Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Camdan yapılmış kalp."
⚝
Ellerimi bacaklarımın arasına sıkıştırıp burnumu sertçe çektim. Gözyaşlarım yüzünden bulanıklaşan görüşüme rağmen hala camdan dışarı bakmaya çalışıyordum. Aslında bu bir kaçış yöntemiydi. Çevremdeki gözlere bakmak dahi istemiyordum, şuandan itibaren sadece annemin o gülen gözlerini görmek istiyordum. O sıra göğsüme giren ani ağrıyla sarsılarak ağlamaya devam ettim. İçimde büyüyen bir acı vardı ve o acının sahibi annemdi.
Ben tamamen onun eseriydim.
Bununla gurur duymak varken şu sıralar onun bana kattığı her şeyi silip atıyordum. O artık yoktu, onun eserini bozduğum için kendimden nefret ediyordum. Nasıl oldu da onun eserini bozmaya cesaret ettim bilmiyorum. Koltukta dizlerimi kendime çekip her şeyden saklanmaya çalıştım.
Her geçen saniyeyle hızlanan araba anneme ulaşmama bir türlü yardımcı oluyordu. Sanki yol uzadıkça uzuyordu. Dikiz aynasına kayan gözlerim arkamızdaki araca kaydı. Meriçlerin son hız bizi takip etmesini yaşlı gözlerle izledim. Gelmek istemelerini normal buluyordum ama onlarla ilgili pek bir şey düşünecek halimde yoktu. O yüzden yol boyunca arabadaki tek ses olup içimi döke döke ağladım. Yaşlarım art arda yanaklarımdan çeneme doğru aktılar.
İçimde her seferinde kuvvetli bir haykırış kopuyordu.
"Hastaneyi öğrenip bulmuştuk, o sıra gelen ambulanstan annenler çıktı biz de ne yapacağımızı bilemedik," deyip hala açıklama yapmaya çalışan Azra'yı duyduğumu biliyordum ama duyduklarım duvara toslayıp zihnimden geri sekiyordu, bu da onu anlamamı zorlaştırıyordu.
"Acaba Ladinleri mi arasaydık?"
Bikem'in sorusuna sessizlik içinde kalıp acımı içimde yaşamaya çalıştım. Bunu yapmamı istemeyen Bikem ve Azra durmadan konuşmaya çalışıyorlardı, ama onların aksine Kutan ve Alkan seslerini bile çıkarmadılar. "Arayın, her an ne olacağını bilemeyiz, hem Alvina'nın yanında olmayı hak ediyorlar," diyen Alkan'a bakamadım sadece konuşmalarını seçebiliyordum o da belli belirsizdi.
"Söyleyin, işe yarayacak her ilacı yanlarında getirsinler ne olur ne olmaz." Kutan'da onlara eşlik ettiğinde ona bakma zahmetine girmedim çünkü benim gibi o da bana bakamıyordu. Dört gözle hastaneye ulaşmayı bekliyordum, eğer annem fenalaşacak raddeye gelmişse gerçekten ciddi bir rahatsızlığı vardı ve bunu düşünmek bile canımı yakıyordu.
Yola koyulmadan önce abimle konuşmayı düşündüm ancak sonrasında hemen bundan vazgeçtim çünkü ne derse desin ona artık inanmayacağımı biliyordum. Bir şeyleri saklama konusunda çok iyiydi, o yüzden olanları açıkça doktorlardan öğrenmek istiyordum en azından onlar bana dürüst olurdu.
