Chainsmoker ft. Luke Hemmings

7

Tranen lopen langs m'n wangen. M'n moeder was zo'n wijze vrouw. Haar woorden laten een diepe indruk na. Het kost me wat tijd om ze te laten bezinken. Donderdagmorgen lig ik er nog steeds over na te denken. Ik heb me weer ziek gemeld, omdat ik me nog niet in staat acht Luke en Connor onder ogen te komen. Het is pas donderdagavond dat ik me een aantal dingen realiseer. Ik wil niet weer in zo'n rotperiode terechtkomen. Ik ben nu twee dagen ziek, en hoewel ik besef dat ik de komende tijd niet helemaal vrolijk zal zijn, besef ik ook dat het geen zin heeft thuis te blijven zitten. Geïnspireerd door m'n moeder maak ik een paar beslissingen.
De eerste beslissing omvat Luke. Ik kijk naar z'n nummer op m'n gsm. Ooit had ik het gekregen in Engels. Ik weet nog dat ik er zo blij mee was. Ik had nooit verwacht dat ik z'n nummer zou krijgen, hij zit immers een jaar hoger, maar doordat hij het Engels van mijn jaar mee volgt, kreeg ik het toch te pakken. Hij heeft het me niet eens zelf gegeven. Via via ben ik er aangeraakt, onder het mom van 'als er iets is in verband met schoolwerk' . Ik bel hem. De telefoon gaat over. Een keer, twee keer, drie keer ... 'Met Luke.'

'Hey.'

'Hey.'

Stilte.

'Luke, het spijt me van alles. Ik .. ik moet je wat dingen vertellen.'

'Vertel maar.'

'Niet over de telefoon. Kun je langskomen?'

'Nu?'

'Ja.'

'Ik kom.'

Zonder verder nog iets te zeggen, legt hij de telefoon af. Hij gaf korte antwoorden, maar dat is mijn schuld. Ik heb hem afgescheept. Toen dacht ik dat dat het beste is, maar nu besef ik dat ik hem in m'n leven wil en de enige manier om dat te doen werken is door hem alles te vertellen. De bel gaat. Ondanks het feit dat ik wist dat hij zou komen en dat ik hem zelf uitgenodigd heb, ben ik enorm nerveus. Ik doe de deur open. 'Hey'. 'Hey.' 'Kom erin.'

We zitten op de zetel in stilte. Ik heb hem al iets aangeboden om te drinken, maar hij wou niets. 'Oké, Luke, ik..het spijt me van alles. Ik..ik wil wel nog met praten en ik wil je beter leren kennen, maar ... er zijn wat dingen die je moet weten voor we verder kunnen.' Hij knikt. 'Vertel maar, Ella.' En dan is het tijd om te doen waarvoor ik hem heb laten komen. Voor ik begin, adem ik diep in. Het is een lang verhaal, dat ik met weinigen volledig gedeeld heb.

