Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Zamanın silemediği o kadar çok şey var ki..."
⚝
Geri geri giden adımlarımla kendimi ışığın orada buldum. Tekrar lambayı kapatıp yine yerimde kaldığımda ne yapmam gerektiğini bilemiyordum. Onu uykusundan uyandıracak kadar cesaretli değildim ve beni bu halde görsün de istemiyordum.
O yüzden paytak adımlar eşliğinde yatağın boş tarafına yöneldim. Üzerimdeki kıyafetleri çıkarmaya gerek duymadan yatağa uzanınca cenin pozisyonunda ona döndüm.
Bana dönük yüzüne bakarken yorgun göz altlarını fark etmiştim. Demek ki o da uyuyamamıştı, aynı benim gibi.
Minik bir tebessümle elimi kaldırıp tam yanağına uzatacakken parmaklarım aniden havada kaldı çünkü zihnimde beliren sahneler cesaretimi bir balon gibi söndürmüştü.
Bitti demiştim ona.
Ama ona rağmen hala yanıma geliyorsa demek ki gerçekten beni önemsiyordu. Her anında kendini benim yanımda bulan adamı babasının bile kandıracağını zannetmiyordum. Belki bu boş bir kuruntu olarak kalırdı. Sonuçta bir hafta sonra geleceklerdi ve o herifin karşısında bir ihtimalelimi de tutabilirdi.
Bars'ın bir an haksız çıkmasını istedim. Ondan şüphe etmek istemiyordum ama buraya gelir gelmez bıraktığı elim ve beni gece boyu tek başıma bırakmasına artık kılıf uyduramıyordum. Belki babası değil ama arkadaşları hep benden önde olacaktı.
Paranoyak sevgili rolü oynamak da istemiyordum ancak kendimi sağlama almak zorundaydım.
Bu sefer de ilk gardını indiren o olmuştu.
Göz kapaklarımı tutamayıp kapattığımda uykuyla uyanıklık arasındaki o ince çizgideydim. O anda elime temas eden soğuk bir tenin varlığıyla karanlığa gömüldüm.
⚝
Gözlerimi zar zor aralarken içeriyi dolduran güneş beni kendime getirdi. Yüzümü ovuşturup yastıktan doğrulduğumda yanımdaki soğukluk hissedilmeyecek gibi değildi çünkü boştu.
Derin bir nefesle yerimden doğrulup üzerimdeki pikeyi attığımda karşımda beni izleyen bir çift gözü görmemle korkuyla yerimden sıçradım. Bir elimi göğsüme bastırmama rağmen gördüğüm bedeni bir an algılamak da zorlandım.
Yatakta değildi. Karşıdaki koltuğa oturmuş ve pür dikkat beni izliyordu.
"Güzel bir geceydi sanırım,"demesiyle sertçe yutkunmaya engel olamadım. Üzerindeki koyu kahve gömleğin üç düğmesi de açıktı ve muhtemelen dağınık yattığından dolayı kırış kırış olmuştu.
