Chainsmoker ft. Luke Hemmings

25

'Je maakt me kapot, Luke. Je zegt dat je van me houdt en dan ga je weg en doe je alsof ik lucht ben. Ik ben geen lucht, ik heb ook gevoelens. Oké, ik wil je bij me, ik hou van je, godverdomme, waarom snap je niet hoe kapot ik ben door wat je doet. Ik heb me gisteren helemaal dronken gezopen, zo kapot ben ik ervan. En dan denk je dat je hier zomaar even random kunt bellen en doen alsof er niets gebeurd is. Fuck you, Luke.' Alles komt eruit, en ik voel hoe de tranen over m'n wangen lopen.
'Ella, babe, ik wil ook bij je zijn, maar ze hadden alles afgepakt door dat gevecht en ..'.
'Je valt in herhaling', reageer ik snel.
'Ella..', hij kijkt me aan, 'niet huilen. Ik hou van je.'
'Nee, dat doe je niet, godverdomme. Zo behandel je de mensen niet waar je van houdt. Het is niet enkel dat stomme negeren. Waarom moest je net nu hervallen? Was het mijn schuld? Ja vast wel, hé. En dan ga je zomaar weg, en je laat me hier achter met m'n hart helemaal open voor je. En dan doe je fucking zoiets, fuck you, fuck you, fuck you!'
'Ella, babe, rustig, ik ... het is niet jouw schuld', reageert hij. Hij heeft tranen in z'n ogen. Een deel van me wil hem nu vastpakken en nooit meer loslaten, maar het grootste deel wil hem een mep geven en dan weglopen. 'Het spijt me, maar je weet dat dit moest. Ik .. ik probeer erboven op te komen.'
Plots voel ik dat ik een beslissing genomen heb. Ik voel dat dit het juist is om te doen. Ik adem diep in, nog even nadenken, maar uiteindelijk weet ik gewoon dat ik het moet doen.
'Als het zo gaat, dan hoeft het voor mij niet meer.'
Hij reageert eerst niet, kijkt me aan.
'Ella, ik -.'
'Nee, Luke, het hoeft niet meer. Ik ben er klaar mee.'
Ik probeer de woorden uit te spreken zonder al te veel te huilen. Wees dapper, Ella. Dit is het juiste. Waarom voelt het juiste zo verkeerd aan?
'Ella, wat bedoel je? Wil je even een pauze?' Hij weet wel wat ik bedoel, dat weet ik.
'Geen pauze, een eind. Fuck you met je forever.'
Geschokt kijkt hij me aan. 'Ella, ik geloof nog in ons.' De tranen stromen over z'n wangen, maar ik moet sterk zijn. Dit is het juiste.
'Ik niet meer, Luke. Niet na dit alles. Je hebt me gekwetst, je hebt me gebroken. En diegene die je gebroken heeft, kan je niet fixen.'
'Dus dit was het dan?' vraagt hij, waarschijnlijk hopend dat ik me nog bedenk.
'Dit was het dan', reageer ik.
'Ella-.'
Ik onderbreek Luke. 'Dag, Luke.'
'Dag, Ella', zegt hij, tranen over z'n gezicht lopend.
Voor hij meer kan zeggen, sluit ik Skype af en ineens m'n hele laptop. Even laat ik tot me indringen wat ik gedaan heb, en dan barst ik in tranen uit.

Dit was het juiste, zeg ik tegen mezelf. We pasten niet samen. En hij negeerde me. Als hij echt met me had willen praten, had hij er wel voor gezorgd. Zo ingewikkeld is het niet. Als hij niet terug met die stomme drugs begonnen was dan was dit helemaal geen probleem geweest. Er zijn nog heel wat redenen waarom het goed is dat we uit elkaar zijn. Maar het doet zo'n pijn. Het is uit, de gedachte kwetst. Ik zit op m'n kamer, probeer een boek te lezen, maar ik ben niet gefocust. Luke zit in m'n gedachten. Wat zou hij nu aan het doen zijn? Maar het is uit, dus ik moet hem ook uit m'n gedachten zetten. Ik wil hem verbannen uit m'n gedachten en dan realiseer ik me dat de beste manier om dat te doen iets actiefs doen is. Met iemand anders. Iemand die m'n aandacht wel waard is. Iemand die m'n liefde niet zal misbruiken.

Er wordt aangebeld. Snel loop ik naar beneden en laat No binnen. 'Hey, Ella', zegt ze, waarna ze me knuffelt. 'Kom binnen.' Ik geef haar een glas cola en samen gaan we in de zetel zitten. 'Dus, nog een week tot de finals', zegt ze. Oh, ja, shit. Dat ook nog. Nog een reden dat het goed is dat het uit is met Luke: ik kan terug meer focussen op school. 'Het is uit met Luke', gooi ik er maar meteen uit. 'Wat?' 'Hij belde ineens vanmorgen en ik het het uitgemaakt. Zei dat ze z'n toestellen afgepakt hadden ofzo, maar het is een klootzak.' Ze trekt haar wenkbrauwen op. 'Ik ken Luke niet goed, maar .. ik ken hem niet als een klootzak.' Ik zucht. 'Zo kende ik hem ook niet voorheen.' Ze lijkt na te denken, en dan vraagt ze: 'Wanneer heb je beslist om het uit te maken?' 'Vanmorgen, toen we aan het Skypen waren. Ik kwam ineens tot het besef.' Ze neemt een slok van haar cola. 'Dus je kunt zeggen dat het een tijdelijk gevoel was?' Verward kijk ik haar aan. 'Wel, ja, het kwam op, ja.' Ze glimlacht even, maar al snel neemt ze terug een serieuze houding aan. 'Je moet geen permantente beslisingen nemen op basis van tijdelijke gevoelens.'