Chainsmoker ft. Luke Hemmings

43

's Avonds komt er gelukkig een verpleegster langs en ik vraag om een telefoon. Gelukkig lukt het me om Sara -want zo heet ze volgens haar bordje- te overtuigen. Ik krijg een telefoon en ik ken Alex' nummer vanbuiten. De telefoon gaat een paar keer over, maar dan hoor ik zijn stem door de telefoon. 'Hey,Ella.' 'Hey', zeg ik. 'Hoe gaat het, schatje?' 'Het ging goed, tot m'n vader zei dat je niet meer mag langskomen.' Even valt het stil. 'Nja', zegt hij. Ik zucht, denkend aan wat m'n vader zei. 'Heeft hij je weggejaagd?' 'Nou ja, maar ik begrijp het wel, hoor. Vaders zijn en horen beschermend te zijn als het om hun dochters gaat.' Nu is m'n vader ineens beschermd, maar een paar maanden terug liet hij me altijd alleen thuis. 'Je moet komen', zeg ik. Ik wil niet te bevelend overkomen, maar mijn boodschap moet wel aankomen. 'Je vader leek niet echt in de mood voor een gezellig onderonsje.' Ik lach eventjes. 'Nee, Alex. Enkel jij en ik.' Even is het stil. 'Je vader laat dat nooit toe.' Ik zucht. 'Hij hoeft het ook niet toe te laten. Je denkt toch niet dat ik het hem ga vragen?' 'Ow, Ella goes bad', klinkt het aan de andere kant van de telefoon. Ik rol met m'n ogen. 'Dat is niet eens bad.' Hij lacht aan de andere kant. 'Wanneer?' Ah, eindelijk heeft hij het begrepen. 'Nu?' 'Oké.' Aww, afjkqlfhlkqfj. Het is zo schattig dat hij niet afkomt met excuses. 'Tot straks, schatje.' Ik leg de telefoon af en kan een glimlach niet bedwingen. Pijnlijk, aangezien mijn kaak nog steeds opgezwollen is. Door Luke. Het is weer zo'n samenloop van omstandigheden, waarin ik niet enkel van een trap val, maar ook nog eens Luke zie -en tegen hem bots-. Ik weet niet goed wat ik moet aanvangen met hem. Aan de ene kant is wat hij gedaan heeft erg, zeker omdat we  een relatie hadden, maar tegelijkerijd vergeef ik Ash wel en misschien moet ik Luke ook maar een tweede kans geven. Wel met duidelijke regels. Ik weet eigenlijk niet hoe het nu met hem gaat. Toen hij uit rehab kwam ging alles goed met hem,en leek het erop dat hij een toekomst had. Nu hij studeert veronderstel ik dat dat nog steeds zo is. Eigenlijk doet Luke me niets meer. Ik schrok wel toen hij me zag, maar het is niet dat ik 'vlinders in m'n buik' had, ofzo. Vreemd hoe dit soort dingen zo snel kunnen veranderen. Een paar maanden terug was hij het hoofdpersonage in mijn gedachten en nu doet hij me niets meer. Alex komt binnen en kust me op m'n voorhoofd. 'Hey, schatje.' Ik glimlach verlegen. 'Hoe gaat het? Heb je nog steeds pijn?', vraagt hij. Hij draagt een hemdje met opgerolde mouwen en geloof me, dat is zo sexy. Maar eh, he's mine hé! 'Het gaat wel', zeg ik, 'maar m'n wang zit nog opgezwollen.' 'Hoe kan ik dat oplossen?' Ik glimlach(in de mate van het mogelijke) ondeugend en doe alsof ik nadenk. 'Misschien dat een kusje wel kan helpen.' Hij fronst lichtjes, met een glimlach op z'n gezicht. 'Ik weet niet of dat zal helpen.' Ik trek m'n wenkbrauwen op en zeg: 'Dan zullen we dat eens moeten testen.' Dan geeft hij me een kusje en zegt: 'Werkt het?' Ik knik, en krijg er nog eentje. 'Jezus, Ella, ik zie je graag',zegt hij, tussen het kussen door en ik fluister: 'Ik jou ook, Alex.' Dan, uit het niets, komt m'n vader binnen. 'Wat is dit?' Op de een of andere manier is mijn reactie hierop giechelen, wat pijn doet. Alex giechelt niet. 'Ik heb je toch verteld m'n dochter met rust te laten?' zegt hij en ik rol met m'n ogen.

