Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kafamın içi çok gürültülü."
⚝
Metalin soğukluğu iliklerime kadar buz kesmeme neden olmuştu. Kim olduğuna bakmayı reddettim. Belki bazı şeyleri fark etmem için ölümle burun buruna gelmem gerekiyordu.
Buz gibi nefesler kulağıma ve saçlarıma çarpıp duruyordu ancak ondan rahatsız olmuyordum. Sık nefesleri benim hala kusursuzluğundan ödün vermeyen nefeslerimle çelişiyordu. Neden bu kadar rahat durduğumu ben de anlamıyordum ama istesem çarpıp duran kalbini avucuma alabileceğimin gayet farkındaydım.
Kısa bir süreliğine eski Alvina olarak kalmak istedim çünkü içeride uyuyan ailemin varlığını saklamalıydım.
Yanımda dikilen beden ağır nefesleriyle kulağıma doğru eğildi. O kadar yavaş hareket ediyordu ki sanki gerçekten bir şey yapmayacağımı tahmin etmiş gibiydi. "Bunca zaman yaptıkların sınırı aştı Alvina Akdemir," dedi, kin dolu bir sesle. Sesini duyar duymaz dudaklarımda bir alaylı kıvrılma meydana geldi.
Bu Önsal'ın ta kendisiydi.
Göz ucuyla kahverengi harelerine bakındım. "Gücün yok diye seni fazla hafife almış gibiler," deyip esprili bir biçimde konuştum. Alnı yavaşça kırıştığında hemen kaşlarını çattı. "Beni senden başka hafife alan yok merak etme," deyince erkeksi sesi kuvvetli çıkmıştı. Bunu bozmayarak önüme döndüm ve yine pencereden bakıyormuş gibi davranmaya devam ettim.
"Senlik bir sorunum yok, ben genel olarak herkesi hafife alırım," dediğimde dudaklarından histerik bir gülüş döktü. "Asıl herkes seni kafasında çok büyütmüş olmalı." Önsal'ın vurdum duyamaz sesi gittikçe katılaşıyordu. Ona cevap verme lüksüne girmeyip olduğum yerde durmaya devam ettim.
Başıma dayalı bir silah vardı ama çoktan o silahın varlığına alışmıştım bile. Bana benden başkası tehdit oluşturmazdı, asıl tehdit zaten bendim.
"Neden o zaman tetiği çekmiyorsun? Bana karşı kullanabileceğin tek şeyin bir kurşun parçası olduğunu biliyor olmalısın," derken bu sefer yönümü tamamen ona çevirdim. Böylelikle silahın namlusu tam alnımın üzerinde durdu. Önsal'ın seğiren gözleri öfkesini açık bir şekilde gösteriyordu. Kirli sakalını bir eliyle sıvazlayıp başını yana eğdi.
"Çok cesurca konuşuyorsun ama içerideki anneciğin bence aynı tepkiyi veremeyecek," dedi. Ardından sabırlı bir edayla yüzümü yüzüme yaklaştırınca keskin kokusunu soludum. "Şimdi Alvina Akdemir, toparlan gidiyoruz." Memnuniyetsizce alttan bakışlarla ona baktım.
"Bu kapıdan çıkar çıkmaz beni ne durduracak?" diye sormama rağmen hala kendine güvenir bir biçimde başını dik tuttu. "Annenin başında dikilen adamım," dediği anda öfkeli bir biçimde burnumdan nefes alıp verdim. Sesli nefeslerim odada duyulurken ona etki etmemişe benziyordu.