'Twee jaar geleden is er iets gebeurd waardoor mijn wereld op z'n kop stond. M'n moeder is overleden. Ik belandde in een soort van zwart gat. Toen ben ik beginnen roken, als ontspanning, maar ik werd al snel verslaafd. De enige die er toen voor me was, was Connor. Hem heb ik nooit iets verteld over het roken.' Ik stop even om op adem te komen. Luke's hand rust op de mijne. 'En hoe kom je dan aan het litteken?' Ik zucht. 'Op een avond zat ik in het geniep te roken op m'n kamer en ik was gewoon wat aan het sukkelen en toen viel die sigaret en .. ik heb het proberen weg te doen, maar het is alleen maar erger geworden.' Een traan loopt over m'n wang. Het litteken zal er altijd zijn en me blijvend herrineren aan dat rotjaar. Aan dat zwarte gat. Ik veeg even m'n traan weg. 'En Connor was er gewoon. Nu heeft hij een liefdesverklaring gedaan en ik val niet op hem en toen kwam jij ... en nu ben ik hem kwijt, maar hij is mijn vriend.' Ik merk dat ik chaotisch ben, alles komt er wel uit, maar niet zoals ik het bedoeld had. Luke's handen bevinden zich nu op de mijne. 'Ella, ik wist niet dat jij zoveel meegemaakt hebt, waarom heb je me dat nooit verteld?' Ik haal m'n schouders op terwijl ik de tranen over m'n wangen voel lopen. 'Ik dacht dat je het niet aan kon', beken ik eerlijk, 'want bij jou lijkt alles zo goed. Je hebt beide ouders en je mag feestjes houden van ze en ..'. Luke kijkt even naar m'n handen. 'Schijn bedriegt soms', zegt hij. Verbaasd kijk ik hem aan. Hij ademt diep in, alsof hij me ook een verhaal gaat vertellen. 'Ella, mijn leven is ook niet altijd geweest wat het nu is.' Hij pakt m'n beide handen steviger vast en zegt: 'Ik ben niet altijd de jongen geweest die ik nu ben. Vroeger woonde ik in de buurt waar Ash en Cal wonen. Een gevaarlijke buurt en als 14, 15-jarige ga je zo gemakkelijk op in al die shit daar.' Vragend kijk ik hem aan. Dit is niet wat ik verwacht had. 'En ik ging weleens rondlopen in die buurt daar, want zoveel had ik niet te doen. En ja, ik heb wat fouten gemaakt toen. Veel contact met de flikken gehad.' Hij stopt even. 'En ik had ook wel wat andere shit lopen toen.' Andere shit? Wat bedoelt hij daar nu weer mee? 'Ik rookte wel eens en ja, ik heb een tijdje weed gerookt , maar toen merkten m'n ouders het en omdat ik gewoon uit dat slecht milieu weg moest, hebben ze me naar een rehab in Australië gestuurd.' De foto. De foto op het strand. Hij stond inderdaad alleen op de foto. Het valt allemaal op z'n plaats. 'Daar hebben ze me geleerd hoe ik moest stoppen met drugs en hoe ik weerbaarder kon zijn. Tegen de tijd dat ik terugkwam had m'n vader promotie gekregen en m'n moeder een erfenis, waardoor we naar deze buurt konden komen wonen en ik een nieuwe start kon maken.' Hij ademt diep uit. Het is een heel verhaal, waarvan ik het bestaan nooit had kunnen vermoeden. Luke, de jongen wiens leven zo perfect leek, blijft een hele geschiedenis te hebben. Schijn bedriegt. 'Het spijt me dat ik jouw verhaal onderbroken heb om het mijne te vertellen' , zegt hij nog. Ik schud mijn hoofd: 'Het is goed dat je het verteld heb.' Even zijn we beide stil, onder de indruk van het verhaal van de ander.

Ik voel hij zijn handen terug de mijne zoeken. Hij heeft nu m'n beide handen terug vast. Dit voelt goed aan, natuurlijk. Hij knuffelt me, eerst aarzelend maar dan heel dicht. Misschien is dit wel één van de mooie momenten met Luke tot nu toe. Beter dan de kussen zelfs. En hoewel ik nog steeds wat down ben, voel ik me al iets beter met zijn armen rond m'n middel. Die avond kussen we niet meer, maar het is niet nodig. Ik voel de verbondenheid, veel beter dan voorheen. Ik moet m'n moeder dankbaar zijn. Dankzij haar sta ik hier nu met Luke. Dankzij haar weet ik nu wat Luke doorgemaakt heeft. Het leven is niet perfect, ik heb nog problemen en zorgen, maar dit voelt juist aan. Voorbestemd.

Luke gaat naar huis, ik ga slapen. Ik weet wat me morgen te doen staat. Beslissing twee doorvoeren.

