Chainsmoker ft. Luke Hemmings

4

'Moet jij niet naar je werk?' Shit, ik heb het hem nog niet verteld. M'n vader kijkt me vragend aan. 'Euh, nee, ik moet niet meer gaan.' Zijn wenkbrauwen gaan lichtjes omhoog. 'Waarom?' Ik haal m'n schouders op. Liegen? Ah, shit, dat wordt moeilijk. 'Het was er niet zo druk?' Hij kijkt me aan en weet waarschijnlijk dat ik aan het liegen ben. Dat ligt natuurlijk aan het feit dat ik m'n verklaring eerder als een vraag formuleerde. Voor hij iets kan zeggen, zeg ik: 'Ik ben ontslagen.' Hij kijkt op de klok. 'Nja, euh, zo gaat dat in het leven, Ella. Volgende keer beter zeker.' Hij is afwezig. 'Ik moet door naar m'n werk.' Hij laadt de kans liggen om erbij te zeggen 'iemand moet hier toch de kost verdienen' of 'zodat ik het tenminste niet verlies', wat niet van z'n gewoonte is. 'Moet je werken vanmiddag? Het is zaterdag.' Hij knikt. 'Je redt je wel, zeker? Er zit pizza in de vriezer. Extra kaas.Ik ben terug rond negen uur.' Ik bijt even op m'n lip terwijl ik nadenk hoe ik het hem kan brengen dat ik vanavond naar Calum ga. 'Er is vanavond iets te doen', zeg ik. 'O?' 'Een paar mensen vroegen of ik geen zin had om langs te komen. Goed idee, toch? Dan zit ik niet alleen.' Hij knikt. 'Ja, misschien wel. Ik moet vertrekken, hoe laat ben je thuis?' 'Ik weet het niet.' Hij zucht. 'Ik ga er maar van uit gaan dat je er wel geraakt, zeker? Twee uur of zo?' Ik knik. 'Ik red me wel, dat weet je.' Ik spendeer m'n zaterdagmiddag aan Spaans en ga om vijf uur in de douche. Oh shit, dit gaat hem niet worden. Ik weet niet wat ik moet aan doen. Casual, toch? Ik trek een zwarte skinny aan met een gat op de knie en draag er een wit bloesje op, waarover ik een sweater aantrek. De bel gaat. Daar is Luke al. Ik kijk naar mezelf in de spiegel, adem even in en uit en ga dan naar beneden. 'Hey, Ella', zegt Luke meteen. Hij draagt een lange zwarte sweater met een grijze broek. Ondanks het feit dat hij er erg casual uitziet, vind ik hem hot as fuck. 'Je ziet er goed uit', zeg ik. 'Jij ook, as always.' Ik lach. 'Wat is er daar grappig aan?' 'Ik moest denken aan het merk', floep ik eruit. Al lachend schudt hij z'n hoofd. 'Probeer ik eens compliment te geven.' We rijden even in stilte en dan vraag ik hem: 'Waar woont Calum eigenlijk?' Hij zucht. 'Het is nogal ingewikkeld.' Hij doet alsof daarmee alles gezegd is. 'Waar is dat dan?' Hij kijkt even opzij en zegt: 'Doet er niet echt toe, toch?' Ik haal m'n schouders op. 'Dat lijkt me de beste manier om het te vinden.' Hij lacht (aww, weer die kuiltjes) en zegt: 'Je zult het wel zien.' We rijden steeds verder uit ons stadje en laten de lichten achter ons. We komen in een donkerdere buurt terecht. Ik zie groepjes jongeren samentroepen. Uiteindelijk stopt Luke de auto. 'Hier is het.' Ik wil uitstappen, maar hij legt z'n hand op m'n been. Wanneer ik merk dat hij niets zegt, zeg ik: 'Wat?' Hij zegt: 'Ik wil je kussen voor je binnengaat.' Ik trek m'n wenkbrauwen op. 'Doe dat dan.' Hij drukt z'n lippen op de mijne en voor het eerst laat ik m'n handen door z'n haar gaan. Bij de voorgaande kussen raakte ik hem nooit echt aan. 'Zo', zeg ik. Ik barst in lachen uit. 'Wat is er?' 'Ik heb m'n tanden niet gepoetst', floep ik er zomaar uit.

