Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Şimdi hayatımı geri alıyorum."
⚝
Demi Lovato 💔 Warrior
2 gün sonra
Merdivenleri aşıp ıslak saç tutamlarımı karıştırırken ayağıma dolanan bir tüy yumağıyla hafifçe gülümsedim. Boris'le şuan oynayamayacak kadar yorulmuştum. Geçen günler boyunca her saat başı farklı pratikler yapıyorduk ve her seferinde de yorgunluğumu dindirsin diye kendimi hemen duşta buluyordum ama şuandan itibaren anlamıştım ki bir faydası olmuyordu.
Çünkü bedenim değil zihnim yorgundu.
Benim gibi olan Barlas ise birkaç gündür gerçekten sersemlemişti, hem fiziksel hem de zihinsel bir sürü şey öğretmişti. Asıl pes etmeyen oydu ama ondan daha yorgun göründüğümde kesindi.
Ayrıyeten iki gün boyunca Ladin beni o kadar iyi beslemişti ki vücudum artık tamamen toparlanmıştı. Çok zayıf değildim, daha dinç ve kuvvetli görünüyordum. Dağınık saç tutamlarımı üstünkörü düzelttiğimde salona girdim. İçerisinin sessizliğiyle hemen kendimi koltuğa attım. Gerinerek rahat bir pozisyona geçerken mayıştığımı hissedebiliyordum. Gözlerimi yumacağım sırada kafama yediğim yastık yüzünden inleyip yüzümü buruşturdum.
Bu da insafsızlıktır ya!
Azıcık huzur istiyordum.
" Ne yapıyorsun?" Ladin'in enerjik sesi kulağıma dolduğunda ağlamaklı bir ses çıkardım çünkü artık bana acımasını bekliyordum. "Ladin lütfen biraz beni rahat bırakır mısın?" Suratımı büzüp yalvarırcasına konuşmaya engel olamadım.
Sinirle dişlerimi sıkıp başımın altındaki yastığı fırlattığımda oflayarak koltuktan kalktım, o sırada da kapı zili çalmıştı. Salondan ağır adımlarla çıkıp kapıya doğru ilerlerken oyalanmadan açtığım kapıyla Barlas'ın yapılı vücudu görüş açıma girdi. Onu sersemce selamladığımda ise bana aynı şekilde yorgun bir gülümseme göndermişti. Yanımdan geçip omzumu sıvazlarken bende kapıyı ardından kapattım.
İkimizde yorgun bedenlerimizi salona taşındığımızda söze ilk giren Barlas oldu. "Bugün pratiği erteleyeceğiz hazırlan da evine gidelim," diyen bedene ilk başta ilgisizce bakındım.
" Neden eve gidiyoruz?" diyerek hareketlerini gözlemlerken elini kalın saç tutamlarına attığında siyah ve bakımlı saçlarıyla göz göze geldim. Kendini tekli koltuğa bıraktığında bir dizini diğerine yaslamıştı.
