Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⚝
Küçükken huzurla yattığım o gecenin sabahı panikle yatağımdan fırlamıştım. Nedeni içeride ağlayan ağabeyimin sesiydi.
O gün aslında gerçeklerle yüzleştiğim bir başka günlerden biriydi. O gün ağabeyim umutlarını kendi elleriyle toprağa vermişti. Çok iyi hatırladığım söylenemezdi ama onun o yoğun bakımın önündeki halini asla unutmazdım.
Ben onu ilk defa o gün o hâlde görmüştüm çünkü gözü hiç kimseyi görmüyordu. Sanki o yoğun bakımda asıl can çekişen oymuş gibiydi.
Ama asıl can çekişen sevdiği kadındı.
İki gün boyunca yerinden kalkmadan beklemişti. Bende onu karşı duvarın dibinden izlemiştim. Bir insanın sevdiği için ne hâle geldiğini aslında o gün öğrendim.
Ağabeyim bana hayatımda unutamayacağım bir ders daha vermişti. Sevginin asla kopmayan bir bağ olduğunu gösterdi.
O gün aslında karşımda küçücük bir erkek çocuğu görmüştüm. Ağabeyimin o savunmasız, dokunsan yıkılacak hâli beni de yerimden sarsmıştı. Üstümdeki mini pembe elbisemle o hastanede saatlerce ağabeyimi izlemiştim.
Her bir doktorun çıkışıyla birlikte endişeyle ve merakla ayağa kalkan ağabeyimle ayağa kalkıp sonra tekrar duvara yaslanıp yere çöküyordum.
Bir ara yanıma babamın yaklaştığını hissettim.
" Bebeğim gidelim mi artık? Ağabeyin yeterince üzgün zaten, annenler başından ayrılmayacak söylediler ya. Yarın okul var, okula gitmen gerekiyor." Babamın sıcacık nefesi kulağıma esinti yapınca küçük bedenimi ona çevirdim.
" Baba, elif abla iyi olacak mı?" Fısıltım sanki ağabeyimi üzmesin diye kısık çıkmıştı oysa çabam boşunaydı yanında davul patlasa ruhu duymazdı zaten. "Bilmiyorum bir tanem ama izin verelim de yalnız kalsınlar," deyince küçük başımı hızla iki yana savurdum.
" Olmaz görmüyor musun? Ağabeyimi içeri almıyorlar, ben onu böyle görmek istemiyorum. Elif ablaya söylesek kalkmaz mı?" Küçük bir umutla sorduğum soru babamın büyük elleriyle küçük ellerimi saklamasına neden oldu. Yavaş yavaş ellerimi sıvazlarken buruk bir tebessüm yüzünde yer almıştı.
" Elif ablanın zamana ihtiyacı var güzel kızım."
" Kim onu bu hâle getirmiş ki çok kötü biri olmalı, Elif abla çok iyi biri değil mi baba?" diye sordum boş bir umutla.
" Öyle bebeğim, Elif ablan çok iyi biri ama bu dünyada tek kötüler acı çekmez ki." Hız kesmeden beni cevaplayan babama şaşkınlıkla dudaklarımı araladım. " Ama annemin bana okuduğu masallarda öyle olmuyordu baba."
