Chainsmoker ft. Luke Hemmings

37

2 maanden later...

Ella's P.O.V.

'Oké, tot straks!', zeg ik nog. Dan sluit ik het telefoongesprek met No af. Zo dadelijk ga ik naar haar. Hoewel ik geen speciefieke treinangst hebt, blijft het wel spannend. Ik moet lang op de trein zitten om bij No te geraken. Ergens ben ik daar wel blij om. Ik heb dan ruim de tijd om mijn boekverslag af te maken. School is ondertussen een maand bezig. Het is behoorlijk druk. Ik sta vooral bij Connor nu. De jongens zijn ondertussen al een tijdje uit m'n leven en ik probeer verder te gaan. Ze hebben iets verschrikkelijks gedaan, waar ik nog regelmatig aan denk. Hoe vaak ik 's nachts niet al zwetend in bed wakker word door een nachtmerrie. Het is zwaar, maar ik probeer me te focussen op school en m'n vriendschap met No en Con. Ik heb niemand verteld over wat er gebeurd is, ik kon het gewoon niet. Daar voel ik me schuldig over. Ik weet dat ik het nog altijd kan vertellen. Er zijn zoveel momenten geweest dat ik m'n mond open deed, maar dan weer toe. Ik kan het gewoon niet. Ik weet niet wat er nu met de jongens aan het gebeuren is. Op Facebook heb ik ze verwijderd. Ik had het gevoel dat dat nodig was om verder te kunnen gaan, maar het blijft moeilijk. Hoe dan ook, ik moet nu echt vertrekken. Ik trek m'n jas aan en wandel naar het treinstation. De route is behoorlijk ingewikkeld; ik moet 2 keer overstappen. Wanneer de trein eraan komt, stuur ik No nog een sms dat ik vertrokken ben.

Het is een lange rit en het overstappen moet heel snel gebeuren. Gelukkig slaag ik er wel in m'n boekverslag af te maken. Wanneer ik aankom, staat No me op te wachten. 'Hey', zegt ze en dan geeft ze me een kus op m'n wang. 'Hey!' antwoord ik. We wandelen samen naar haar verblijfsplaats, op de campus van de kunstschool. Hier ga ik een weekend verblijven. Ik ben blij dat ik eindelijk eens uit alle stress ben. School en dan daarbij de slapeloze nachten. Ik hoop dat ik vannacht goed zal kunnen slapen, maar ik vrees ervoor. Misschien moet ik maar wakker blijven. Hoe ik dat ga doen, blijft een vraagteken. Ik ga op m'n bed liggen (haar kamergenoot is een weekend naar huis) en vraag No: 'Hoe zit het met de liefde? Al een jongen ontmoet?' Ze glimlacht. 'Nop, ik sta ondertussen al meer dan een jaar droog.' Ik denk terug aan haar gekloot met Ash's broer. Het is z'n halfbroer, maar dat even terzijde. Ze rekent dat niet mee, omdat ze niet verder gingen dan wat kloten. Volgens mij heeft ze Louis niet meer gesproken sinds die dag dat mijn plan helemaal anders uitliep. Ik zou erover kunnen beginnen, maar dat doe ik niet. 'Zijn er hier geen knappe jongens? Ik ben er zeker van dat er in het laatste jaar wel een paar knapperds -.' Ze onderbreekt me al lachend: 'Er zitten zeker knappe jongens, maar ze zijn nogal jong van mentaliteit. Daarbij komt dat ze denken dat ze zoveel ervaring hebben, maar ze weten er niets van.' Ik trek m'n wenkbrauwen op. 'Je staat toch droog?' Ze rolt met haar ogen. 'Ik zei niet dat ik niet wat gekloot heb.' Ik lach. No zou No niet zijn als ze niet zou lopen kloten. Dat klinkt slechter dan ik dacht dat het zou klinken. 'En dan deed je niets omdat .. ?', vraag ik nieuwsgierig. 'Omdat ze het al verpesten toen we nog maar binnen waren.' Ik knik. De rest van de avond praten we over van alles. No weet dat ik het gehad heb met de jongens; niet waarom. Ik ben blij dat ze zwijgt over hen, want ik wil gewoon genieten van het weekendje weg. Ik krijg weer een nachtmerrie. Deze keer zit ik in de auto en rijd ik m'n moeder aan. Badend in het zweet word ik wakker. Boven me hangt No's hoofd: 'Alles oké, Ella?'. Ik adem even diep in en uit. Het was niet echt, het was een nachtmerrie. 'Ja, alles oké,' antwoord ik. 'Ben je zeker? Je riep zo luid dat de hele campus wakker is.' Ik glimlach beschaamd. 'Sorry.' Ze schudt haar hoofd: 'Nee nee, is er iets of zo?' Ik haal m'n schouders op. 'Ik ben oké. Het was gewoon een nachtmerrie.' Ze zegt: 'Heb je dit vaker?' Ik twijfel wat ik moet antwoorden. Ik schud m'n hoofd. Ik weet dat ik aan het liegen ben, maar ik wil haar niet ongerust maken. En ik wil haar geen uitleg geven over dit alles.

