Önceki bölümlerden Asya ve Zehra arasında geçen bir konuşma. Sadece hatırlatmak içim koyuyorum...
...
"Sen garip bir kızsın." dedi Zehra.
"Ne olacağı belli olmaz. Belki lazım olur." göz kırptığıma kıkırdadı.
"Bence beni abine yapmak için benimle samimi oluyorsun."
"Hayır seni abine yapacağım zaten. Sadece yengelerimle aramı iyi tutarım ayrıca muhabbetini de sevdim. Sevmediğim insanlar si- yani sevseler konuşmam."
...
Asya GÖKTEN:
Şuan o kadar karışık bir durumdayım ki anlatamam. Bu duyguyu ilk kez yaşıyorum. Mutluyum fazlasıyla mutluyum, havalara uçacak kadar mutluyum çünkü Kağanla sevgiliyiz. O beni seviyor. Ne kadar bunu bilsem de ağzından duymak anlatamayacağım bir duygu. Ama büyük bir sıkıntı var. Abim onu baya baya dövüyor. Ve itiraf etmek gerekirse araya girmeye de çekiniyorum. Abimin sinirli halini tabii ki de biliyorum ama daha önce hiç böyle gördüğümü hatırlamıyorum.
Bir yandan da Kağan'ı öyle bırakasım var. Ayı ya! Madem bu kadar söyleyesin vardı neden bugüne kadar durdun ki!
Ben araya karışacak cesareti kendimde ararken ikisinin de yaralı olduğunu hatırladım.
"YETER!" yüksek ve sert çıkan sesimle ikisi de aynı anda bana dönerken Kağan'ın yüzü içimi acıttı. Çok kötüydü şuan. Abime döndüğümde sinirli halinin aynı hatta daha fazla olduğunu fark ettim. Ne yapacağım konusunda en ufak bir fikrim yoktu.
Daha önce hiç böyle bir durumla karşılaşmayan kendimi böyle bir durumda bulmayan biriyim. Şimdi aklıma arkadaşların abileri veya babalarıyla tanışmalarında ne kadar gergin oldukları gelince o zaman onlara rahat olun diyen aklımı seveyim ben.
Kağandan önce aşk denilen duyguyu yaşamayacağımı bildiğim için o kadar rahattım ki. Hiç böyle gerilmez, heyecanlanmazdım. Veya şimdiki gibi karışık duygular hissetmezdim. Ama şuan fazlasıyla boktan bir durumun içindeyim...
"Siz ne yapıyorsunuz ya!" benim sorumla abim sinirle bağırmaya başladı.
"Ne mi yapıyorum! Ne yapayım! Adamın biri kardeşime aşık olduğunu söylüyor madalya mı takayım lan!" sonra yanıma geldi kolumdan tuttu. Beni dışarı çekerken son anda çantamı alabilmiştim. Beni çekerken Kağan'a laf söylemeyi tabii ki ihmal etmiyordu.
"Seni kardeşimin yanında görmeyeceğim anladın mı? Bu saatten sonra yüzünü görmeyeceksin!"
"Bu saatten sonra siksen bırakmam biliyorsun dimi Poyraz! Ben iznimi gerekenden fazla aldım."
"Almadın anlamayacaksın!"
Biz dışarı çıkarken abim kolumu bıraktı. İnsanların içinde beni kolumdan çekerek götürüp rezil etmek istemiyordu galiba. Ne kadar da düşünceli! Daha demin yaptığından sonra maşallah...
Arabaya binene kadar tek kelime etmedi. Bu arada Tuğçe'ye de kısa bir mesaj atmıştım neyse ki. Bunu yaparken bana bakmamasından izin verdiğini anlamış ve hızlıca yazmıştım. Geri gidip Kağan'a bakmayı istesem de şuan yapamıyordum...
Arabaya giderken abim benden önce davranıp yolcu koltuğuna oturmamı sağladı. Ben de itiraz etmeden geçtim, abim de arabayı çalıştırıp hızla yola koyuldu.
Yol hızla akarken sessizlik bana ağır geldi. Kendimi konuşmak zorunda hissederken ne konuşacağımı da bilmiyordum. En sonunda dayanamadım, bu sessizlik fazlaydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Savcı Hanım (Güçlü Kadınlar Serisi - 1)
Fiction généraleAşkın sizi nerede bulacağını bilemezsiniz. O da bilmiyordu bilemezdi. Yine aynı sıradan gün dediğinde o günün aslında son sıradan günü olduğunu bilmiyordu. Aşkın ne kadar güzel, deli ve inatçı olduğunu bilmediği gibi. Vatan aşkıyla yanıp tutuşan ko...
