Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kalbini kırmak istemiyorum."
⚝
Zorlukla açtığım göz kapaklarımla beraber sağıma döndüğümde elim bilinçsizce yana düşmüştü. O an elim yatağa değil de başka bir şeye temas ettiğini hissettiğimde gözlerimi daha çok araladım. Önüme düşen görüntüyle bir an dondum kaldım. Dünün silinmez kareleri tek tek hafızama düşerken sertçe yutkunma isteğiyle boğuşmuştum.
Kutan hala yanımda huzurla uyuyordu, hatta o kadar huzurlu görünüyordu ki ilk defa kıpırtıma dahi uyanmadı. Ben de biraz daha ona yaklaşıp bana dönük yüzüne bıkmadan tekrar ve tekrar baktım.
Belki bakarken hislerim biraz olsun değişir diye düşündüm ama olmadı. Dünden zerre kadar kuşku duyamadım. Zaten neyden pişman olabilirdim ki yakasına yapışan asıl bendim.
Midem hala karıncalanıyordu. Dünü hatırlamak bile beni heyecanlandırmaya yetiyordu.
Bana sevgilim demişti.
Zaman verdiğini söyleyerek cevap vermemi beklerken bile geride kalmamış ve kafamdaki soru işaretlerini yok etmişti.
Hafif bir esintiyle ürperdiğimde üzerimdeki yorgana sımsıkı tutundum. Hala üzerimde bir şey yoktu ve uyansa yine karşısında çırılçıplak kalacaktım. Bu düşünceyle hemen dirseklerimin üzerinde doğrulduğumda yavaş hareket etmeye özen gösteriyordum.
Tam o sırada kasıklarıma giren ani sancıyla iki büklüm kalakaldım. Nefesim kesilmiş ve midem bile alt üst olmuştu. Elim istemsiz karnıma gidince derin nefeslerle ağrının azalmasını bekledim. Yorgan üzerimden kaydığı için daha çok üşüyordum ama şuan bu ağrıyla çıplaklığımı bile düşünemezdim.
"Alvina?"
Tek bir ses beni şu durumdan kurtarabilirdi ama o bile beni daha çok perişan etti. Uykudan olsa gerek sesi boğuk ve daha kalındı. Bir an öksürme isteği gelmişti ama tuttum onu. Sakin olmalıydım, heyecanım mantığımı kullanmamı engelliyordu.
Yüzümü ona dönmezken karnıma giden elimi geri çekip yatağa bastırdım. "Efendim."
Yatağın hareket etmesiyle yerinden doğrulduğunu fark etmeme rağmen yine dönmedim. Şuan utanmanın sırasıymış gibi ezilip büzülüyordum.
"Ağrın mı var?"
Ağrıdan çok işkence gibiydi ama tabii ki bunu ona yansıtmadım sadece ufak ufak başımı salladım. "Dön bana,"demesiyle omuzumun üzerinden ona baktım. Dün ölesiye çekiştirdiğim saçları hala hafif dağınıktı ama benden daha iyi durduğuna emindim. Boynundan aşağıya inen yer yer kızarıklıklar tamamen benim eserim olmalıydı çünkü karın kaslarının olduğu yer bile birkaç çizikle süslenmişti.