Hij trekt z'n wenkbrauwen op. En dan barst hij ook in lachen uit. 'Ik heb een pepermuntje genomen', meldt hij dan. 'Goed voorbereid, proficiat', zeg ik. Hij bijt op z'n lip. 'Ik wil je gewoon altijd kussen wanneer ik je zie.' 'Luke, stop', gooi ik eruit. Hij knipoogt. 'Laat ons maar naar binnen gaan', zeg ik ten slotte. We stappen uit en ik merk dat Luke me dicht bij zich probeert te houden. We bellen, tot mijn verbazing, niet aan, maar gaan meteen naar binnen. 'Hey', zeggen Ash en Calum in koor. Ze zitten op een zwarte zetel en de TV staat aan. Ash lacht: 'Kom ook maar zitten en hou je beha aan.' Ik kijk hem even afkeurend aan. 'Er staan chips op de tafel en drank in de frigo. Neem maar wat je wilt. Doe maar gewoon alsof je thuis bent.' Luke staat op en zegt: 'Wat wil je? Wodka of een pintje?' Ik lach. 'Pintje.' Hij knikt en gaat dan naar de keuken. 'Zo, dus hoe zit dat met jou en Luke?' maakt Calum gebruik van de situatie. Ik kijk even naar beneden. 'Hoe zit wat?' Calum zegt: 'Het lijkt erop dat jullie iets hebben.' Ik haal m'n schouders op. 'Niets is wat het lijkt, zeker?' Ash zegt: 'We kennen Luke, Ella. We zien het heus wel aan hem.' Ik lach even en zeg: 'Dan moet je het maar aan hem vragen.' Luke komt terug binnen en vraagt meteen: 'Wat moeten jullie aan wie vragen?' Ash kijkt me ondeugend aan. 'Ik vroeg Ella wat er is tussen jullie en toen zei ze dat ik dat aan jou moest vragen, dus hierbij maak ik gebruik van de gelegendheid.' Luke kijkt me aan en zegt: 'Ik denk dat, zoals je het zelf al zegt, iets tussen ons is.' Hij knipoogt naar me. Ik weet niet hoe ik me hierbij moet voelen. Het gekus is leuk, maar ergens stel ik mezelf ook de vraag die Ash stelt. Calum, de schat, zegt: 'Zolang jullie maar gelukkig zijn.' En dan kijken we wat TV. Terwijl we eten en drinken. Veel drinken. Pas rond halftwee zie ik hoe laat het is. 'Ik moet naar huis', zeg ik tegen Luke. 'Oké, dan gaan we.' 'Jongens', meld ik, 'we moeten ervan door.' Luke en Ash delen even een blik, maar ik weet niet waarom of met welk doel. 'Het was leuk met je, Ella. We zien je snel weer.' 'Absoluut.' Ik wil, samen met Luke, naar buiten lopen maar hij zegt: 'Blijf even binnen, terwijl ik de auto haal.' Ik ben te moe (en te tipsy) om er iets over te zeggen. Ik zie Luke in de wagen zitten, maar het lukt hem niet om de wagen te starten. Ik loop naar hem toe. 'Het is fucking koud', zeg ik. Hij steekt een sigaret op. 'De auto werkt niet', meldt hij terwijl hij uitstapt. 'Serieus?' Hij knikt. 'Ah, domme kutauto', zegt hij, 'Ga jij maar terug naar binnen.' Hij duwt zachtjes tegen m'n rug. 'Maar waarom?' Hij zucht. 'Het is hier niet veilig.' Ik zucht, niet in staat eigenlijk iets terug te zeggen. Ik ga terug naar de deur, terwijl ik zie hoe hij nog eens de auto in gang probeert te krijgen, maar het lukt niet. Van aan de deur zie ik hem nog een sigaret opsteken. Daarna komt hij naar binnen. 'Nee, dit wordt hem niet, Ella. We geraken niet meer weg met dat stuk.' Ik denk na. Ik moet wel thuis geraken. 'Ik ga lopen', zeg ik ten slotte,' ga je mee?'' Zijn ogen worden groot. 'Ella, je gaat niet lopen. Niet door deze buurt.' Ik geef hem een verveeld gezicht en zeg: 'Zeg me niet wat ik moet doen.' Hij neemt m'n twee handen vast en zegt. 'Ella, het is beter dat je niet door deze buurt gaat lopen. Het is echt gevaarlijk en ik zou niet willen dat jou iets overkomt.' Ik knik goedkeurend. 'Dat is beter, maar biedt nog altijd geen alternatief.' Hij knikt. 'Kom we gaan terug naar de jongens.' We lopen terug naar de living, waar de twee jongen in de zetel hangen. 