'Pap, ik zie hem graag. Je kunt me niet verbieden om te gaan met hem.' Alex is duidelijk niet op z'n gemak. M'n vader zucht, maar lijkt na te denken. 'We moeten hierover praten, Ella.' Alex zegt: 'Ik zal jullie laten', en gaat dan naar buiten, maar juist voor de deur bedenkt hij zich. Komt naar mij en geeft me een kusje op m'n voorhoofd, recht onder de ogen van m'n vader. 'Meneer...', knikt hij nog naar m'n vader en gaat dan naar buiten. Hij geeft een onderdrukt glimlachje op z'n knappe gezichtje en ik hou ervan. M'n vader gaat zitten en zucht diep. 'Pap', mompel ik. Hij zegt: 'Ella, ik wil niet dat je dit alles vergooit omdat je een relatie hebt met iemand. Liefde blijft niet altijd duren en ik wil niet dat je je toekomst op het spel zit voor de een of andere jongen.' Ik reageer: 'Ik weet het wel, pa, maar ik studeer goed, en ik weet dat m'n toekomst belangrijk is. Echt waar, ik ben bezig met m'n studiekeuze enzo. Alex studeert ook, rechten, dus hij weet ook weet ook wel hoe belangrijk het is. Ik ga het niet verpesten, pap.' Hij knikt, denkt na en zegt dan: 'Oké, maar geef me eens duidelijkheid. Ik hou er niet van dat je dit soort dingen achterhoudt. Na Luke, dacht ik dat ik je terug kon vertrouwen-.' Ik onderbreek hem: 'Je kan me vertrouwen, pap. Ik doe niets verkeerds. Het is gewoon niets iets wat ik zomaar kan zeggen. Jij hebt het me ook niet meteen verteld over Rose. Zo gaat dat met relaties, pap. ' Hij zegt: 'Oké, dan. Je mag hem weer zien.' Ik probeer te lachen. 'Maar, Ella, we moeten wel een serieus gesprek hebben hierover. Slapen jullie samen?' Ik zucht. Hij ademt even in en uit.'Hebben jullie seks?' Ik schud m'n hoofd, me ongemakkelijk voelend. 'Oké, want je weet dat je het -.' Ik zucht en onderbreek hem. 'Dat is het veilig moet doen, en alleen als ik er zelf achtersta.' Hij knikt. 'Oké, pap, ik weet het. Ik zal wel de juiste beslissingen nemen, beloofd.' Sinds ik met Alex ben, heb ik meer en dieper (OMG HAHA) nagedacht over seks. En ik denk dat ik nu inzie wanneer en vooral met wie je het moet doen. En dan ben ik toch blij dat Ash de afgelopen zomer geweigerd heeft FWB te zijn. Zodat ik mijn eerste keer kan houden voor iemand die het echt waard is. Ik slaap en Alex blijft bij me.

Ik word wakker in het midden van de nacht, en zie hem slapen op één van de stoelen. Het is zo schattig dat hij hier gebleven is. Ik probeer terug te slapen en wanneer ik wakker word, is het al tijd om naar huis te gaan. M'n vader en Rose komen me ophalen. Alex moet naar huis, maar ik wil niet dat hij weggaat. Uiteindelijk gaat hij toch weg, en ik ook. Ik kan het niet laten hem te sms'en tijdens de autorit naar huis. Het verloopt allemaal nogal onhandig. Een been gebroken en een arm, m'n kaak nog steeds wat dik. Jezus, dit had ook niet erger moeten zijn. 'We wilden je bed beneden zetten, maar er is geen plaats', zegt m'n vader, terwijl Rose me naar binnen helpt. Ik haal m'n schouders op. 'Dat geeft niet.' M'n vader draagt me naar boven, en zeurt dat ik moet rusten enzo. Heel even vraag ik me af wat m'n moeder zou doen in deze situatie, maar ik probeer de gedachte weg te duwen. Ik moet me focussen op de goede dingen in m'n leven zoals Alex en het feit dat ik het middelbaar bijna voorbij heb. En dat het vakantie is. En bijna een nieuwjaar, dat ik heel cliché ook als een nieuw begin zie. Je moet gewoon de goede dingen zien, want het heeft eigenlijk weinig zin negatief te zijn. Die woorden komen van iemand die depressief geweest is. Ik zeg niet dat je niet verdrietig mag zijn, want dat hoort gewoon bij het leven, maar je moet wel altijd proberen positief in het leven te staan.

