Chainsmoker ft. Luke Hemmings

11

Maandag. Ik geef toe dat ik het nog steeds een rotdag vind, maar doordat het op school zo goed gaat, benadruk ik de rotheid van de dag wat minder. Wanneer ik aankom, net op tijd, weet ik Luke niet meer te vinden. Hij loopt niet in deze hal en ik heb geen tijd om in andere hallen te gaan zoeken. In de eerste pauze vind ik hem ook niet. Rond de middag stuurt hij me een sms: 'Heb bijles.' Kort. Maar goed, ik ga ervan uit dat hij dit sms'je in het geniep onder z'n bank gestuurd heeft, wat betekent dat het wel te begrijpen is dat het niet al te langdradig is. 'Oké, zie je wel', stuur ik terug. Die middag zit ik gezellig bij de jongens. Ash en Cam hebben één of andere belachelijke discussie. Michael spreekt weer eens niet. Ondertussen ben ik erachter dat dat niet is omdat hij gefocust is op z'n lunch. Het moet iets te maken hebben met de ingewikkelde situatie waarin hij zit. Veel ben ik er nog over te weten gekomen. Eigenlijk heb ik er ook niet echt meer naar gevraagd. Als Luke en ik elkaar eens zien, dan praten we over leukere dingen. Na de lunch zie ik Luke ook al niet meer. Pas in de laatste pauze passeer ik hem: 'Hey, Luke', zeg ik enthousiast. Hij kijkt om en zegt: 'Ella, er .. er is iets...'. Ik heb geen tijd. Ik moet nog een cursus ophalen bij iemand uit de klas, dus loop ik achteruit en zeg: 'Zeg het me gewoon na schooltijd.' Ik zie hem teleurgesteld kijken. 'Tot straks', probeer ik de sfeer iets beter te maken. Het lukt me niet denk ik.

Luke's P.O.V. 

'Het is je dag niet, hé?' vraagt Calum. Ik schud m'n hoofd. 'Is er wat?' Ik zucht, niet zeker of ik wel moet vertellen wat er echt is. 'Je weet dat je het mij kan vertellen, hé.' Ik zucht. Ik ben enorm aangedaan door wat ik gehoord heb. Het ergste van al is dat ik het geloof. Het is een geloofwaardig verhaal. Ik vind het maar moeilijk om hiermee om te gaan. Momenteel zweven er zoveel gedachten door m'n hoofd en ze maken de zenuwen alleen maar erger. Waarom liep ze zomaar door? Het is een aanwijzing. Het bewijst alleen maar wat ik gehoord heb. Ik heb een sigaret nodig, die zal me wel wat kalmeren. 'Mag ik naar de WC?' De leerkracht trekt even haar wenkbrauwen op, maar zegt dan dat het oké is. Op de hal kan ik me al niet meer inhouden. Ik haal een sigaret uit en steek hem op. Het kalmeert me een beetje, maar niet genoeg. In de WC ijsbeer ik rond. Wat als het echt zo is? Ik denk dat het echt is. Anders zou ze zoiets niet doen. Maar ik ...nog een sigaret. M'n hoofd staat op ontploffen. Ik loop al twintig minuten te ijsberen en ik heb ondertussen al 5 sigaretten gerookt. Het is genoeg geweest. Ik moet terug naar de les, ik kan niet anders. Anders komen ze me zoeken en ik wil geen problemen. Ik moet nog even wachten. De les lijkt een eeuwigheid te duren. Wanneer de bel eindelijk gaat, haast ik me naar buiten. En ik kan het niet laten een sigaret op te steken. Ze blijft langer weg dan anders. Misschien is ze bij hem? Godverdomme. Gelukkig is ze daar. 'Hey', zegt ze, en ze wilt me een kus geven. Ik trek me weg. 'We moeten praten', zeg ik. Ze knikt. 'Oké, waarover wil je het hebben?' Ze speelt het gewoon. Een goede actrice is ze wel, dat moet ik haar geven. We lopen een eindje weg van de school en dan gooi ik alles eruit. 'Je bent samen met Connor niet? Ik heb dingen gehoord. Waarom doe je zoiets?' Ze kijkt me verbaasd aan. 'Luke, ik -'. Ik onderbreek haar: 'Je doet gewoon alsof er niets is! Lafaard! Je gaat gewoon met hem uit, jullie zijn een koppel. Hoe kun je zoiets doen?' Ze kijkt me even doordringend aan, maar zegt niets. Ik ga verder: 'Je bent samen met hem, hé hé? Ik hoor het heus wel, hoor. Er gaat van alles rond en waar rook is, is vuur, niet? Ha ? Je kunt niet zomaar met hem gaan rondlebberen.' Ze roept nu ook: 'Luke, ik kan niet geloven zoiets uit jouw mond te horen. Je weet hoe makkelijk mensen iets verdraaien. Ik kan niet geloven dat jij de roddels gelooft.' Ze is even stil, maar gaat dan verder: 'En ik ben niet van jou, Luke, ik ben van niemand. Ik doe in m'n vrije tijd godverdomme toch wat ik wil. Wij hebben geen relatie of niets. Ik ben niet van jou. Ik ben van niemand. Ik ben godverdomme van mezelf!' Ze draait zich om en loopt weg. Ik steek een sigaret op - dat is het enige wat ik nu kan doen - ze heeft het niet eens ontkend. Ze is gestopt met acteren. En nee, ze is niet van mij, maar wij hadden toch iets? Wij hadden iets. En zij is het gewoon aan het aanleggen met die kerel.' Ik voel een enorme woede in me opwellen. Het moet eruit. Ik probeer m'n woede te beheersen - maar het is alsof de woede niet enkel m'n lichaam, maar ook m'n verstand overgenomen heeft. Ik weet waar hij is, ik weet het. Met grote stappen loop ik ernaar toe. Zijn IT-vriendjes gaan net weg, ideaal. Ik roep hem en schreeuw: 'Blijf met je vuile poten van m'n vriendin!' Ik probeer m'n gebalde vuisten in bedwang te houden, maar het is te laat. Voor ik het zelf goed en wel besef, heb ik hem al geslagen. En nog eens. Ook m'n voeten maken nu deel uit van de woede. Een paar stampen zorgen ervoor dat Connor op de grond valt. Stop, zegt het stemmetje in m'n hoofd, maar ik kan niet stoppen. Ik weet dat dit verkeerd is . Stop, stop. En dan uiteindelijk slaag ik erin m'n lichaam in bedwang te houden. Ik ren weg. Ik stop pas met rennen wanneer ik op een afstandje van de school ben. Wat heb ik gedaan? WHAT THE FUCK HEB IK GEDAAN?