'Hey', zeg ik wanneer ik op school toekom. Luke draait zich om. 'Goeiemorgen, Ella.' Hij maakt wat plaats vrij zodat ik in de cirkel van vrienden kan gaan staan. Ash en Cal kijken me aan. 'Ben je weer genezen?' vraagt Calum. Ik knik en zeg: 'Zoiets.' Ash zegt: 'Leuk dat je er weer bij bent.' 'Dankje, ik ben er ook wel blij om.' Dit gaat niet over die twee dagen dat ik 'ziek' was. Dit gaat over het feit dat ik helemaal stil was en er gewoon niet bij was, zelfs toen ik nog op school was. Hoewel het niet lang geduurd heeft, was het wel te lang. Michael staat niet bij de groep. Terwijl Luke en ik wegwandelen van de groep, vraag ik hem hoe het zit. 'Je weet dat het ingewikkeld ligt. Ella, ik .. ik wil je wel wat vertellen, maar ik denk gewoon niet dat hij dat wil.' Ik knik, beseffende dat ik geen zin heb om hier moeilijk over te doen. 'Maar is hij niet op school?' Luke zegt: 'Nee, hij is er niet vandaag, maar maak je niet te veel zorgen, hij is maandag vast wel terug.' Het is een rare dag, ik voel me ergens in een tussenfase tussen down en een vreemd gevoel van verbondenheid. Na het laatste uur loop ik vastberaden naar Luke toe, die buiten op me staat te wachten. 'Luke?' Hij draait zich om, een sigaret in zijn mond zittend. 'Sorry', zegt hij, terwijl hij de sigaret wil weggooien. 'Nee nee,' zeg ik, 'je moet doen wat jij wil.' Hij smijt de sigaret op de grond. 'Ik wil niet dat je herrinert wordt aan die rottijd.' Ik vraag me af of hij vanaf nu altijd weg zal gaan van mij om te gaan roken, maar ik vraag het hem niet. 'Wil je even met mij mee vanavond?' Een grijns staat op z'n gezicht. Hoewel ik zijn grijns schattig vind, moet ik hem tot de orde roepen. 'Het is niets grappig.' Meteen haalt hij de lach van z'n gezicht. 'Wat gaan we doen?' Zijn blik is serieus nu. 'Dat zie je zo.' Hij gaat gewillig mee. Het is lang geleden dat ik hier gelopen heb, 2 jaar om precies te zijn. De poort is van veraf te zien, de schaduwen van de graven ook. Ik sta stil, twijfelend of ik dit nu echt ga doen. Ik hen hier nog nooit alleen geweest, ik ben hier maar 1 keer geweest en dat was toen m'n moeder begraven was. Een traan loopt over m'n wang. Luke neemt m'n hand stevig vast, hij merkt dat er iets scheelt. 'Sorry dat ik je hierin meetrek', zeg ik zachtjes, 'maar ik .. ik kan het niet alleen.' Hij schudt zijn hoofd. 'Het is oké.' Langzaamaan wandelen we naar de poort toe. Met m'n hand hou ik de zijne stevig vast. Hij volgt me. Ik weet waar het graf is, ik herrinner me maar al te goed hoe ik hier twee jaar geleden liep. Hoe ik iets wou doen om mijn verdriet te tonen, maar tranen niet kwamen en geen enkel woord kon omschrijven hoe ik me voelde. Ik zie het graf. Luke ziet het ook. Hij fluistert: 'Ik ben bij je', wat me op de een of andere manier weet gerust te stellen. We komen steeds dichter en dichter. De letters zijn nu zichtbaar.

ABIGAIL LOUISE BRIDGETON

De data onder haar naam maken het alleen maar moeilijker. Ze herinneren me er aan hoe jong mama was toen ze stierf: zesendertig. Ze heeft mij erg vroeg gekregen, toen ze tweeëntwintig was. Ik heb er nooit echt over nagedacht. Voor mama's dood heb ik het eigenlijk nooit echt geweten. Het was niet echt een voor de hand liggend onderwerp om over te praten. De afgelopen twee jaar heb ik er ook niet over nagedacht, het was niet m'n grootste zorg. Terwijl ik in gedachten verzonken ben, merk ik niet hoe tranen zich in m'n ooghoeken vormen. Luke heeft m'n hand nog steeds vast, wat me goed doet. 'Hier ligt ze dus', zeg ik zachtjes. De herinneringen komen terug boven. M'n moeder die pannekoeken aan het bakken is maar geen enkele goede weet te produceren, m'n moeder die al lachend haar nieuwe schoenen komt showen. En dan de herrinnering die met het best bijgebleven is. M'n moeder en ik zaten op de zetel en plots zei ze: 'Ella, je moet weten dat wat er ook gebeurt ik altijd je mama zal blijven.' Tranen stromen over m'n wangen en ik zak door m'n knieën. Luke is er gelukkig bij om me te ondersteuenen. Hij zakt mee naar beneden, waardoor ik op hem steun. Hij legt z'n armen rond me. 'Het is gewoon zo moeilijk', zeg ik, 'maar...' ik geraak niet uit m'n woorden. 'Maar je moet het gewoon doen', vult hij aan. Dat was exact wat ik wou zeggen. Ik leg m'n hoofd op z'n schouder en laat de tranen de vrije loop. Z'n zwarte bandshirt zal behoorlijk nat zijn, maar het lijkt hem niet al te veel uit te maken. Ik weet niet hoe m'n moeder over Luke zou denken mocht ze hier nog zijn. Wat ik wel weet is dat ze altijd het goede in mensen probeerde te zien. Ik heb er haar nooit veel over gevraagd, maar ze werkte met probleemjongeren. En ik denk dat je daarvoor het goede in mensen moet kunnen zien.