Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Eve giden yolumu bulacağım."
⚝
Yarım saattir oturduğum koltukta rahatsızlıkla kıpırdanıp duruyordum. Arabanın içinde olan sessizlik bir süre sonra insanı boğacak hâle geliyordu ama inatla ağzımı açıp tek kelime etmiyordum.
İkimizin arasındaki bu sessizlik ne zamana kadar devam edecekti hiç fikrim yoktu. Gerçi o da hâlinden rahatsız görünmüyordu, benim aksime gayet huzurlu ve sakindi.
Arabanın içindeki koku üstüne sinen koku ile aynıydı o ve arabası çok hafif nane kokuyordu. Cama yaslanmış başımı kaldırıp Bars'ın ifadesiz suratına göz ucu ile baktığımda sanki içimdeki merak gittikçe filizleniyordu.
Sert bir nefes verip radyoya uzandığımda bir iki kere açmayı denediğim tuşun hiçbir şeye yaradığı yoktu. " Senin gibi arabanın ben..." diye homurdanıp geri sırtımı koltuğa verdim.
"Arabama sövme." Sert vurgulu sesine sinirle dudaklarımı araladım. " Canım sıkıldı ve senin şu geri zekalı arabanın hiçbir halta yaradığı yok," dediğimde gözlerini yoldan alıp bana çevirdi.
" Bence sen çatacak yer arıyorsun," dedi bilmiş bir tonla cevabına ise histerik bir gülüş takındım. " Neden acaba?" diye bir kaşımı kaldırdığımda iğneleyici sesimi hiç umursamadan geri yola dönmüştü. Bende sinirle kafamı cama yasladım.
"Elin kötü değil mi? Nasıl kullanıyorsun bu lanet arabayı?"
Sorumla birlikte sanki elini daha yeni fark etmiş gibi bakışları anlık eline kaydı. "Başka kullanacak birini görmüyorum."
"Ben seve seve kulanırım." Sinsi bir gülüşle yan dönerek ona baktığımda gözleri direkt benimkileri buldu. Konuşmamdan sıkılmış gibi bir hali vardı. "Çok konuşuyorsun."
"Evet, konuşmaya da devam edeceğim."
"Dilini keserim," diye soğukkanlılıkla konuştuğunda bunu sanki her zaman yapıyormuş gibi tavrı vardı. Bir tırsmadığım değildi yani.
"Günde en az birinin dilini mi kesiyorsun? Ne bu rahatlık." Düşüncemi gocunmadan dile getirdiğimde suratında öyle bir donuk ifade vardı ki ne diyeceğini tahmin etmek zor olmadı. Başını yola döndürüp tek eliyle direksiyonu kavradı.
"İki."
"Ne?"
"Bir değil, iki."
Ciddi ciddi cevaplamıştı. "Cani misin?" Sorumu duymamazlıktan gelip dümdüz yola bakmaya devam edince oflayıp durdum. Canı cehennemeydi. Umarım babam bir an önce verdiğim ismi bizimkilere söylerdi yoksa bu dipsiz karanlıktan biraz zor çıkardım.