Thuis gaat alles z'n gewone gangetje, in de mate van het mogelijke. Ik breng No en Con op de hoogte van m'n toestand. Ik twijfel of ik het Ash moet laten weten. Hij heeft blijkbaar een bericht gestuurd om te vragen wat er gaande is. Ik zucht, en besluit hem te bellen. Laat ons het maar meteen goed doen dan.  Hij neemt op, luistert en het voelt bijna terug aan als voor dit alles. Nog niet helemaal, maar misschien komen we daar ooit wel weer. Misschien ook niet, maar ja. Alex komt regelmatig langs, wat een schatje is het toch. Hij brengt dan soep of Ben&Jerry's mee. En dan eten we die samen op. Ik had nooit durven hopen dat ik ooit een vriendje als hem zou hebben. Het wordt beter.

Een paar dagen voor Kerstmis komt Alex langs. 'Hey', lach ik, wanneer hij op m'n kamer komt. Hij gaat naast me op bed zitten en geeft me een kus. Hij lijkt een beetje nerveus. 'Is er iets?' vraag ik dus. Hij zucht. 'Wel, soort van.' Ik kijk hem vragend aan. Hij zegt: 'Binnen een paar dagen is het kerstmis. En het is bij ons nogal traditie dat je je vriendin meebrengt als je er één hebt. Nu, ik weet dat je in deze toestand ben en zo, maar het zou echt fijn zijn mocht je meekomen. Ik weet dat we pas 2 maanden samen zijn, maar we kennen elkaar nu al een tijdje en ik ... het voelt gewoon juist aan. Ik ben zo blij met je dat ik je gewoon een keer wil tonen aan m'n familie.' Ik vind het zo schattig. Maar tegelijkertijd weet ik niet of ik wel Kerst met hem wil vieren. Ik zie hem graag, maar om dan al meteen bij z'n familie te gaan eten en met al m'n lichamelijke tekortkomingen. Dan krijgen ze meteen een slungelige indruk van me, en dat moet ik niet hebben. Want ik zal deze mensen nog veel moeten zien, aangezien Alex en ik zeg maar behoorlijk serieus zijn. Om eerlijk te zijn, zie ik ons samen oud worden. Ik weet dat het enorm melig en onrealistisch klinkt. En dat je op je 17 niet kunt bepalen of je voor altijd met iemand wil samen blijven, maar komaan, Alex en ik zijn samengebracht door het lot, zoals Con zou zeggen. We passen gewoon. Ik geloof niet in het idee van de ware, maar als ik erin geloofde dan was het Alex. Hij is alles wat ik wil. Na wat er gebeurd is met Luke, dacht ik niet dat ik ooit nog verliefd zou worden op iemand, en zeker niet na zo'n korte tijd. Maar het is toch gebeurd. Verwacht het onverwachte, zeg maar.

Ik zucht en kijk naar m'n voeten. 'Ik denk echt niet dat het zo'n goed idee is om te gaan-', begin ik, maar ik word onderbroken. Alex zegt: 'Ik weet dat het eng is. Ik zou het ook eng vinden, maar ik ben er en .. ik ben gewoon zo blij met je, dat ik je aan hen wil tonen.' Ik glimlach verlegen. Als hij zo romantisch doet, word ik altijd verlegen. 'Oké, maar hoe moet het met dit?', zeg ik, m'n arm omhoog brengend. Hij giechelt omwille van mijn lompheid, die nog maar eens aangetoond wordt. 'Ik zal je wel helpen.' Ik geef hem een kusje op z'n wang en fluister in z'n oor: 'Ik zal er nog eens over nadenken.'

A/N: Het is 00h54 op het moment dat ik dit online zet. Over een vroege update gesproken ;) Laat me weten wat je ervan vindt.