Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⚝
Bikem'in dişlerini sıktığını görebiliyordum yüzü çok fazla gergindi belki de bunun nedeni benim yüz ifadem olabilirdi. Birkaç kez ağzımı açıp kapatmıştım ama dudaklarımdan hiçbir cümle dökülmüyordu veya çıkamıyordu çünkü belki de cümlelerimde donup kalmışlardı.
Acaba yanlış mı duymuştum?
Ya da kafayı da sıyırmış olabilirdim.
İkinci ihtimal nedense kafama yatmadı değil.
Kutan'ın kolumu tutan eli çoktan çekilmiş ve Bikem'e doğru gözlerini çevirmişti. Bikem'in eli ise kolumu bırakmak yerine daha fazla sıkıyordu ama bunu bilerek yaptığını sanmıyordum çünkü bakışları hâlâ üzerimdeydi. Azra ise sanki gözlerime acı çekiyor gibi bakıyordu. Kardeşini incitecek olma korkusunu taşır gibiydi.
Bakışlarımı kaçırıp Bikem'e döndüm ve Azra ise endişeli bir şekilde masaya daha çok yaklaşınca dişlerimi sıkmama engel olamadım. Kardeşini incitmemden korkuyordu ama bilmiyordu ki ben öyle bir şeyi asla yapmazdım. Belki de bunu bilmediği için bana tereddüt eşiğinde bakıyordu, bunu anlayışla karşılamaya çalıştım.
" Bir şeyler söyleyeceksen söyle artık, eğer söyleyemeyeceksen de sonsuza kadar açma o ağzını çünkü tek kelime dahi etmem." Sert çıkarmaya çalıştığı sesi bana kendini savunmaya çalışıyormuş gibi geliyordu.
Bıraksalar şuan korkudan altıma kaçırabilirdim.
Belki de ondan korktuğumu düşünüyordu ama bu biraz yanlıştı çünkü ne derse desin ona karşı korku hissiyatı beslemiyordum.Aksine olduğum konum ve başıma gelecekler korkutuyordu.
" Ben sadece... Şaşırdım ve ne diyeceğimi bilemiyorum, özür dilerim.Peki doğuştan mı böylesin?" Eksik eksik kurduğum cümleler belki saçma gelebilirdi ama onların anladığını düşünüyordum çünkü Bikem elini geri çekmişti.
" Evet doğuştan, yani kendimi bildim bileli bu güç var," derken sanki odada Bikem ve benden başka kimse yok gibiydi çünkü üçüde ağzını açmıyordu.
"Anlıyorum... Şuan söyleyecek başka bir şey bulamıyorum, ne söylenir aklım bile almıyor ama merak etme her şeyi idrak edince başını şişiririm kesin." Muzipçe sesimi ona duyurduğumda alaya almaya çalıştığım sözlerim etkili olmuş gibi duruyordu.
Bikem'in bu sözleriyle düşüncelerim açılmış ve bana onun gibi olduğumu ima etmeye başlamışlardı. Bunu gerçekten doğrulayabilir miydim bilmiyordum.
Ama nedense bu ihtimal beni ufaktan heyecanlandırmıştı.
Bikem sözlerime istemsizce kıkırdayınca bende karşılığında sadece küçük bir dudak kıvrılmasıyla gülümsedim. Bir yandan onu iyi hissettirmemle omuzlarımdan bir yük kalkmıştı.