Op zaterdag toont No me de campus en geeft ze uitleg over haar lessen. Af en toe lopen we langs iemand die haar vriendelijk begroet. Nadat we afhaalpizza -cliché- gegeten hebben, vraagt No: 'Heb je zin in een feestje?' Verbaasd kijk ik haar aan. Natuurlijk weet ik dat er in colleges feestjes gegeven worden, maar ik was er niet van op de hoogte dat wij aan één zouden deelnemen. Toch knik ik. 'Goed.' Rond elf uur gaan we weg. Ik draag een T-shirt en een zwarte broek, héél casual, maar No zei dat ik met niet moest omkleden. We lopen naar een deur, die meteen toegang heeft tot een atelier. 'Hey', zegt iemand enthousiast. Becky, blijkbaar. Eén van No's beste vriendinnen hier. Ik observeer 'het feestje.' Het is anders dan die feestje bij Luke en Cal. Daar ga je op in een gigantische, bierdrinkende massa. Hier is het rustig; er zijn 5 mensen, naast No en ik, en ze drinken wijn. Er wordt gebabbeld en zelf geschilderd. In het hele atelier hangen er tekeningen en schilderijen. Ze zijn erg mooi. No onderbreekt m'n staarsessie: 'Hey, dat is de mijne', zegt ze enthousiast wijzend naar een tekening. Het is een tekening van een meisje. Boven haar zie ik hetzelfde meisje maar met telkens een tekening. Het is alsof dit allemaal emoties zijn in haar hoofd.  De tekening is erg sterk. Maar ook wel een beetje triestig. De hoofden huilen of roepen. 'Dat is niet zo blij', zeg ik, wat belacherlijker klinkt dan ik verwacht had. 'Ik zat diep toen, ja', zegt ze, 'kunst is een manier om die emoties uit te drukken.' Ik glimlach. No is een talent en ik ben zo trots op haar. Die avond heb ik weer een nachtmerrie. Ik bespaar jullie de details, maar het was erg, geloof me. No heeft het niet gemerkt. Ze is vast in een erg diepe slaap door de wijn. De volgende morgen ontbijten we samen in een ontbijttentje en spijtig genoeg moet ik dan al weg. 'Dag, Ellatje, ik ga je zo missen! Het doet raar zonder jou', zegt ze, waarna ze me knuffelt. Tranen vormen zich in m'n ogen. Normaal gezien ben ik niet zo emotioneel, maar dit afscheid valt me zwaar. Even een weekendje weg, bij een vriendin die ik al lang niet meer gezien had, was wat ik nodig had. Nodig heb. Het duurde niet lang genoeg en ik heb geen zin om terug te gaan naar mijn leven. 'Dag, No', zeg ik en ze kijkt verbaasd naar m'n tranen wanneer we elkaar eindelijk loslaten. 'Hé, meid, we zien elkaar snel weer! Niet opgeven. Je moet nog een jaartje.' Ik glimlach. Het is lief dat ze me probeert op te peppen, maar het gaat niet over dit jaartje. Het gaat over Michael en over m'n moeder en over het verleden missen.

