Chainsmoker ft. Luke Hemmings

44

Blijkbaar ben ik in slaap gevallen, want ik word wakker op Alex' schouder. Hij glimlacht wanneer hij me wakker ziet worden en legt z'n telefoon aan de kant. 'Lekker geslapen, prinses?' Ik trek m'n wenkbrauwen op en hij kijkt me vragend aan. 'Ik ben the queen', verbeter ik hem. Hij lacht. 'Mijn queen', mompelt hij. 'Zo, wat ga je vandaag doen?' vraag ik. Hij kijkt me verward aan. 'Het is zeven uur, schat. Ik denk niet dat ik nog veel ga doen.' Ik kijk op de klok. 'Hoe lang heb ik geslapen?' 'Paar uurtjes', antwoordt Alex. 'Oké, oké,' zeg ik, terwijl ik opsta. 'Misschien een beetje studeren? Het recht bestuderen en zo?' Ik kijk hem met een ondeugende grijns aan. 'Ik vind jou bestuderen toch leuker dan dat recht, hoor', zegt hij lachend, waarna hij me een kusje op m'n wang geeft.

Ik weet niet waarom ik toegestemd heb om dit te doen, maar ik ga met Alex naar z'n familie met Kerst. Rose en m'n vader waren niet meteen overtuigd, maar toen Rose's dochter zei dat ze bij haar vader ging eten, konden ze mij moeilijk nog verbieden m'n eigen weg te gaan. Ze zullen het zelf wel gezellig maken. Voor Alex was dit heel belangrijk, dus ik denk dat het aan mij is om dit gewoon voor hem te doen. Hoe dan ook, ik moet er wat van maken. Ik ben bij Alex thuis en het is ongeveer vier uur. Ik zit momenteel nog in een jogging en sweater. Ik moet me dringend gaan klaar maken. Het probleem is dat ik niet echt flexibel ben met m'n arm en been in het gips. Dus moet ik zomaar in m'n kleren gaan kruipen. Jezus, waarom moet ik ook weer van die trap vallen? Ik heb geen tijd, of nja, zin, gehad om Luke te contacteren. Ashton en ik hebben wel wat heen en weer ge-sms't, maar ik weet niet, met Luke is het anders. Hij is m'n ex, dat maakt het gewoon moeilijk. Misschien moet ik binnenkort maar eens contact met hem gaan opnemen, iedereen verdient een tweede kans. 'Alex!', roep ik, een beetje onzeker of ik dit wel van hem kan vragen. 'Kan je me helpen omkleden?' vraag ik stil en onzeker. Dit zal het dichtste lichamelijke contact ooit zijn tussen ons, en ik weet eigenlijk niet of ik er klaar voor ben. Maar wat moet, dat moet. 'Als jij dat oké vind', zegt hij. Ik knik. Wat er dan gebeurt, is een vreemd maar intens mooi moment. Hij doet m'n sweater af, waardoor ik in m'n beha zit. Hij doet m'n bloesje aan, heel zorgzaam. Dan helpt hij m'n jogging af en doet m'n rokje aan. Het gebeurt allemaal zo zorgzaam, zonder dat het echt tot 'seksuele spanning' of zo komt. Alex weet dat ik daar nog niet ben en respecteert dat. Dan geraken we uit die intense spanning en vraag ik hem: 'Wil je m'n make-up aandoen?' Dit zou zo'n YouTube video kunnen worden, 'boyfriend does my make-up.' Hij trekt z'n wenkbrauwen op, maar neemt dan m'n make-up tasje. 'Goed', begint hij, waarna hij m'n mascara bovenhaalt. 'Dus, dit is voor je wenkbrauwen?' Snel trek ik me weg, voor hij m'n wenkbrauwen verpest. 'Dat is niet voor m'n wenkbrauwen', zeg ik. Hij haalt z'n schouders op. 'Wat doet het er toe? Je hebt geen make-up nodig om er mooi uit te zien. ' Ik glimlach, kijk even naar mezelf en besluit dan dat hij gelijk heeft. 'Oké, even goed.' En dan realiseer ik me dat ik m'n haar nog moet wassen. Het zit in een slordige dot en is al even niet gewassen, tja, luiheid. 'Ik moet m'n haar nog wassen, shit!', roep ik, iets luider dan bedoeld. Alex lacht: 'Kom mee' en neemt me dan mee naar de badkamer. 'Ik ben een pro, weet je wel', lacht hij, wanneer hij een handdoek over m'n schouders legt en shampoo bovenhaalt. Ik lach: 'Vast.' Maar tot mijn verbazing doet hij het eigenlijk wel goed. Hij masseert de shampoo goed in, zorgt dat het water niet in m'n ogen komt en vergeet zelfs de conditioner niet. 'Goed gedaan', lach ik. Hij schudt z'n hoofd, met een gespeelde serieuze blik en zegt: 'Mijn meesterwerk is nog niet af. Kom.' We gaan terug naar z'n slaapkamer en hij begint m'n haar te borstelen. De schat. Het eindresultaat mag er eigenlijk wel zijn. Hij heeft het mooi opgestoken en ik zie er acceptabel uit. 'Je ziet er prachtig uit', zegt hij, terwijl ik naar mezelf kijk in de spiegel. Z'n armen liggen om m'n middel en hij geeft me kusjes op m'n nek. Ik ben precies op de plaats waar ik moet zijn vanavond.

