Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Onların acısı benim zevkim."
⚝
Yüzüme çarptığım soğuk suyun etkisiyle vücudum aniden ürperdi. Musluğu kapatıpnefeslenmeye çalışırken kenardan çekip aldığım havluyla yüzümü kuruladım. Geri havluyu kenara atıp alnıma yapışan kahkülleri düzelttiğimde yüzümde artık gram makyaj kalmamıştı.
Az önce yüz ikinin anımsattığı o anıyla sanki bir an boğuluyorum sanmıştım. Caner denilen o adamın ismini bile daha yeni duyuyordum. Gösterdiği hiçbir anıya dahil değildi, hatta bugün ilk defa minicik de olsa ona dair bir şey anımsatmıştı. Bence onu da istemsiz yapmıştı. Yoksa o adamı bu kadar gizleme çabasına girmezdi. Kocası olma ihtimali düştü aklıma ama bunu doğrulamak için de adamı gerçekten görmem gerekiyordu.
Gerçi o anıda sadece sırtını görebilmiştim ama heybeti unutulacak gibi değildi. O yüzden anlamak için Caner denilen adamı kanlı canlı görmem şarttı. Baştan beri onu öldüren şeyin sevgi olduğunu dile getiriyordu, bunun bir anlamı olmalıydı.
Oğlunu sırf korumak için saklıyordu anlayabiliyordum ama o adamı neden bu kadar saklamak istiyordu ona bir sebep bulamıyordum.
Eğer kocası oysa neden onu öldüren birini saklama gereği duyuyordu ki?
Ya kocası o değildi, ya da Hisar gibi ona da çok değer veriyordu. Yoksa o heyecan duygusuna kapılmazdı çünkü o heyecanı ben de çok kez yaşamıştım. İnsan sadece aşık olduğu adamın yanında o kadar safça heyecanlanabilirdi.
Neyse ki Kutan'a belli etmeden kendimi toparlamış ve odaya kadar zorlukla gelebilmiştim. Bu sefer Azraların kaldığı odadaydık. Kendisi geldiğimden beri yüzüme bakmıyor ve kaçıyordu. Açıkçası onun bu görmezden gelmelerine zaten alışıktım ama nasıl telafi edecektim hiç bilmiyordum.
Sonunda dayanamayarak banyodan çıktığımda küçükcük odada kalan bizimkilere yöneldim. Odalar o kadar küçüktü ki dış kapının hemen yanında banyo vardı. Hemen köşeyi dönünce de bizi iki tane yan yana koyulmuş baza karşılıyordu.
Bu üç kızda mecburi bu odaya sıkışmak zorundalardı. Yatakta dizlerini kendine çekip oturan Sessiz'e göz ucuyla bakıp elindeki telefonuyla uğraşan Bkem'e döndüm. Bir yandan da tırnaklarını kemirmesini izliyordum. Kendisi aşırı panik olduğu için bu halini hiç garipsemedim.
Ondan kayan gözlerimde pencere kenarına tünemiş Azra'ya yöneldi. Hiç konuşmuyor, hatta nefes aldığını dahi duymuyorduk o kadar içine gömülmüştü. Kutan'da odadaki tekli koltuğa oturmuş ve ayağını da önündeki küçük sehpaya uzatmıştı. Alkan ise onun hemen yanında duvara yaslı duruyordu.