Op de trein heb ik niet veel energie over, dus besluit ik gewoon muziek te luisteren. Wanneer ik m'n tweede overstap-station inloop, zie ik op het scherm dat m'n trein vertraging heeft. Anderhalf uur. Serieus? Dit kan niet erger worden. Ik sms m'n vader dat ik later ga zijn en besluit me dan maar naar de eerste de beste Starbucks te wenden. Gefrustreerd kijk ik in m'n portefeuille. Misschien heb ik genoeg bij voor de goedkoopste koffie. Spijtig genoeg niet meer. Al zuchtend sta ik voor de Starbucks. Hoe ben ik erin geslaagd geen geld mee te brengen? Ik steek m'n portefeuille weg. Dan ineens hoor ik achter me een stem. Ik draai me om en zie een jongen vanuit de Starbucks naar de deur toe komen. Ik verplaats me een beetje zodat hij naar buiten kan, maar in de plaats van naar buiten te gaan, zegt hij: 'Hey, wil je iets drinken van me?' Zo'n aanbod sla ik niet af. 'Graag', zeg ik, me afvragend of dit wel echt aan het gebeuren is. Ik loop de SB binnen en de jongen vraagt: 'Wat is je naam, voor op je beker?' Ik glimlach. 'Ella.' Hij antwoordt: 'Er is nog steeds een kans dat ze je naam verkeerd schrijven, hoor.' Ik lach. We bewegen ons naar een zeteltje en gaan daar zitten. Wat moet ik doen? Wat is de sociale code? 'Zo, wat brengt je hier?', vraagt hij. 'Ik was een weekend bij een vriendin, en nu heeft m'n trein vertraging.' Hij glimlacht. 'En jij?' 'Ik studeer hier. Ik had zin in een koffie, dus ja ..'. Ik glimlach. 'ZO, eh, Ella, waar kom je vandaan?' Ik vertel hem over het dorp en vraag hem dan waar hij vandaan komt. Hij zegt dat hij hier het meeste tijd doorbrengt, en in de vakanties naar huis gaat. 'Wat doet je vriendin? Studeert ze ook?' Ik knik en zeg: 'Kunstschool.' Hij knikt en ik zeg de naam van haar kunstschool. We praten verder over onze studies en op de één of andere manier is er een klik. We praten vlot. Het voelt goed aan. En de koffie smaakt ook erg lekker. Wanneer ik een blik werp op m'n telefoon, zie ik dat m'n trein er elk moment kan gaan zijn. 'Ik moet gaan', zeg ik, oprecht met spijt in m'n stem, 'bedankt voor de koffie;' Hij staat recht met mij en zegt: 'Graag gedaan. Is het goed als ik even meeloop?' Ik knik verrast. Hij begeleidt me naar het spoor. 'Euh, ik vroeg me af of je - of je misschien eens met me wil afpreken? Echt afspreken. Je ziet er erg leuk uit en euh, tja ...' Ik glimlach en knik. Vanbuiten lijk ik kalm, maar in m'n hoofd ben ik aan het freaken. 'Ja, dat moeten we zeker doen', probeer ik rustig te zeggen, waarna hij voorstelt nummers te wisselen. Wat we ook doen. 'Het was leuk je te ontmoeten, Ella, ik bel je', zegt hij. Ik stap op de trein en weet even niet goed wat gedaan. Ik weet niet wat ik moet aanvangen met m'n enthousiasme. Om me rustig te houden, besluit ik dan maar naar het nummer dat ik gekregen heb te staren. Het is zo lief dat hij aanbood koffie voor me te kopen. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Dan ineens denk ik aan Luke, iets wat ik mezelf verboden had. Het voelt vreemd aan met een andere jongen op deze manier om te gaan, ook al zijn Luke en ik voor altijd verleden tijd. Ik moet mezelf overtuigen dat ik dit mag doen en dat dit goed is. Toch weet ik niet of het wel zo goed is. Dit is schattig en leuk, maar ik ken hem niet eens. Wat wilt hij zelfs van mij? Een random meisje op het treinstation bij de SB en dan biedt hij me meteen drank aan? Wat als hij het helemaal niet goed bedoelt? Misschien wilt hij gewoon iets. Iets wat jongens vaak lijken te willen. Misschien wil hij gewoon seks. De gedachte dat dat de enige reden is dat hij met me uitgaat doet pijn. Maar er zijn zoveel gedachtes die pijn doen momenteel. Ik zit met het Mike-ding en school en No en .. misschien is het beter als ik z'n nummer wis. Hij heeft geen nood aan iemand met zoveel problemen. Ik heb ook geen nood aan een jongen, op die manier, in m'n leven. Ik staar naar het nummer en kijk naar de naam erbij. Zou ik het deleten ? Ik zucht, waarna ik het besluit te doen. Mijn enthousiasme is vervangen door een triestig gevoel. Ik kan niet eens mensen op een normale manier leren kennen door dit alles. Al zuchtend duw ik op 'verwijderen', recht onder de contactnaam: Alex. Alex A.