Luke's P.O.V.

'Ik heb wat weten te fixen', hoor ik m'n maat zeggen. Hopend op iets strafs kijk ik hem aan. Tot mijn spijt komt hij binnen met enkel wiet. 'Serieus? Da's zo soft!', zeg ik ontgoocheld. Hij haalt z'n schouders op. 'Wat ben jij gewoon dan, man?' Chris gooit machteloos z'n handen in de lucht. Hij moest eens weten. 'Whatever, rook het op', zegt hij. Ik zucht. Ik begin te roken, maar het heeft weinig effect. Ik zucht. Dan zegt Chris: 'Ik moet gaan, man.' Verbaasd kijk ik hem aan. 'Wat is dit nou, man?' Hij haalt z'n schouders op. 'Familiediner, Luke.' Oh. Ik haat het dat hij zomaar weggaat. Ik blijf alleen achter, yay. 'Ja, whatever, ga maar', probeer ik achteloos te zeggen. Het kan me geen ene fuck schelen wat hij gaat doen. Ik blijf toch wel alleen achter. Iedereen lijkt z'n weg gevonden te hebben hier op de uni. Ash heeft al wat chickies gescoord. Cal zit op een andere uni, maar uit wat ik gehoord heb, leid ik af dat het goed gaat. Mike, wel ik heb eigenlijk geen idee van wat hij doet. De ene dag praat hij alsof we beste vrienden zijn, en de andere dag negeert hij me volkomen. Volgens mij zit hij weer aan de drugs, en krijgt hij er illusies van. Illusies dat hij me terug ge-sms't heeft, maar eigenlijk in geen dagen op z'n gsm gekeken heeft. En dan is er Ella. Zij lijkt alles wel voor elkaar te hebben. Ze schijnt een vriendje te hebben. De gedachte dat iemand mij vervangt doet fucking veel pijn. Ella hoort niet met iemand anders, ik wil haar bij mij. Weet ik veel, het interesseert me eigenlijk allemaal niet meer. En m'n richting eigenlijk ook niet. Of ja, misschien geef ik er zoveel om, dat ik er niet meer omgeef. Ik weet ook wel dat ik niet goed bezig ben. Drinken, roken ... maar shit, dit alles valt gewoon zwaar tegen. Ik had gedacht dat de uni alles beter zou maken. Dat ik gewoon goed kon studeren en een leuk meisje ontmoeten. Dat ik met m'n maten leuke dagen kon doorbrengen. Maar dit is helemaal niet wat ik verwacht had, alles behalve. Ash is hele dagen met chickies bezig. Ik dacht dat ik m'n ouders minder zou nodig hebben, maar ze zijn toch steeds op werkreis, dus het maakt eigenlijk niets uit. Net zoals nu, op dit moment zitten ze cocktails te drinken op Hawaii. En ik lig hier op m'n bed, in m'n studentenkamer, naast me een uitgerookte joint. Leuke kerstavond hoor. Ik ben helemaal niet waar ik zou moeten zijn deze avond, ik zou godverdomme in Ella's armen moeten liggen. Of zij in de mijne, hoe dan ook, we zouden bij elkaar moeten zijn. Ik dacht dat ik ergens verder gegaan was, maar Ella is gewoon na al die tijd de enige die echt iets met me doet. Ze was de eerste die me dat soort gevoelens kon geven. Of ja, de tweede.

Ella's P.O.V.

