Chainsmoker ft. Luke Hemmings

45

Luke's P.O.V.

Wanneer ik haar naam op m'n telefoon zie verschijnen denk ik dat ik zelf aan het illusioneren ben. Maar het is wel degelijk echt. Ella belt me.

'Hey', neem ik op, verrast dat zij me belt op kerstavond.

'Hey', klinkt het zacht. Ik weet niet hoe zich voelt, iets wat ik normaal wel kon afleiden. Misschien is dat het proces van 'elkaar ontgroeien'.

'Ella?' vraag ik, omdat ik niet goed weet wat gedaan.

'Luke, ik -', ze geraakt niet uit haar woorden. Het is zo lang geleden dat ik haar nog gezien heb - behalve die keer op de trap dan.

'Wat is er, Ella?' weet ik uit te brengen.

'Oké, Luke', begint ze, en ze lijkt haar stem terug te vinden, 'ik weet dat ik misschien nogal ongelegen bel, en ik ga meteen zeggen dat ik niet weer een relatie met je wil, maar ik wil zeg maar proberen vrienden te zijn. Dat is ons in de zomer ook goed afgegaan, tot op een gegeven punt. En ik wil vanavond naar je toe komen, kan dat?'

Al haar woorden komen snel achter elkaar en ik weet niet wat me overkomt. Ze wil vrienden zijn, en naar me toe komen? Dit had ik niet verwacht. 'Euh, ja- ', zeg ik. Even is het stil en dan zegt ze: 'Maar ik heb geen vervoer, en jij vast ook niet, ofwel?' Ik denk na over haar vraag. Iets wat ik in principe niet zou moeten doen, omdat ik een auto heb. M'n oude roestbak gaat nog steeds mee, ja. Waarom ik dan nadenk? Geen idee. Alles wat er gebeurd is heeft zo iemand van me gemaakt, iemand die over alles nadenkt. 'Ik wel', zeg ik. 'Zie je het zitten-?' vraagt ze, maar daar moet ik zelfs niet over nadenken. 'Ik kom', zeg ik, waarna ik afleg. Ze sms't me het adres en dan vertrek ik.

Dit is niet wat ik verwacht had van m'n kerstavond, maar het is het beste wat me kon overkomen. Ik weet eigenlijk niet goed waar ik naartoe rijd, nog een geluk dat er niet veel mensen op de baan zijn.

Wanneer ik aankom bij het huis, weet ik niet wat te denken. Het is een groot huis, chique ook. Ik vraag me af wat Ella hier komt doen, zou haar vriendje hier wonen? Maar dat is zo vreemd, want als ze bij haar vriendje was, dan zou ze mij toch niet bellen? Ik sta open voor veel dingen, maar euh, dit lijkt me niet echt een ideale situatie.

Ik besluit m'n wagen iets verder te parkeren, gewoon om zeker te zijn. Ik ga kijken en zie haar op drempel zitten. Hoe ziet ze eruit? Nog steeds goed, zoals altijd, maar ze zit in het gips. 'Hey', mompel ik, niet goed wetend wat ik moet doen. 'Hey', zegt ze. 'Zo, gaat het een beetje?' Ze haalt haar schouders op. 'Gaan we naar je auto?' Wanneer we in de auto zitten, vraag ik: 'Wat is er gebeurd?' Ze haalt weer haar schouders op. 'Ella, kom op.' Ze haalt weer haar schouders op, waardoor de irritatie die in me aan het opborrelen was eruit komt. 'Godverdomme, Ella! Je laat me super ver rijden, en dan doe je zo? Praat dan toch ten minste!' M'n stem ging luider dan ik verwacht had. En dan zie ik hoe tranen over haar wangen rollen. Shit, dat was niet mijn bedoeling. 'Ella, sorry, ik-', begin ik, maar ze onderbreekt me: 'Hou me even vast.' Eerst weet ik niet wat gedaan, maar dan laat ik haar hoofd op m'n schouder vallen en leg m'n hand op haar rug. 'Het komt wel goed', fluister ik, ook al weet ik totaal niet wat er gaande is en of het daadwerkelijk goedkomt. 

Haar tranen zijn gedroogd en ze zit terug rechtop. Hoewel ik weet dat het onderwerp gevoelig is, vraag ik toch naar wat er precies gebeurd is. Deze keer antwoordt ze wel. Ze vertelt over haar vriendje, en die z'n moeder, die haar vanavond slecht behandelt heeft. 'Whoa, shit', zeg ik. 'Ik weet het, en Alex deed niets. Hij zat er gewoon bij', klaagt ze. Ik knik: 'Maar hij bedoelt het misschien niet zo.' Misschien speel ik advocaat van de duivel, maar ik begrijp ergens wel dat het niet gemakkelijk moet zijn om tussen je vriendin en je moeder in te staan. 'Ja, misschien,' zegt ze. Dan draait het gesprek. We praten over hoe het studeren gaat en over vriendschappen en relaties. We praten over eten en over milkshakes en over  nieuwe films. Het lijkt erop dat ze het voorval met Alex' moeder alweer vergeten is. Hoe graag ik haar ook bij me zou hebben en houden, ik weet dat ik het juiste moet doen. Bro-code. 'Zou je Alex even niet bellen?'

