Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yalandan gülümsemek fazla kolay"
⚝
Elimdeki kolyeyi takmadan önce sessizce yatağımdan kalktım. Ladin'in cenin pozisyonunu alan bedeni karşıdan küçücük gözüküyordu. Ona arkamı dönüp çalışma masamın yanına kadar gittim ve elimdeki kolyeyi bıraktım. Böylece artık boynumda sadece Kerem'in kolyesi kalmıştı. Nedense kolyenin orada kalmasını daha güvenli bulmuştum.
Ardından geri yatağa döneceğim sıra kapıdaki tıkırtı sesleriyle kaşlarım istemsizce çatıldı. O anda köşede duran Ladin'in telefonundan saate göz attım. Daha sabahın dördüydü ve dış kapı çalıyordu. Son kez Ladin'e bakıp odadan çıktım.
Adımlarımı ilerletip odadan çıktığımda kapıyı ardımdan hafif aralık kalacak şekilde örtmüştüm. Dışarıdaki konuşma sesleri hala kulağıma doluyordu. Bileğimde yer alan tokayla dağınık saçlarımı tekrar ensemde toplarken perçemlerim hafifçe önüme düştü. Ellerimle kâkülerimi düzeltip kapının önüne geldiğimde adımlarımı durdurdum.
Önce tedbir alarak kapı deliğinden baktığımda gördüklerimle şaşkınlıkla kalakaldım. Hemen aceleyle kapıyı açarken karşımda sıralanmış bedenler yorgun argın bana bakıyorlardı.
"Yine mi siz?"
En arkada durmuş Alkan sorumla birlikte genişçe sırıtıp burnumun dibine kadar girdi. "Evet yine biz," deyince suratındaki sırıtışa anlam vermeye çalışıyordum ama anlamak mümkün değildi. O yüzden haylaz bakışlarına sertçe karşılık verip, "Sessiz olun kızlar uyuyor," dedim.
Önümde durmuş Alkan ise gözlerime haince baktığında yapacağı hareketi çoktan kaçırmıştım bile. "O zaman bu görevi ben üstleniyorum," deyip içeriye gürültülü bir şekilde atıldı. Sinirle inleyip saçı başı dağılmış Kutan'a tekrar baktığımda üstündeki gömlekte kırış kırış olmuştu ve ilk birkaç düğmesi açıktı.
Bu görüntüden etkilenen yanımı hızla susturdum.
Lanet olsun.
"Berbat görünüyorsun," demekten kendimi alıkoyamamıştım. Söylediklerimi işittiğini belli edercesine saçlarını daha çok karıştırıp yorgunca gözlerime baktığında cevap verecek gibi bir hali yoktu. Kutan'ın konuşmaya mecali olmadığını anlayan Barlas ise onun yerine cevap verdi. " Gerçekten kusura bakma Alvina, tekrar gelmek zorunda kaldık," dediğinde bakışlarımı normale çevirdim.
Kutan'ın evinin buraya çok yakın olduğunu biliyordum, eğer oraya gitmek yerine benim evime gelmeyi seçmişlerse gerçekten bir şeyler olmuş olmalıydı. Bunu bir de Kutan'nın yüz ifadesinden anlamak zor değildi, yine de anlamamazlıktan gelip omuz silktim ve kenara kaydım.