Het diner is lekker. Maar dat lijkt het enige goede zijn aan deze avond. Oké, nee, ik vind nog steeds dat ik ben waar ik moet zijn, maar Alex' ouders blijken niet echt mijn type mensen te zijn. Ik sta, echt waar, open voor allerlei soorten mensen, maar dit soort mensen weten me altijd te irriteren. Z'n moeder is zo'n typische zakenvrouw inclusief mantelpakje en constante stress. Ze lijkt op zo'n moeder uit de films die niet merkt dat haar kind verslaafd is aan drugs. En dan gaat het kind in coma en beseft de moeder dat ze haar kind verwaarloosd heeft, en dan wordt het kind terug wakker en wordt die moeder een soort van perfect rolmodel en huisvrouw en maakt ze elke avond vers eten of zo. Maar dat zijn ook maar stomme films, want in het echte leven worden deze kinderen niet drugsverslaafd, maar missen ze gewoon een moeder en worden ze er gewoon aan. Hoe dan ook, ik mag Alex' moeder niet gaan haten. Zij wordt mijn schoonmoeder. Maar elke beweging die ze doe irriteert me. De manier waarop ze met me omgaat is ook zo hatelijk. Ze vraagt me constant naar dingen die volgens haar 'statustoereikend' zijn. 'Wat studeer je?' 'Wat doet je vader?' 'Waar woon je?' 'Naar welke school ga je?' Ik probeer rustig te blijven. Ik mag haar vragen niet tot me laten komen, ze is gewoon zo iemand die het ergste in me naar boven zou halen. Maar ik mag het niet toelaten. Dus antwoord ik erg rustig en eerlijk dat ik in mijn laatste jaar zit, m'n vader een manager is, ik in de stad woon en daar voeg ik nog de naam van m'n school aan toe. Ze zucht en bekijkt me dan van kop tot teen met een afkeurende blik. 'En je moeder, huisvrouw?' vraagt ze met afkeuring in haar stem. Ik voel hoe ik even stop met ademen. Ze mag veel zeggen maar zoiets, en op die manier. Nee, dat kan ik niet toelaten. Ik kijk even naar Alex, die gelukkig ook beseft dat z'n moeder te ver gaat. 'Mevrouw, mijn moeder is overleden. Voorheen was ze geen huisvrouw, maar als ze dat geweest was, dan zou daar niets mis mee geweest zijn.' Ik probeer vooral niet boos te worden, maar haar reactie gaat er zwaar over. 'Oh, wel, dan denk ik dat je even je toekomst moet herbekijken. Je moeder heeft je duidelijk verkeerd opgevoed.' Ik verhef m'n stem en roep: 'Weet je wat ik denk? Dat jij niets weet over mij en mijn moeder. En oh, dat je misschien even moet nadenken over het feit dat je kinderen zelf hoort op te voeden. Iets wat jij naar het schijnt niet gedaan hebt. Ik heb altijd veel respect gehad voor vrouwen die werken en mannen die huisman zijn, maar even goed voor mannen die werken en vrouwen die thuisblijven. ' De vrouw kijkt me afkeurend aan, maar in plaats van de confrontatie aan te gaan richt ze zich tot Alex: 'Ik vond dat vorige meisje toch leuker. Hoe heet ze? Karo? Karly? Doet er niet toe, zij zette ten minste niet zo'n grote mond op.' Ik moet mijn mond tegenhouden van openvallen. Ik leg m'n vork aan de kant en zeg: 'Ik weiger nog één seconde door te brengen bij iemand als u. ' De tafelgenoten staren me aan. Aan de tafel zitten Alex' vader, z'n zus en z'n broer. Die waren een stuk vriendelijker tegen me dan Alex' verschrikkelijke moeder. 'Fijn kennis te maken', zeg ik sarcastisch, waarna ik wegga. Een beetje stuntelig met m'n gips, maar dat doet er niet toe, zolang ik hier maar snel weg geraak. Ik hoop natuurlijk dat Alex me achterna komt, het zou me behoorlijk teleurstellen mocht hij dat niet doen.

Ik sta buiten, voor de voordeur, en probeer adem te halen. Wow, goed gedaan, Ella. Het is pas acht uur en ik ben er alweer in geslaagd m'n toekomstige schoonmoeder me te doen haten. Yay, go me! Nee, maar serieus, Alex komt niet achter. Ik wacht nog even, maar het lijkt erop dat hij niet meer gaat komen. Oké, het gaat hier om z'n moeder, maar hij weet even goed als ik dat ze te ver ging. Hij komt niet meer - alle hoop die ik nog had is weg. Ik mag niet huilen. Ik mag niet huilen. Ik weet m'n tranen te stoppen. Ik ge een jongen niet dat soort macht over me geven. Ik ga niet weer huilen. Er zijn ergere dingen, die ik persoonlijk meegemaakt heb, om over te huilen. Ik kijk nog even naar Alex' grote huis en draai me dan om. Het is genoeg geweest. Ik ga niet blijven wachten op een jongen die me niet waard blijkt te zijn. Het is kerstavond, en ik moet met iemand zijn die werkelijk om me geeft. Het is kerstavond, ik moet misschien maar eens iemand een tweede kans geven. Dat is toch wat kerst hoort te doen, of niet? Ik weet gewoon dat ik emotioneel word door Kerst. Voor ik het goed en wel besef druk ik op het groene telefoontje naast de naam Luke.

A/N: 2de update van de dag! Hoe gaat jullie vakantie? Hier is het momenteel aan het onweren! Oh en leuk nieuws: ik zet binnenkort een nieuw verhaal online!
X J.