Chainsmoker ft. Luke Hemmings

49

Niet huilen, denk ik nog, maar het is te laat. Ik ben  weer op een punt gekomen waar alle slechte dingen in m'n leven samenkomen. Niet ideaal, gedurende het geven van een blowjob. Alex heeft door dat ik huil, dus trekt hij z'n boxer terug aan en gaat met me op het bed zitten. 'Gaat het wel?' Ik schud m'n hoofd en voel hoe mijn gedachten gaan razen. Ik kwam hier om mezelf (en Alex?) te bewijzen dat ik van Alex hield, maar na het geven van die blowjob en bij het zien van Luke's naam besef ik dat mijn liefde voor Luke groter is. En dat doet pijn. Het is niet het enige wat pijn doet, ik denk nu ook terug aan wat Mike gedaan heeft en zelfs aan m'n moeder die vreemdging. Zoveel dingen uit het verleden die ik nog steeds met me meedraag. Het moet eruit, alles, ik moet het vertellen aan iemand. Wanneer Alex vraagt: 'Wat is er?' kan ik me niet inhouden. Alles komt eruit. Ik vertel hem over wat Mike gedaan heeft, en over m'n moeders brief en aan het einde besef ik dat ik niet kan blijven liegen. Alex verdient het dat ik eerlijk ben tegen hem. Z'n moeder zal vast blij zijn, maar ik kan me daar nu niets van aantrekken. Ik adem diep in en zeg dan dat Luke naar het buitenland gaat. Hij vraagt: 'Luke?' en ik leg hem uit dat het m'n ex is. Dan ga ik verder: 'En toen hij het vertelde, voelde ik dat ik hem ging missen. Heel erg.' 'Jullie zijn nog goede vrienden, dan?' vraagt hij. Ik knik. 'Oh, maar dan is het toch logisch. Iemand waar je ooit zoveel voor voelde kan je niet zomaar loslaten.' Ik moet alleen maar meer huilen door Alex' liefheid. 'Maar die gevoelens heb ik nog steeds', breng ik aan. Hij fronst z'n wenkbrauwen. 'Hoe bedoel je?' 'Het spijt me echt, Alex, maar ... ik hou van Luke. En ik hou ook van jou, en het is zo moeilijk, maar dit ... voelde niet goed aan, ik wil niet tegen je liegen. Het spijt me zo.' M'n tranen rollen. Dit is niet alleen voor hem zwaar ,voor mij ook. Maar ik moet gewoon eerlijk zijn. Alex kijkt me met grote ogen aan. 'Je bent dus verliefd op hem?' Ik knik. 'En hoe moet het dan met ons?' Ik kijk naar beneden en huil, terwijl ik zachtjes zeg: 'Ik weet het niet. Sorry.' Hij staat op en gooit z'n handen in de lucht als teken van machteloosheid. 'Ik dacht dat je van me hield!' 'Dat deed ik ook, ik zweer het', jammer ik. Alex schudt z'n hoofd terwijl hij door z'n neus blaast. 'Godverdomme, Ella! Ik geef je alles. Ik dacht dat wij voor altijd waren? Heb ik iets gedaan?' Ik schud m'n hoofd terwijl de tranen nog steeds over m'n wangen stromen. 'Het is niet jouw schuld.' Hij reageert: 'Dat zegt iedereen altijd, maar dat is het wel. Er is altijd een reden, iets wat ik gedaan heb. Zeg het, want je kunt me in deze onwetendheid niet achterlaten.' Ik huil alleen maar meer, omdat ik besef hoe moeilijk het voor hem moet zijn geen verklaring te hebben. Alsof hij gewoon nooit genoeg zal zijn, wat hij ook doet of zegt. 'Het is niets wat jij gedaan hebt. Het zijn gewoon de gevoelens', probeer ik hem uit te leggen. Hij kijkt me nog even aan, recht in m'n ogen, en ik zie hoe hij 3 seconden af is van huilen. Hij zegt: 'Ga.' Ik huil nog steeds wanneer ik opsta: 'Sorry, Alex.' Hij reageert niet meer. Ik loop de deur uit, die meteen achter me dichtklapt. Alex barst nu waarschijnlijk in huilen uit, en het is mijn schuld.