'Ik dacht al dat ik dat stuk schroot van jou niet had horen vertrekken', zegt Ash al lachend. Luke lacht ook. 'Dat stuk schroot, zoals je het noemt, wil niet starten.' Calum zegt: 'Blijf dan hier slapen. Dit is geen uur om hier op straat te lopen.' Ik zie Luke en Calum een blik delen, geen idee wat die wil zeggen, maar het valt gewoon op. Dan zie ik Ash, met een ondeugende glimlach op z'n gezicht: 'Er zit inderdaad niets anders op dan dat jullie hier blijven slapen.' Ik knik. En dan zie ik Calum nadenken. 'We hebben maar twee kamers en Ash slaapt al bij mij.' Oh, op die manier. 'In de andere kamer staan twee bedden, dus eh...', zegt Ash. Hij knipoogt naar Luke, maar Luke knipoogt niet terug. Hij kijkt naar mij en zegt: 'Ik slaap wel op de bank. Zie je het zitten om daar te slapen?' Ik knik, blij dat hij voorstelt om op de bank te slapen. Maar dat ga ik hem niet laten doen. Komaan, ik heb ooit eens een nacht op de bank geslapen en toen heb ik nog een paar dagen last gehad van mijn rug. 'Maar eh, je kan wel in dezelfde kamer slapen, hoor. Ik veronderstel dat het wel zal lukken zonder problemen.' Hij lacht. 'Uiteraard.' Ash kijkt me ondeugend aan en zegt: 'Jaja, Ella. Er is precies toch iets tussen jullie, hé?' 'Slaapwel, Ash', zeg ik en dan: 'Calum, bedankt hé!' Hij antwoordt: 'Da's niet hoor, Ella! Slaapwel.' Luke begeleidt me naar boven. 'Hier is het.' Ik sms eerst m'n vader om hem te zeggen dat ik bij een vriendin blijf slapen. Ik ben niet goed in liegen en ik vindt het ook niet fijn, maar als ik 'vriend' typ gaat hij rare dingen denken. 'Ik kom straks terug. Kleed je eerst maar om.' Ik knik. Hij verlaat de kamer en net wanneer ik denk dat hij buiten is, zie ik de deur terug opengaan. 'Ik wil je kussen', zegt hij en ik zeg: 'Als dat is wat je wilt.' Hij komt naar me toe en kust me. 'Hmm, zo, nu zou ik me willen omkleden', zeg ik. 'Euh, ja natuurlijk, sorry.' Oh, wacht even. Ik heb helemaal geen kledij mee om te slapen. Ah, shit. Luke is ondertussen al weg, terug naar beneden. Ik ga ook naar beneden. Vanuit de hal hoor ik hem. 'Maar ze is anders. Ze is niet zoals de anderen. Vanavond zei ze nog dat ze haar tanden niet gepoest had. Hilarisch, toch?' Ik hoor Ash lachen. Dan besluit ik binnen te gaan. 'Hey, euh, Luke, ik kwam net tot de realisatie dat ik geen pyjama of zo meeheb. Ik bedoel, als ik geweten had dat ik ging blijven slapen, ging ik m'n Winnie The Pooh-pyjama ingepakt hebben. Maar ja, ik wist het niet.' Fun fact: ik heb een Winnie The Pooh-pyjama. De jongens lachen. Luke zegt: 'Ik heb een reserve-shirt in m'n tas. Is dat goed?' Ik knik. Hij gaat mee naar boven en geeft me het shirt. 'En dan ga ik nu even naar buiten.' Ik wissel mijn kledij voor het shirt. Gelukkig maar dat het over m'n onderbroek komt, anders werd dit behoorlijk gênant. 'Luke?' 'Jep.' 'Je kan terug binnen komen, hoor.' Hij opent de deur en kijkt naar mij. 'Staat je goed', zegt hij. Ik lach verlegen. Hij trekt z'n kleren uit en gaat in z'n boxershort op he bed zitten. 'Zo, eh, dit is weer eens wat anders.' Ik knik. Ik denk even na waarover ik zou kunnen praten en zeg: 'Maar eh, nu even serieus, hoe ben ik thuisgeraakt van dat feestje?' Hij zucht. 'Dat is niet belangrijk, maar als je het zo nodig moet weten ... Cal en ik hebben je naar huis gedragen.' Ik kijk hem verbaasd aan. 'Met twee?' Hij lacht.'Het is zo.' 'Oké dan.' 'Don't worry about it, Ella', lacht hij. Ik knik, maar voel me op de een of andere manier toch beledigd. Ben ik zo zwaar? Ah ja, dan is dat maar zo. 'Slaapwel, Luke', zeg ik. Hij antwoordt, met een slaperige stem: 'Slaapwel, Ella.'