Chainsmoker ft. Luke Hemmings

36

Mijn telefoon gaat en ik zie op het schermpje dat het Luke is. Ik duw op het rode telefoontje. Hij heeft dit voor me achtergehouden. Van de andere jongens kan ik het nog een beetje begrijpen; we waren niet zo heel close. Maar Luke en ik hadden een relatie. Hij had het moeten zeggen. Ik heb hem toch ook verteld over het roken en het litteken; elk detail, behalve de manier waarop, over m'n moeder's dood heb ik hem verteld. En misschien had ik het wel moeten zeggen, maar dan nog, het is een misdaad om vluchtmisdrijf achter te houden, ook als je het niet zelf gepleegd hebt. Waarom gebeurt dit? Waarom kan er nooit eens iets goed gaan in mijn leven? Eindelijk dacht ik dat alles de goede kant op ging. Luke van de drugs, Michael ver weg aan het afkicken, een goede vriendschap met Ash, Cal, Luke en No, een goede band met Connor en alles geregeld met m'n vader. Maar dit zorgt ervoor dat m'n leven uiteen valt. Ik weet niet wat ik moet doen.

Ik denk terug aan de moeilijke tijd na m'n moeder's dood. Toen was er maar één iemand voor me. Hij heeft me toen opgevangen en is er voor me geweest. We hebben elkaar niet meer in het echt gesproken sinds de laatste schooldag, maar we hebben wat gechat en het zit goed tussen ons. Ik besluit hem dus te bellen, aangezien ik niet weet wie anders. Ik ben ineens al mijn vrienden kwijt. De telefoon gaat een paar keer over. Ik begin te denken dat hij niet gaat opnemen, maar dan hoor ik zijn slaperige stem: 'Ella?' Ik probeer m'n tranen te verdoezelen, maar het lukt niet. 'Ik heb je nodig', zeg ik dan maar en ik weet dat het duidelijk te horen is dat ik aan het huilen ben. 'Ben je aan het huilen? Wat is er?' Ik snotter. 'Kun je me alsjeblieft komen halen?' Even is het stil aan de andere kant. Dan zegt hij: 'Ja, waar ben je?'

'Ella, wat is er?' Connor komt naar me toe gelopen en bukt voorover, aangezien ik op de grond zit. 'Dit is geen buurt om 's avonds laat rond te hangen. En al zeker niet op je verjaardag!' Dit alles had niet mogen gebeuren op m'n verjaardag. Hij helpt me recht, maar voor ik kan instappen, hoor ik hem zeggen: 'Ga even achterin zitten.' Is er nog iemand? Hij zegt dat ik kan instappen en van zodra ik zit kijk ik achter me. Er zit iemand, maar ik kan niet direct een gezicht herkennen. 'Hey', zegt het gezicht. 'Hey', snotter ik terug. Ik wil natuurlijk weten wie hij is, maar hij stelt zichzelf niet voor en ik heb meer aan m'n hoofd dan dat nu. 'Wat is er gebeurd, Ella?' vraagt Connor. De tranen lopen over m'n wangen, maar ik wil er niet over praten. Dit is allemaal zo ingewikkeld en persoonlijk. Niet te vergeten dat er een vreemde jongen op de achterbank zit. 'Oké, als je er later over wil praten, dan ben ik er', zegt hij, 'breng ik je naar huis?' Ik schud m'n hoofd. Hoe moet ik m'n vader nu onder ogen komen? In deze toestand? Hij zegt: 'Wat wil je dat ik doe, Ella?' Ik probeer na te denken over z'n vraag, want om eerlijk te zijn weet ik ook niet wat ik wil. 'Ik wil gewoon een knuffel', zeg ik, wat Connor meteen de auto laat stoppen. Hij ontklikt zijn gordel en knuffelt me. Hij knuffelt me hard. En hij laat zich ook knuffelen. Ik leg m'n hoofd op z'n borstkas en laat de tranen de vrije loop. Hij houdt me dicht vast en fluistert dat het wel goed komt. Ik betwijfel dat, maar ik appreciëer z'n moeite. Even vergeet ik de aanwezigheid van de jongen op de achterbank. Plots komt hij wat meer naar voren. Ik ken de jongen niet, maar ik weet dat hij op onze school zit. 'Hey, ik weet niet wat je doormaakt, maar eh-', hij maakt zijn zin niet af, maar knuffelt me. Het voelt wel goed aan, ook al ken ik deze jongen niet. Wanneer we elkaar loslaten, zegt hij: 'Ik ben trouwens James.' Ik geef hem een klein glimlachje: 'Ella.' Connor doet zijn gordel terug om, net zoals James. 'Waar wil je heen?' Ik weet nog steeds niet waar ik heen wil. Ik wil zeker niet naar mijn huis. Ik denk dat ik een tijd weg wil. Ergens heb ik het idee om bij Connor te crashen, maar ik ken z'n moeder. Ze is behoorlijk streng op overnachtingen. Dat doet me trouwens nadenken over de jongen op de achterbank. Is het zijn lief? En wat waren ze aan het doen? Ik probeer de twee goed te bekijken, maar kan geen specifieke signalen vinden van bepaalde activiteiten. 'Ik wou dat je bij mij kon logeren, maar eh, je weet hoe m'n moeder is.' Ik knik. James zegt; 'Uh- ik, wel, ik bedoel, je zou wel mogen, maar eh-.' James lijkt verlegen ofwel heeft hij een spraakgebrek. 'Nee, ik begrijp het, ik- ik kan dat ook niet van je vragen', zeg ik tegen hem. Hij knikt begrijpend. Hij heeft bruin haar en bruine ogen, en ik moet toegeven dat hij knap is. Maar op dit moment ben ik teveel bezig met de Michael-situatie om er aandacht aan te besteden. 'Ik- ik denk dat ik maar naar huis moet dan', besluit ik. 'Oké, sorry, hé', zegt Con en ik zeg dat het oké is. Even denk ik erover om bevestiging te vragen of James Con's lief is, maar ik heb er de energie niet voor.