Onderweg naar huis huil ik constant. Ik hield van Alex. En ik heb het gevoel dat we ook echt een oprechte relatie gehad hebben. Maar dit is niet het soort einde dat ik verwacht had. Ik zag ons trouwen, verdomme.  En dan samen oud worden en doodgaan. Hoe romantisch zou dat geweest zijn? Maar god, ik heb het verpest. Wanneer ik thuiskom is m'n vader thuis. Ik probeer m'n huilen te verbergen, maar het is zo moeilijk omdat ik mezelf niet kan stoppen van huilen. Hij merkt het uiteindelijk niet, waar ik blij om ben. Ik heb het zo al moeilijk genoeg, zonder dat ik m'n vader moet uitleggen wat ik allemaal aan het doen ben. Ik ren naar boven en huil verder op m'n kamer. Ik haat alles. Ik haat de wereld. Ik haat Mike. En ik haat Luke. Ik haat Alex. Ik haat het dat m'n moeder vreemdgegaan is. En ik haat het dat m'n vader zolang niet naar me heeft omgekeken. Ik haat het dat iedereen iets doet met hun leven en dat ik hier zit met al deze shit.

Uiteindelijk stop ik met huilen, dat gebeurt altijd. Alles gaat voorbij.  En ik besef dat de enige manier om deze hel voorbij te laten gaan voor mij is dat ik  Luke alles vertel. Hij gaat dan wel weg, deze keer zou ik het wel kunnen laten werken. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar god, ik denk dat ik alles zou doen om Luke de mijne te kunnen noemen. Ik moet naar hem toe gaan. En nu. Hoe langer ik wacht, hoe moeilijker het wordt. Ik ga snel naar beneden, gedreven door m'n plan, roep naar m'n vader: 'Ik ga naar Luke!' en ga dan naar buiten. Onderweg probeer ik te bedenken wat ik ga zeggen, maar alles is zo chaotisch dat ik er niet in slaag ook maar één woord voor te bereiden. IK GA HET ECHT DOEN. IK GA LUKE VERTELLEN WAT IK VOEL. Het is zo spannend en eng dat ik hier voor z'n deur sta om hem straks daadwerkelijk te vertellen dat ik van hem houd. Deze keer is het geen crush, het is liefde. En misschien weet ik niet wat liefde is, maar dat doet er niet toe, want dit soort gevoelens krijg je niet voor de eerste de beste persoon. Ik heb al twee keer aangebeld, maar er wordt niet opengedaan. Ik word ongerust. Ik stuur Luke een sms en vraag hem waar hij is, maar ik krijg geen antwoord. Ook m'n telefoontjes blijven onbeantwoord. Shit. Ik kan nu niet meer wachten. Het moet er nu uit. Zou Ashton weten waar Luke is? Ik bel hem op, omdat ik de wanhoop nabij ben. 'Ashton.' 'Hey, Ella. Waar is Luke?' vraag ik. Lekker direct. 'Oh, waarom wil je dat weten?' Ik zucht. 'Ik moet het gewoon nu weten!' Ik kan hem toch moeilijk uitleggen dat ik het uitgemaakt heb met Alex en dat ik nu m'n liefde aan Luke ga bekennen. 'Euh, oké', zegt hij wat aarzelend. Hij zegt een adres en legt uit waar het is. Het is in z'n oude wijk, best ver dus. Hoe veel energie ik ook heb, ik besluit toch de bus te nemen. Ik ga naar de dichtstbijzijnde bushalte en heb het geluk dat er zo dadelijk een bus komt. De spanning in mij loopt alleen maar op, ik kan er niet meer tegen. Komaan, stomme bus. De bus is veel te laat. Wanneer hij er eindelijk is, val ik bijna bij het opstappen. De busrit zelf duurt ook veel te lang. Bij bijna elke halte staat er wel iemand. Telkens we stoppen zucht ik heel erg, ook al weet ik dat dat niets gaat helpen. We komen gelukkig steeds dichter en wanneer ik eindelijk van de bus stap, weet ik dat het niet lang meer gaat duren voor ik Luke kan zeggen dat ik van hem houd. Hij is single, dus we kunnen er wat van maken. Ik ga er alles voor geven, want dit soort gevoelens gaan niet weg. Ik zoek het adres en ben best verbaasd dat wanneer ik aanbel iemand de deur opendoet, maar gewoon weer weggaat. Normaal gezien moet je dit soort enge huizen met open deuren niet zomaar binnengaan, maar ik kan mezelf niet tegenhouden. Ik heb m'n hersenen uitgeschakeld. Alles wat ik nu nog voel is spanning en enthousiasme. Ik zie Luke en mezelf samen. We maken elkaar gelukkig en wat er ook gebeurd is in het verleden, dat kunnen we nu oplossen.

