ik zucht. Ik wil niet weer zo'n awkward gesprek over seks en relaties. Been there, done that. We waren ondertussen wel tot een punt gekomen dat ik kon zeggen dat ik naar hem toe ging, maar over het waar-slaap-je-gedeelte hebben we het nooit gehad. Of misschien heb ik hem een keer verteld dat we in een apart bed lagen. Ai, dat wat misschien niet zo'n goed idee. 'ZIjn jullie samen?' gaat m'n vader door. Ik rol met m'n ogen. Het is niet dat m'n vader het niet mag weten, het is gewoon niets iets dat ik zomaar ga zeggen. Ik weet ook niet hoe Alex zich er bijvoelt. Zijn ouders weten het denk ik wel, maar dit ligt anders. Met het hele gedoe met Luke en zijn vrienden, alles wat er gebeurd is. Ik zucht. M'n vader zegt:'Kijk, Ella, ik ga het maar één keer zeggen. Je ziet hem niet meer, tot je me duidelijkheid geeft over wat er gebeurd is.' Ik zucht uit frustratie. 'Ik heb je het al verteld.' 'Wat er echt gebeurd is bedoel ik', zegt hij, waarna hij een slok neemt van z'n koffie. Waarom wil hij me m'n lief afnemen? Ik dacht dat hij me gelukkig wou zien? Plots voel ik tranen opkomen. Ik denk ook aan het moment waarop Luke wegging en hoe moeilijk ik het toen had.  Niet nog een keer. Het was een hel, en ik dacht dat ik daar eindelijk vanaf was. Ik roep: 'Buiten! Ga weg uit m'n kamer, nu!' M'n vader is duidelijk geschokt door m'n toon, misschien omdat hij verwachtte dat ik hem zou vertellen wat er zogezegd 'echt' gebeurd is. Hij staat op en zegt: 'Bedaar maar een beetje, dan kunnen we als volwassenen praten.' Ik kijk hem boos aan, en dan verlaat hij de kamer. Ik wil me op m'n zij draaien, maar dat gaat niet door die stomme gipsen. Ik wil m'n telefoon. Maar zelfs als ik me kon bewegen, zou ik hem niet vinden. Hij zit namelijk nog in m'n tas, die bij Alex ligt.

Ik moet straks echt even een verpleegster om een telefoon vragen. Het moet mogelijk zijn, met al m'n charmes *kuch*. Nee, maar serieus, hoe kan m'n vader dit doen? Hij kent Alex niet -oké, dat is misschien de reden, maar dan nog, hij mag hem niet veroordelen voor hij hem heeft leren kennen.- Rose komt binnen en zegt dat ze naar huis gaan en me morgen komen ophalen. Ik knik, niet bereid veel te zeggen. Oké, het is haar schuld niet, maar dan nog.

A/N: Twee updates op een dag? Jup, omdat het kan! Fijne vakantie allemaal ;)