Chainsmoker ft. Luke Hemmings

34

'Michael!', zeg ik enthousiast wanneer ik hem door de terminal zie lopen. 'Hey!', zegt hij enthousiast en hij geeft me een knuffel. 'Je ziet er goed uit', zeg ik, en hij ziet er ook echt goed uit. Z'n huid heeft een gezonde teint, z'n haar heeft z'n natuurlijke kleur. En niet te vergeten, die glimlach op z'n gezicht. Het is zo'n echte lach, die aangeeft dat iemand echt gelukkig is. Mikey heeft duidelijk vorderingen gemaakt. Eindelijk zijn we alle vier uit dat milieu, alhoewel Mikey wel nog al z'n banden moet verbreken met het drugsmilieu hier, waar ik een beetje bang voor ben. Een aantal mensen in dat milieu betekenen veel voor hem, en voor mij. Op de terugweg vertelt hij me dat hij hier naar therapie moet, waar hij verder werkt aan z'n afkicken. Of ja, eigenlijk, het volhouden van het afkicken. Ik laat het allemaal tot me indringen. Hij moet dagelijks naar therapie en ze hebben hem gevraagd om een degelijke dagbesteding te vinden. 'Dus een job', vult hij aan. Ik knik. Het was eigenlijk wel obvious dat hij iets zou moeten doen. 'Ze hebben me ook aangeraden een sociaal engagement op te nemen, dus ik moet eens kijken of er hier een soort van vrijwilligerswerk is.' Hoewel ik blij ben dat Mikey een nieuw doel heeft in z'n leven en weet wat hij wil doen, ben ik niet helemaal overtuigd. 'Dat is allemaal behoorlijk veel, hé, Mikey?' vraag ik. Hij kijkt me aan. 'Ja, maar het is goed, toch? Ik bedoel: heb je liever dat ik de hele dag rondhang bij Aaliyah?' Auw. Hij is niet alleen clean geworden, ook behoorlijk fel. Het komt behoorlijk aan. Als iemand haar ter sprake brengt, raakt het me altijd. Ik wil niet laten blijken dat het me raakt, dus besluit ik met humor te reageren. 'Kalm hé, zalm!' Hij lacht, maar niet echt oprecht, eerder uit medelijden. Hij beseft nu misschien pas wat hij precies gezegd heeft volgens mij. Uiteindelijk verandert hij het onderwerp: 'Wat ga jij doen?' Ik haal m'n schouders op .'Studeren', zeg ik, 'proberen iets van m'n leven te maken.' Hij geeft me een goedkeurend glimlachje. 'En met Ella?' Ik schud m'n hoofd. 'Vrienden.' Hij knikt: 'Da's ook iets.' Ik denk aan Ella's feestje dat morgenavond al is. Onderling hadden we afgesproken dat het beter was om Mikey niet uit te nodigen. Hij en Ella hebben nooit echt met elkaar overweg gekunnen en daarbij is er ook alcohol op het feestje. Na rehab is het een regel dat je geen alcohol gaat drinken. Mij lukt het om van de alcohol te blijven, maar Mikey heeft het al zwaar, dus ik wil hem niet recht voor z'n verleiding zetten. Het blijft goed om hem niet uit te nodigen, maar nu hij hier terug is wordt het moeilijker om hem weg te houden. Je kan moeilijk tegen hem zeggen: 'Ik geef een feestje. Zorg dat je weg bent, want je mag niet komen.' Dat is gewoon zo fout. Probleem is dat het morgen al is, dus veel tijd om na te denken over hoe ik het ga brengen is er niet.

'Waar ga je verblijven?', vraag ik hem, wanneer we beiden op de sofa zitten bij Calum. 'Wel, er is een opvangcentrum bij het therapiecentrum, maar -.' Ik weet wat hij gaat zeggen. Dat hij hier liever is. Maar ik onderbreek hem: 'We zullen er straks heen gaan, is dat goed? Nu het nog vrijdag is, want tijdens het weekend kun je vast niet inchecken.' Ik zie hem een blik delen met Calum. Die kijkt dan weer naar mij. Volgens mij voelt Cal zich een beetje tussen twee vuren. 'Ja, we gaan er straks heen', zegt hij uiteindelijk. Goede keuze, denk ik. Begrijp me niet verkeerd: Mike is m'n beste vriend. Ik heb hem graag en wil het beste voor hem. Daarom dus dat het beter is dat hij naar de juiste opvang gaat. Hier moet je op jezelf letten, en ik ken Mike goed genoeg om te weten dat hij dat nu nog niet kan, wat hij ook zegt. 'Waar is Ash?' vraag ik en Cal haalt z'n schouders op. 'Hij moest iets regelen met de uni, of zo, ik weet niet.' Ik knik. Misschien moet ik ook maar eens regelen wat ik nu exact ga doen. M'n ouders vroegen me er nog naar tijdens het avondeten gisteren. 'Waar wil je nu heen?' vroeg m'n vader en m'n moeder ging erop door: 'We moeten zoveel regelen! De plaatsen op de campus zijn schaars en we zijn al zo laat!' Ik heb al zuchtend geantwoord: 'Ik weet het nog niet.' Wat zijn natuurlijk weer een 'slechte houding' en 'weinig motiverend' vonden. Ja, sorry hoor dat ik twijfels heb over wat ik voor de rest van m'n leven wil doen. Is het niet een beetje normaal dat ik even wil nadenken over wat de rest van m'n leven gaat bepalen? Ik weet niet hoe het met de anderen zit, maar ik wil geen beslissing nemen waar ik later spijt van ga hebben. Ik heb nog even, maar binnenkort moet ik me gaan inschrijven. Ik ben er nog altijd niet uit wat ik precies wil gaan doen.