Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Günler sislenmeye başladı."
⚝
Ailemle artık aramda sadece bir kapı kalmıştı. Islanmayı bir kenara bırakırsam belki o kapıyı çalabilirdim. Belki de beni durduran buydu, evime temiz girmek istiyordum üstümdeki ve ruhumdaki bütün kirlerin evime bulaşmasını istemiyordum.
Ne kadar kendime cesaret vermeye çalışsam da o kapı açıldığı an yere kapaklanabilirdim. Gözyaşlarım onlarla olan kavuşmamı bekliyormuş gibi hazırlanmışlardı oysa güçlü girmem gerekiyordu. Galiba yapamayacaktım.
Elimin zile yaklaşmasıyla içeriden duyulan seslere kulak kesildim. Hâlâ uyumamışlardı bunu bilmek içimi rahatlattı. " Akın şu bardağı verir misin hayatım?" Annemin sıcacık sesiyle elim zile dokunduğunda belki de tam şuan o bardağı almamıştı bile.
" Ben bakarım!" Abimin gür sesi beni geri çekilmeye zorladı. Bir iki adım geri gidip ellerimi arkamda kavuşturduğumda yavaşça açılan kapıyla da görüş açıma direkt abim girdi. Nasıl göründüğümü tahmin bile etmek istemiyordum çünkü abimin yüzünde oluşan ifade tam olarak bunu anlamamı sağladı.
" Alvina?" diye mırıldandığında sesi içimi yaktı. Bakışlarımı ayaklarıma diktiğimde dudaklarım dişlerimin işkencesi içindeydi. Aslında bana sarılmasını bekliyordum ama araya giren annemin zayıf bedeni onu durdurmuştu.
" Aman Allahım!" Annemin hiç beklemeden kolları sırtımı bulduğunda beni sımsıkı sardı ama ona rağmen gözyaşlarımı kesip ellerimi arkamdan çözemedim. Yapamadım, ona sarılamıyordum.
Annemin sesli hıçkırıkları içimi cayır cayır yakıyordu. Benim için ağlamasına göz yummak istemiyordum ama onu durduracak ve avutacak kelimeler dudaklarımdan bir türlü dökülmüyordu. Sessizce ağlamasına göz yumup tek bir harekette bile bulunmadım.
Üzerimdeki kanlı elbisemle ve çıplak ayaklarımla korkunç bir haldeydim.
Önümde durmuş olan bedenlere tekrar yaşlı gözlerle bakarken abim ve babamın şaşkınlıklarını yüzlerinden okuyabiliyordum. Ardından kollarını benden çeken annem yüzümü ellerinin içine aldı.
" Şükürler olsun buradasın," deyip gözlerimi her seferinde silen anneme bakarken burnumu sertçe çektim.
" Anne, içeri girin hadi." Abim acele bir edayla beni içeriye çektiğinde arkasından gelen annemle babamın mırıltılarını duyabiliyordum. Abimin sıcak kahve kokusu içimi rahatlatmıştı. Sanki onun kokusunu solurken daha çok güvende hissediyordum, bana evimde olduğumu en iyi bu koku hissettiriyordu.