Ik zie een paar deuren, maar volg de gang. Iemand loopt voorbij en omdat ik hopeloos ben, vraag ik: 'Heb je Luke gezien?' De persoon trekt z'n wenkbrauwen op. 'Luke?' 'Een jongen met blond haar en blauwe ogen?' Z'n mond doet een O-teken. 'Ja, die was hier net. Ging die kant op', zegt hij wijzend naar rechts. Ik neem zelfs de tijd niet om de man te bedanken. Ik ga gewoon meteen de kant op waar hij naar wees. Een deur staat op een kier, en even twijfel ik. Ik twijfel of Luke hier wel binnen is, maar uiteindelijk ga ik binnen. Ik voel de spanning weer toenemen. Ik ben zo verschrikkelijk nerveus, en iets in me is bang. Bang, omdat ik mezelf zo wel heel erg blootgeef.  Maar ik weet dat ik dit moet doen. Ik hou van Luke. Ik ben over heel weinig dingen in m'n leven 100% zeker, maar dat ik van Luke hou, daar durf ik niet meer aan te twijfelen. De pijn en het verdriet van wat ik Alex aangedaan is er nog steeds, maar ... ik ben ten minste eerlijk geweest. Ik zie in de kamer nog een deur. Hier staat er een zetel en een Tv en ik vraag me af wat ik achter die andere deur ga vinden, maar ik ga binnen en wat ik dan zie is iets wat ik niet verwacht had.

De moed zakt me in de schoenen en ik voel hoe tranen zich in m'n ooghoeken beginnen te vormen. Luke is hier wel, maar hoe. Ik zie hoe hij samen met iemand anders hetgeen doet wat ik en Alex met oudejaarsavond deden. Ik zie hoe iemand die ik wel heel goed ken, de persoon waar ik van houd, seks heeft met Luke. Haar zwarte haren en donkere huid liegen er niet om. Aaliyah. Het kost me even tijd om te verstaan wat er hier gebeurt. Luke en Aaliyah? Ik wist niet dat die twee iets hadden? Hebben ze iets? Ik wil boos worden. Ik wil schreeuwen. Ik wil m'n hart uit m'n lijf scheuren. Maar terwijl ik al die dingen denk, realiseer ik me dat Luke mij niets verschuldigd is. Ik realiseer me dat, na twee break-ups, hij alle recht geeft met iemand anders seks te hebben. Ik voel me leeg, alle spanning die ik voelde is verdwenen. Ze zijn te hard bezig om mij op te merken, en even twijfel ik of ik Luke zou moeten roepen. Maar ik doe het niet. Ik wandel de kamer gewoon uit. Ik verlaat het huis, alsof ik verdoofd ben. Het beeld op m'n netvlies van hen twee samen blijft zich gewoon opnieuw afspelen. Waarom verwachtte ik dat Luke zomaar zou klaarstaan voor mij? Waarom had ik er niet aan gedacht dat hij ook verder gaat? Tranen vormen zich in m'n ooghoeken, alsof ik nog niet genoeg gehuild heb. Vandaag was een rollercoaster. Veel ups en downs. Net zoals het leven.
A/N: Dit was het voorlaatste deel alweer! Het laatste deel komt volgende zondag online. Bedankt voor jullie reads & votes! Tot volgende week ;)