Chainsmoker ft. Luke Hemmings

26

Ondertussen ben ik aan m'n derde tentamen beland. Hoe sneller ze voorbij zijn, hoe beter. Ik heb zomer nodig, denk ik. Ik weet niet wat ik nodig heb, geloof ik. Ik voel me gewoon in twee gesplitst. Alsof een deel van me wil genieten van het single leven, maar het andere deel nog steeds die relatie met Luke wil. Niet dat die er ooit weer komt, natuurlijk. Ik heb niet meer met hem gepraat. Dit voelt gewoon als een afgesloten hoofdstuk. En je kunt geen nieuw hoofdstuk starten, als je het oude blijft herlezen. Ik denk dat ik Luke gewoon moet loslaten.

De tentamens verlopen vrij goed. Het is moeilijk, zeker met alle gedachten die in m'n hoofd razen, maar ik probeer me er zo goed mogelijk door te slaan. No stuurde me nog een bericht met wat info over de anti-drugscampagne, blijkbaar wordt die getoond de laatste dag van de tentamens, als een soort van extra reminder voor het begin van de zomer. Het voelt best rot dat ik niet meer heb kunnen doen, aangezien mijn idee uitgevoerd werd. De interviews zijn allemaal afgenomen door de zesdes, de video is gemaakt door hen... ik heb niet veel kunnen doen. Ik mag wel gaan meehelpen bij het voorstellen, maar het voelt niet zo goed aan. Ik ga me gewoon op de achtergrond houden, denk ik. Dit is ten slotte een laatstejaarsproject.

Voor ik het goed en wel besef, is het de laatste dag van de tentamens. Ik zit al heel lang na te denken over prom, terwijl ik allang beslist heb dat ik niet ga. Ik heb niemand om mee te gaan. Ik maak m'n examen, zo goed als ik kan, dien het in en ga dan naar het lokaal waar de anti-drugcampagne wordt uitgezonden. Er zitten een paar laatstejaars IT'ers bij die ik herken van die keer met Connor. Heel wat mensen moeten iets in de micro zeggen en ze vragen mij of ik het ook wel doen, maar ik schud m'n hoofd. 'Keelpijn', lieg ik. Zo gebeurt het dus dat de video in de gangen gespeeld word, net na het laatste tentamen. De meeste zesdes lopen voor het einde van de video al weg, ze willen feesten, en ik kan ze geen ongelijk geven. Ze hebben er alle reden toe. Voor hen is deze hel voorbij. Ik moet hierna nog een jaar. Wanneer de video ten einde is, ben ik één van de weinigen die er nog is. Ik zoek No, maar vind haar spijtig genoeg niet. Ik weet dat ik het haar niet kwalijk mag nemen, maar op de één of ander manier doe ik dat wel.

Onderweg naar huis, kom ik allemaal feestende tieners tegen. Iedereen lijkt plannen te hebben: feesten, uitgaan, sleepovers .. ben ik echt de enige die niets te doen heeft? Con is weg met z'n lief, No is ook zomaar verdwenen. En dat is het zo'n beetje. Het suckt dat ik twee maanden na alle veranderingen terug in hetzelfde schuitje zit. Geen vrienden, geen feestjes .. this is it. Cal en Ash heb ik gedurende de tentamens niet eens meer gesproken. Ik denk dat ze geen contact meer willen, ik bedoel: uiteindelijk zijn het Luke's vrienden. Ik veronderstel dat ze wel weten dat het uit is ondertussen en zich daarnaar gedragen. Het voelt gewoon zo kut aan, hoe de dingen zo snel veranderen. Het doet pijn om te weten dat niemand mij op dit moment nodig heeft. Niemand. Geen sms'jes, telefoontjes .. M'n gsm ligt de laatste dagen onaangeroerd aan de kant omdat niemand contact zoekt.

'Ella?', hoor ik ineens achter me. Verbaasd dat iemand me aanspreekt, kijk ik om. Het is Ashton. 'Wat doe je hier zo alleen?' Ik haal m'n schouders op. 'Kom je mee naar Cal's huis? Er is een zalig feest!' Hij heeft een biertje in de hand. 'Ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is', zeg ik. Zo dadelijk zal hij vast over Luke beginnen. 'Ella, kom op, geniet 'n beetje!' Waarom zegt hij niets over Luke? Hij zal het toch wel weten? Ik zucht. 'M''n vader weet niet dat ik weg ga', zeg ik. Hij trekt al lachend z'n wenkbrauwen op. 'Er is zoiets als een gsm.' 'Die heb ik niet bij', zeg ik. Hij lacht. 'Maar ik wel!' 'Ik ken het nummer echt niet vanbuiten, hoor.' Hij lacht: 'Ella, je kunt hier niet onderuit. Ik begeleid je persoonlijk naar je huis en dan ga je mee naar Cal!' Ik voel me wat gemakkelijker. De band met Ash is er nog steeds. Het is helemaal niet zo awkward als ik verwacht had. Toch twijfel ik, ik moet niet meteen gaan overdrijven. 'Oké', geef ik uiteindelijk toe. Samen lopen we naar m'n huis. Het feit dat hij niets zegt over Luke, voelt vreemd aan. Zo vreemd dat ik er gewoon zelf over begin. 'Je weet het vast van Luke en mij', zeg ik zachtjes. Hij knikt. 'Ik weet dat het niet leuk is en het spijt me van hoe het gelopen is, maar -', begin ik, maar hij onderbreekt me. 'Ella, calm down. Als het niet werkt, werkt het niet. Dat begrijp ik. Zo lopen die dingen.' Zijn kalmte bij het zeggen daarvan verwondert me. Ik dacht dat hij het rot zou vinden voor z'n maat en mij zou beoordelen. 'Echt?' floep ik eruit. Hij kijkt me verbaasd aan. 'Ja, tuurlijk, Ella. Zo lopen die dingen. Je hebt het recht om het uit te maken als je ongelukkig bent in een relatie, zolang je een verklaring geeft aan de ander. En dat heb je gedaan, dus .. no problemo.' Hij is er zo chill over, dat verrast me. We komen bij m'n huis. Ik leg een briefje op tafel. Terwijl ik het schrijf, zegt Ash: 'Leuke zetel.' Ik denk aan die avond met Luke, nadat we naar het kerkhof geweest waren. Maar het doet minder pijn dan anders, het is als een mooie herinnering, maar zonder het verlangen naar het opnieuw beleven ervan. Het voelt goed aan. Acceptatie heet zoiets, geloof ik.