Ella's P.O.V. 

Ik zucht. 'Ik weet het niet.' Luke zegt: 'Je houdt van hem, toch?' Ik zucht en zeg: 'Ja, maar hij is niet voor me opgekomen.' 'Maar je houdt van hem?' Ik zucht. Luke heeft gelijk. Ik hou te veel van Alex om nu zomaar weg te gaan. Deze ruzie moet opgelost raken. 'Bel hem.' Ik rol met m'n ogen. Luke verbetert zich: 'Zou je hem niet bellen?' Ik knik. Ik haat bevel vormen. Ik haal m'n telefoon boven en kijk zuchtend naar 'Alex'. Ik haat dat hij niet voor me opgekomen is, maar ik haat het nog meer dat ik zoveel van hem hou dat ik hem ga bellen. Ik kijk nog even naar Luke, die me bemoedigend aankijkt. Ik druk dus maar op het groene telefoontje. Er wordt opgenomen met: 'Ella?' Ik rol met m'n ogen, maar realiseer me dan dat hij me niet kan zien, dus zeg ik: 'Ja, hoe raad je het?' Hij vraagt: 'Waar ben je?' 'Doet er niet toe.' 'Kom op.' Ik besluit hem nog even te laten lijden. Ik ga hem sowieso vergeven, maar hij moet wel leren dat hij in het vervolg voor me moet opkomen. 'Waarom kwam je niet gewoon voor me op?' 'Het spijt me, Ella.' 'Jaja.' 'Kom alsjeblieft terug', zegt hij. Ik zucht. 'Maar in het vervolg kom je voor me op, ja?' Hij reageert snel: 'Ja, schatje. Het spijt me. Waar ben je? Dan kom ik je halen.' Ik kijk naar Luke. 'Ik kom wel naar jou.' 'Zeker? Ik kan-.' 'Ik kom.' Dan leg ik de telefoon af. Ik kijk naar Luke, die het gesprek al gehoord heeft. 'Luke, ik-', begin ik, maar hij onderbreekt me en zegt: 'Ga maar naar Alex toe. Dat is waar je hoort te zijn.' Ik lach groen. 'Ik vind het gewoon zo rot dat ik je hier zo moet achterlaten. Ik bel je eerst en dan laat ik je zomaar achter.' Hij schudt z'n hoofd. 'Het is niet erg. Om eerlijk te zijn was bij jou zijn al goed.' Ik maak aanstalten om hem te knuffelen. Het is een beetje raar nog, maar ik denk dat we wel terug vrienden kunnen worden. Alle dingen waar we over gepraat hebben en de manier waarop dit alles verliep, geven goede hoop. Ik stap uit en zeg: 'Bedankt. Bedankt voor alles.' Hij schudt z'n hoofd en glimlacht. 'Graag gedaan, Ella.' 

Ik kom terug aan bij het huis en ik zucht. Waarom hou ik zoveel van hem? Alex komt al naar buiten en probeert me te knuffelen. Ik trek me terug. 'Rustig aan.' Hij zegt: 'Kom binnen', maar ik schud m'n hoofd. 'Ik weet niet of ik nog wel binnen wil in het huis van de vrouw die m'n moeder uitschold.' Hij zegt: 'Ze beseft dat ze fout zat, ook al zal ze het niet toe geven. Kom gewoon binnen.' Ik ga uiteindelijk naar binnen. We lopen meteen naar Alex' kamer. 'Waarom kwam je niet voor me op?' vraag ik. Hij zegt: 'Het spijt me, ik - ze blijft m'n moeder.' Ik zucht. 'Ik zeg ook niet dat je haar met 66 messteken moest neersteken. Je hoefde niet eens boos te worden. Je moest haar er gewoon op wijzen dat ze fout zat.' Hij knikt. 'Je hebt gelijk, schat. Ik had moeten reageren.' Ik knik. Dan kust hij me, en ik laat het toe. 'Je hebt geluk dat ik van je houdt.' Hij glimlacht. 'Ik hou ook van jou.' Ik blijf bij Alex slapen en ga de volgende morgen naar huis. Ik denk dat ik wel over deze ruzie heen kom, zolang ik z'n moeder niet te vaak moet zien.

De vakantie verloopt zoals een vakantie moet verlopen. Ik spreek af en toe af met Alex, maar niet heel vaak want hij moet studeren. Met Luke en Ashton lukt het niet om iets af te spreken, maar het geeft niet, want we willen het wel allemaal, en het komt nog wel. Ik ben toch blij dat ik Luke gebeld heb met Kerst. Het was dan wel in een emotionele bui, het lijkt erop dat we terug vrienden kunnen worden, een leuk vooruitzicht. 

A/N: Dit hoofdstuk is wat korter, omdat op de één of andere magische manier er 1500 woorden van verdwenen zijn. Vergeet hoofdstuk 36 niet te lezen, speciaal voor jullie een dubbele update vandaag! ;)