Ella's P.O.V.

De tranen om Luke zijn nog maar pas gedroogd. Wat stelde dat voor? Weet hij iets over het feest met Connor? Misschien is er iets rond gegaan, maar hij, hij zou moeten weten dat er meer achter zit. Niets is wat het lijkt. Schijn bedriegt. Hij weet dit zo goed en toch gelooft hij de roddels zomaar. Eerst en vooral, zijn we geen koppel. We hebben wel iets, maar we hebben onze band nog niet echt gedefinieërd als 'relatie' . Ten tweede, hij zou mij moeten vertrouwen. Hij zou moeten weten dat ik nooit zoiets zou doen. Ik heb hem verteld over Con's liefdesverklaring. Waarom gedraagt hij zich nu zo? M'n vader is thuis, blijkbaar heeft hij iets gevraagd. 'Sorry, wat?' 'Hoe was het op school?' M'n vader is in een goede bui, maar ik niet. 'Saai', zeg ik. 'Oh', zegt hij, een beetje teleurgesteld dat ik niet meer vertel. 'Ik heb nog wat huiswerk', lieg ik, 'dat ga ik even maken.' Ik loop naar boven. Ik moet even nadenken over wat er gebeurd is. Ben ik Luke nu kwijt? Wat hadden wij eigenlijk? Hij kent mijn verhaal en ik het zijne, en ik dacht echt dat we op dezelfde golflengte zaten. Maar blijkbaar is dat niet zo. Die avond besluit ik toch maar tv te kijken met m'n vader. Hij doet echt moeite om vaker thuis te zijn, hij wil dat onze band terug beter word. En ik wil dat ook - alleen heb ik zoveel meer aan m'n hoofd op dit moment. 'Pap?' 'Ja?' 'Nee, laat maar.' Dit is niet het moment om over het vreemdgaan te beginnen. Er is al genoeg aan de hand en ik wil het m'n vader niet te moeilijk maken. En ik moet het mezelf ook niet zo moeilijk maken - ik heb m'n handen al vol met Connor en Luke. M'n vader heeft gekookt, echt waar. Het is lang geleden dat ik nog eens een verse maaltijd op m'n bord gekregen heb. Het is lekker, maar ik geniet er niet volledig van. Luke heeft me boos en verdrietig tegelijk gemaakt.

 Dinsdagmorgen. Het is vreemd dat ik me vandaag rotter voel dan maandag. Maar het is wel zo. Hoe moet het nu verder met Luke en mij? Hoe moet dat met z'n vrienden? Ik kan niet meer gewoon bij het groepje zitten. Jess en Allissa zijn allang verleden tijd. En bij Connor kan ik toch ook niet meer terecht? Ik wil het niet. Het is niet omdat dit 'ding' met Luke over is, dat ik zomaar recht in Con's armen ga rennen. Hij heeft me verkeerd behandeld - en dat pik ik niet.

 Ik loop de hallen in, alleen. Ik ben vroeg. Als m'n vader dan als eens moeite doet om me te voeren, dan is het net op het verkeerde moment. De tijd gaat traag en ik loop wat door de hallen. Nog vijf minuten tot de bel gaat. Ik besluit alvast naar de juiste hal te gaan. Is dat Connor? Ja, hoor, het is hem. Hij ziet mij en ik zie hem. Ik zie ook de verwondingen aan z'n hoofd. Hij heeft een blauw oog en heel wat andere blauwe, rode en bruine plekken. Wat is er met hem gebeurd? Voor ik hem kan aanspreken, glipt hij weg. Hij opent een deur en gaat ergens binnen. Ik ben verward. Nog vier minuten. Plotseling springen de videoschermen in de hal aan. Eerst is er niets in beeld, maar dan zie ik Connor. Het is duidelijk dat zijn gezicht er erg aan toe is. Maar waarom staat hij op die videoschermen? Die worden toch alleen gebruikt voor aankondigingen van de directie? Benieuwd kijk ik naar een scherm boven me.