Chainsmoker ft. Luke Hemmings

14

Woensdag, donderdag, vrijdag. Geen enkele dag lijkt er nog toe te doen. Ik mis Luke. Er is niet veel veranderd in de afgelopen dagen. Ik heb geen woord gezegd tegen Luke, hem volledig genegeerd. Ik eet m'n lunch nu alleen. Gisteren (donderdag) kwam Luke me achterna en ik ben weggelopen. Toen ik thuiskwam ben ik in tranen uitgebarsten. Ik heb mezelf in slaap gehuild. Ik ben iemad die veel nadenkt over de toekomst en er soms zelfs voorstellingen van maakt. Dat deed ik ook al over Luke en mij. Hoe we samen zouden zijn. Ik verwachtte echt niet dat we meteen zo'n typisch high school-koppeltje zouden , maar ik zag ons wel samen. Ik verlangde om eerlijk te zijn echt naar hem. Naar ons. Ik stelde ons al samen voor. Ik stelde ons samen voor in de zetel, kijkend naar een film. Ik stelde ons samen voor in de keuken. Ik op het aanrecht zittend in m'n ondergoed; hij rechtop staand, pratend over alles in dit lege universum en over het nut en onnut van de dingen die we doen. Dit soort gesprekken hebben we nog niet gevoerd, maar ik hoopte er echt op. Ik hoopte dat , naarmate de tijd vorderde, onze gesprekken dat ook zouden doen. Alles is verpest. Ik kan hem niet vergeven, hoewel ik hem verdomd veel mis. Ik zie nog steeds allerlei mooie toekomstbeelden voor me, maar dan zie ik ook Connor's gezicht voor me. En dat kan ik Luke nooit vergeven. Uit jaloezie iemand in elkaar slaan. Een traan loopt over m'n wang. Ugh, niet weer. De afgelopen nachten zijn er zoveel tranen gevloeid, bij de gedachte aan wat voorbij is. De gedachte aan wat wij hadden. Maar misschien was het dom te denken dat wij ooit eigenlijk echt iets zouden hebben. We zijn verschilend, misschien net iets te veel. Geweld is geen oplossing en ik wil niet samen zijn met iemand die er anders over denkt. Met Connor gaan de dingen beter, maar ik wil me niet opdringen. Hij zit samen met de IT-jongens tijdens de pauzes en ik wil er niet tussen komen.

Een lichte eenzaamheid begint me te overspoelen. Alone. Ik ben alleen. M'n vader vroeg of ik vanavond iets ging doen, maar ik schudde triestig mijn hoofd. Nog zo'n herinnering dat alles voorbij is. Alles wat ik de afgelopen weken heb opgebouwd is weer afgebroken. Ik kan weer teruggaan naar wat ik voorheen deed: series kijken en pizza eten. Tot voor kort had ik daar niet eens een probleem mee. Maar nu ik geproefd heb van het leven en de'liefde' wil ik niet meer terug naar de situatie waar ik in zat. Ik mis Luke, ik mis het gevoel dat hij me gaf, ik mis het gevoel dat ik tot een groep behoorde. En ik moet verder, ik moet me herpakken. Terwijl ik op vrijdagavond pizza met extra kaas eet en een serie kijk, besef ik het. Maar op hetzelfde moment lopen tranen over m'n wangen, als een waterval. Lekker tegenstrijdig. Iemand missen betekent niet altijd dat je die persoon terug in je leven wil, soms mis je gewoon de momenten die je gehad hebt met die persoon en op een dag word je wakker en besef je dat. Daar ben ik echter nog lang niet. Ik mis hem. Ik mis hem zoals ik een levensnoodzakelijk orgaan zou missen.

Weken gaan voorbij, ik weet dat Luke mij  langzaam zal vergeten. Alles wat wij hadden zal vervagen en ten slotte vergeten worden. Vergetelijkheid is nu eenmaal onvermijdelijk, maar je hebt zelf wel iets te zeggen over hetgeen dat vergeten zal worden. Ik wou dat ik iets te zeggen had over wat Luke zal vergeten, maar dat heb ik niet. Ondanks de situatie, probeer ik me recht te houden. Overdag lach ik met grapjes van mensen die ik m'n 'vrienden' noem en 's avonds eet ik vers klaargemaakte maaltijden van m'n vader die ik 'lekker' noem. Ik praat met Rose die ik 'aardig' noem en ik studeer leerstof die ik 'interessant en noodzakelijk voor de toekomst' noem. Ik ben mezelf kwijt, want alle woorden die ik uitspreek lijken niets vergeleken met de tijden met Luke. Misschien stel ik me aan, misschien moet ik me er gewoon overheen zetten. Maar het is zo hard, zo fucking hard. Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb het gevoel dat Luke en ik zoveel meer hadden kunnen zijn. Dat er nog zoveel momenten hadden kunnen zijn. En nu zijn al die 'opties' weg en het doet pijn. Mijn hart is een beetje gebroken, denk ik. En daar heb ik grotendeels zelf voor gezorgd. M'n punten zijn beter, en m'n vader zegt dat hij 'trots' is. Maar hoe hoog de punten ook worden, ik denk niet dat ik nog trots ga zijn op mezelf. Ik heb het gevoel dat m'n leven stilstaat nu. Alsof Luke ineens een klok stopgezet heeft. Het voelt ook gewoon zo stom aan, alsof ik helemaal geen reden heb om me te voelen zoals ik me voel. Maar de gevoelens zijn er. Er was geen 'relatie' of zo, maar erg ver waren we toch helemaal niet.