Chainsmoker ft. Luke Hemmings

15

'Ik wil dat het terug wordt als voorheen', zegt Luke, terwijl hij lichtjes naar mijn kant draait. Hij zit aan het stuur en brengt me naar huis. 'Ik ook', zeg ik zacht. 'Het spijt me echt, weet je.' Ik zucht zachtjes. Luke, die voor zich kijkt, zegt: 'Ik wou je geen pijn doen, Ella. Ik weet dat ik een fout gemaakt heb, maar dat doet iedereen. En iedereen probeert te leren uit z'n fouten, en ik .. ik wil gewoon dat we weer kunnen worden wat we waren.' Ik kijk naar beneden. Hij legt z'n hand op de mijne. Ik weet niet hoe ik me erbij moet voelen. 'Ik denk niet dat we ooit weer hetzelfde kunnen worden', begin ik, ik neem een teleurgestelde blik op z'n gezicht waar. 'Maar we, we kunnen iets nieuw proberen', vervolg ik. Hij glimlacht.'Ik ... ik wil het gewoon rustig aan doen', zeg ik, 'want ik wil niet weer gekwetst worden. Het is gewoon ... je hebt hem in elkaar geslagen en dat .. dat is gewoon erg. Ik wil terug iets doen, maar eens vertrouwen gebroken is, vraagt het veel tijd om het terug op te bouwen.' Een traan loopt over m'n wang. 'En ik weet dat je spijt hebt, maar spijt komt altijd te laat.' Er vloeien nu meerdere tranen. 'Ik weet het', zegt hij, terwijl hij zachtjes over m'n hand wrijft. 'En nu met Michael ... Alles is zo ingewikkeld.' Hij knikt, z'n ene hand ligt op het stuur, de andere op mijn hand. 'En ik mag het ook niet weten, dat is is ook niet zo simpel. Hoe moet ik jullie nu steunen, als ik niet eens wat er precies gebeurd is?' Hij slikt. 'Ik wou dat ik je het kon vertellen, Ella, echt waar. Maar ... ik heb gezworen dat ik het niet zou vertellen. En zoiets verbreek je niet zomaar.' Ik knik. Hij stopt de auto, maar we zijn nog niet bij mijn huis. Hij draait zich naar mij en neemt m'n beide handen vast. 'Ik ... ik zweer dat ik je deze keer niet ga kwetsen.' Ik glimlach door m'n tranen. 'Geen dingen zweren die je niet kunt nakomen', reageer ik zachtjes. 'Maar dit wil ik echt nakomen', klinkt het. 'Mensen willen zoveel.' Hij glimlacht. 'Ik wil jou.' Ik glimlach een beetje. 'Ik jou ook .. maa-', hij legt me het zwijgen op door me te kussen. Zijn lippen zijn 'gesprongen', wat hem iets kwetsbaars geeft. Het is vreemd hoe natuurlijk en vreedzaam dit aanvoelt, na zo'n lange tijd. Hij haalt zijn lippen van de mijne en vraagt: 'Ella, wil je mijn vriendin zijn?'

Een vraag die ik altijd al heb willen horen, al sinds vorig jaar. De laatste tijd was ik gestopt met erop te hopen, aangezien het erop leek dat wat wij hadden zou vervagen. En nu krijg ik de vraag ineens, hier, om halfelf 's avonds in een auto ergens langs de kant van de weg. Ik wil 'ja' antwoorden, maar ik ben bang, bang dat dit alles zal veranderen; Bang dat we te snel gaan. Bang dat ik hem nog niet volledig vergeven heb en dus niet de vriendin zal zijn die ik zou moeten zijn. 'Luke, ik...', begint mijn verstand. M'n hart onderbreekt: 'Ja.' Luke neemt m'n hand vast en laat hem tijdens de rest van de rit niet meer los. Wanneer we thuis aankomen, wil ik helemaal niet uitstappen. Ik wil voor altijd in deze wagen blijven zitten, met Luke's hand in de mijne. 'Ik .. ik hou je op de hoogte, Ella.' Ik knik en stap uit. Nog even kijk ik om, hij glimlacht. Dan ga ik naar binnen.

Luke's P.O.V.

Ik kijk hoe ze binnen gaat, mijn vriendin. Hoewel ik weet dat ze alles nog aan het verwerken is, vroeg ik haar ineens of ze m'n vriendin wou zijn. Het was niet onrealistich om in te denken dat ze nee zou zeggen, maar ze zei toe. En ik ben zo gelukkig dat ze ja zei, maar echt gelukkig ben ik niet. Mike ligt in het ziekenhuis, in kritieke toestand. En het is mijn schuld, want ik was er niet toen hij me nodig had. Ik zat wiet te roken in m'n kamer, helemaal weg van de wereld. M'n gsm trilde, om aan te geven dat iemand me sms'te, en weet je wat ik deed? Ik smeet het ding gewoon weg. Het stomme ding lag op de vloer en ik lag erbij, zonder er naar te kijken. Pas toen Ash de huistelefoon belde, kreeg ik het te horen. Het was al te laat ... ze hadden hem bewusteloos in z'n badkuip gevonden. Ik besefte maar half wat er aan het gebeuren was. Toen Ella en ik stopten met praten, begon ik terug met de drugs. Ik had het niet mogen doen, ik weet het, maar die drang .. en met alles wat er aan het gebeuren was, kon ik gewoon niet anders. En nu is het mijn schuld dat Mike kritiek is. En wat als hij het niet overleeft? Ik wil er niet aan denken. Mike is sterk, maar iedereen heeft een breekpunt. Ik rij weg bij Ella's huis.