"Ama bu-" cümlesini yarıda kesen kapının açılması ve içeriye en olmaması gereken insanın girmesiydi...
Nermin Teyze!!
Cidden bir durumun içine sıçmak nasıl olur? Cevabı bu. Şuanki durumumuzu düşündüm de. Büyük sıçtık!
Dağınık eşyaların arasında Kağan'la ikimiz duruyoruz. Onun eli benim belinde yüzlerimiz birbirine yakın...
"Hii ay!! Napıyorsunuz siz?!" yüzünde şaşkın bir o kadar da kızgın bir ifade vardı. REZİLLİK!
"Hiçbir şey Nermin Teyze. Ne yapmışız ki?"
"Bir şey yok Nermin Teyze konuşuyorduk." aslında haklıydı.
-Gerçekten Asya o anda ikinizin de aklında sadece konuşmak mı vardı?
Tabii ki de!
-Kağan'ın mükemmel kokusu aklında değildi yani. Ya da gözleri...
Hayır!
-Sen kendini kandırmaya devam et o zaman.
KES SESİNİ!!
"Bana pek konuşuyormuşsunuz gibi gelmedi. Daha çok-" durup düşündü "şimdi o halinize ne diyeyim bilemedim."
"Bir şey deme Nermin Teyze. Allah aşkına sus ya!" ups yanlış nokta. Bana gözlerinden ateş çıkararak baktı.
"Ne demek bir şey deme ya başkası gelseydi?! Ev insan kaynıyor. Bunların yarısından fazlası da kendini bilmeyen dedikoducular. Adınızı mı çıkaracaksınız? Olduğunuz konum için söylenecek çok şey vardı! Şu evdeki herkesten beklerdim de sizden asla." o konuştukça ben kızarıyor - morarıyor bile olabilirdim- ve üzülüyordum. Haklıydı. Hem de sonuna kadar.
"Özür dileriz teyze. Özellikle de ben sinirlendim de yani şey işte ondan. "
"Evet şey Kağan dediği gibi çok sinirlendi ondan şey yaptı." bize uzaylı görmüş gibi bakıyordu. Nedenini anlamak zor değildi. İkimiz de ne zaman ne dediğini bilen insanlardık. Emin konuşurduk şimdiyse resmen sıvıyorduk. Kağan'a baktığımda onun da benden farklı olmadığını gördüm.
"Asya yürü! İkinizi bir daha böyle görmeyeceğim. Siz neyin ne olduğunu bilen insanlarsınız." ikimiz de kafa salladık ben Nermin Teyzenin arkasından gittim.
"Nermin Tey-"
"Sus Asya sus!"
...
Olaylardan sonra aşağı inmiş kimseyle konuşmamıştım. Yemek bile yemek istememiştim o dereceydi. Herkes ne olduğunu sorsa da cevap vermemiştim. Özellikle Nermin Teyzenin yüzüne bakmıyordum. Ben kişilik olarak çok utanan bir insan değildim. Daha doğrusu utanılacak bir şey yapmazdım. Öyle iltifat edildiğinde falan utanmaz konuyu kapatırdım. Ama bugünkü ilk kez böyle utanmıştım. Off!
Aslında benim bir suçum yoktu. Bizi o hale getirilen Kağandı.
-Hee zaten adam seni zorla tutuyordu.
Beni bozmaya kararlı iç sesime küfrettim. Ben her zaman her şekilde haklı çıkabilecek bir insandım. Ama bu durumda haklı yanım yoktu.
Sinirden titreyen ellerimi tezgaha koydum. En kötü özelliğim sinirlenince titreyen ellerimdi herhalde. Eğer kendimi kontrol edemeyeceğim kadar sinirlenirsem ellerim bir şey yapamayacak kadar titriyordu. Şimdi de o durumdayım.
"Abla noldu?!" Özlem'in sesiyle yerimden sıçradım. Arkama baktığımda bana endişeli gözlerle bakan insanlarla göz göze geldim. En öndeki Nermin Teyzenin gözleri ise mahçuptu ve utanan bir ifade vardı gözlerinde.
"Bir şey yok devam edin siz."
"Asya-"
"İyiyim teyze."
"Hayır yürü konuşacağız." ağzımı acacağım sırada kolumdan çekip dışarı çıkardı.
"İşim vardı."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Savcı Hanım (Güçlü Kadınlar Serisi - 1)
Fiction généraleAşkın sizi nerede bulacağını bilemezsiniz. O da bilmiyordu bilemezdi. Yine aynı sıradan gün dediğinde o günün aslında son sıradan günü olduğunu bilmiyordu. Aşkın ne kadar güzel, deli ve inatçı olduğunu bilmediği gibi. Vatan aşkıyla yanıp tutuşan ko...
