Chainsmoker ft. Luke Hemmings

13

Ella's P.O.V

Engels, het voorlaatse lesuur. Luke is er niet. Vanmiddag ook al niet. Ziek of aan het spijbelen? Iets zegt me dat het de tweede optie is. Hoe kan ik nu een deftig gesprek met hem voeren als hij er niet eens is? Misschien moet ik hem straks maar bellen. Dit spelletje moet gedaan zijn. Ik wil duidelijkheid over ons. De laatste les loopt nu ook ten einde en hoewel ik moe ben, besluit ik eerst maar even langs Luke te lopen.Ik heb geen zin in ruzies.  Ik wil weten hoe hij het nu verder ziet. Ik ben ook nog wat boos, maar .. ik wil het uitpraten. Samen tot een oplossing komen, dat is het doel.

Ik weet niet goed wat ik moet doen; Misschien is het helemaal geen goed idee om naar z'n huis te gaan. Misschien moet ik hem net wat ruimte geven. Dat wil ik niet - ik wil ons terug. Ik mis gewoon hoe het was. In de afgelopen weken zijn we zo close geworden en ... dat wil ik gewoon terug. Ik wil terug in slaap vallen op z'n schouder en door z'n schattige blonde haren gaan tijdens het kussen. Ik zou zelfs bereid zijn om terug in z'n roestbak te rijden, als dat ons terug samen zou brengen. Voor ik het goed en wel besef, bel ik aan.

Eerst komt er geen reactie. Slechts na enkele minuten wordt de deur opengedaan. Ik wal al van plan om te beginnen aan m'n relaas. Net op tijd zie ik echter dat het niet Luke, maar z'n vader is die in de deuropening staat. Dat had ik niet verwacht; 'Euh, i-ik kom voor Luke', stotter ik. De man bekijkt me van top tot teen, waardoor ik me ongemakkelijk voel. Aan z'n gezicht te zien lijkt het erop dat hij het zaakje niet vertrouwt. Maar dan klaart zijn gezicht op. 'Kom binnen, zit je op Luke's school?' Ik knik. 'Ja.' Niet goed wetend wat ik moet doen, volg ik de man. 'Ga zitten, wat wil je drinken?' 'Euh, cola, alstublieft', antwoord ik. Hiervoor kwam ik helemaal niet. Wanneer hij me een glas cola brengt, zit ik al neer op één van de keukenstoelen. 'Zo, dus jij bent bevriend met Luke?' Ik heb zin om 'zoiets, ja' te antwoorden, maar ga uiteindelijk voor het korte en krachtige 'ja'. 'Zo, en, hebben jullie het een beetje gezellig?' Wat voor een vraag is dat nu weer? 'Ja, hoor.' Hij lacht. 'Luke is boven, zal ik hem roepen voor je?" Ik knik. 'Luke!' Geen antwoord. 'Die kinderen toch met hun luide muziek, altijd!' Hij roept nog eens: 'Luke!' maar weer is er geen reactie; Ik begin het allemaal een beetje te luidruchtig te vinden en besluit een voorstel te doen. 'Zal ik naar hem toegaan?' Hij lijkt even te twijfelen, maar zegt uiteindelijk toe. Ik loop de trap op. Aan de muur hangen wat foto's. Ik kijk er naar en vraag me af wie al die mensen zijn. De ene keer staat Luke erop met allerlei mensen, de andere keer z'n vader en op nog andere foto's herken ik niemand. Pas op één van de laatste foto's herken ik iemand. Eerst is het slechts vaag, maar dan ben ik er al heel snel achter wie het is.

Ik weet niet welke kamer van Luke is. De kamer waar ik de muziek het best kan horen, ljkt met het meest voor de hand liggend. Ik klopt en krijg pas na drie keer het antwoord: 'Ga weg, pap!' Dat klinkt niet al te goed. 'Mijn naam is niet pap', besluit ik te zeggen. Ik besluit niet te wachten op een antwoord om binnen te gaan. Ik ken Luke goed genoeg toch? Daar zit hij. Met zijn rug naar me toe. 'Het is Ella', zeg ik. Hij doet iets met z'n handen aan z'n gezicht alvorens hij zich naar mij draait. 'Hey', zeg ik. Hij lijkt geschokt me hier te zien. Hij zet de muziek af. 'Hey', klinkt het zachtjes. Hij heeft een zwart T-shirt en een grijjze jogging aan. Z'n haar ligt in de war, maar het heeft iets sexy. 'We moeten praten', zeg ik, terwijl ik me een weg probeer te banen naar een lege stoel. Hij slikt. 'Het spijt me, Ella.' Ik knik. Ik zet me neer op de stoel en beweeg mezelf wat naar voren zodat ik recht voor hem zit. 'Luke, ik .. ik vind je echt leuk. En dit voelt echt rot aan.' Hij kijkt naar beneden, weigert me aan te kijken. 'Ik kan gewoon niet begrijpen dat je dat soort stomme roddels gelooft.' Hij blijft naar beneden kijken, terwijl ik hem recht in die mooie ogen van hem wil aankijken. De spiegels van de ziel. 'En...ik ben niet van jou. Maar ... ik ...'. Ik geraak niet meer uit m'n woorden. Ik moet ze zorgvuldig kiezen, wat me niet lukt. Plots kijkt hij op. Z'n ogen staan rood en opgezwollen en tranen lopen langs z'n wangen. 'Het spijt me zo, Ella.'