Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Onlar hatalarımı affetiler."
⚝
Soğuk kaldırımdan kalkarken ufaktan sendeledim ama toparlanmayı da çok geçmeden başardım. Karşıda hala varlığımdan habersiz olan Kutan derin nefeslerle başını yere doğru eğmişti. Ben de ona doğru yürümeden önce bileğimde duran bilekliğe baktım. Sarı bilekliğin tonu hafif şeffaftı o yüzden ilk bakıldığında en çok ucundaki kan damlası dikkat çekiyordu.
"Alvina?"
Azra'nın sesiyle yerimden sıçradığımda arkamdan dolanıp yanıma gelen Azra çok hafif ıslanmıştı. Siyah saçları nemli bir şekilde önüne dökülüyordu. "Nereden çıktın sen?" diye sorduğumda suratında belli bir şaşkınlık meydana geldi. "Güneş abla birkaç eşya verdi, bahçe kapısının oradaydık ama seni göremedik," diye açıklamada bulununca ağırca başımı salladım.
"Siz ne yaptınız içeride?"
Sorusunu hazmetmeden önce gözleri benim gibi Kutan'a takıldığında ona cevap vermek yerine sadece bileğimi ortaya çıkarıp anlamasını bekledim. Siyah irisleri yavaşça bileğimde gezindiğinde bakışları dağıldı gitti. "İnanamıyorum...Nasıl babama güvenirsin?" Hafif azarlar tonda çıkan sesine burukça gülümsedim.
"Olsun, yine de kötü hissetmiyorum. Hem artık annemi iyileştirecek çözümü de bulduk. Ayrıca sayemde Sessiz'de babandan kurtulmuş oldu," dediğimde onunda gülümseye çalıştığını fark ettim ama bozmamaya çalışması baya belli oluyordu. "Kutan bunu görürse çileden çıkar," diyerek bir konuya da açıklık getirince bakışlarındaki anlamı hemen çözebiliyordum.
"Aranızdaki ilişki fark edilmeyecek gibi değil ve Kutan'da saklamayı beceren biri değildir. O yüzden için rahat olsun, Kutan ne olursa olsun incinmene izin vermez eğer çözümün buysa er yada geç kabul etmek zorunda kalacaktır," dediğinde bir kez daha gözlerimi Kutan'a çevirdim.
Söylediklerine hitaben sadece histerik bir biçimde güldüm çünkü içimden bir ses bunu onaylar nitelikteydi. O da cevap vermeyeceğimi anlayınca devam etti. "İlk öğrenen olmak hoşuma gitti ama sanki abin de anlamış gibi duruyor."
İkimizin de dudaklarında oynayan gülümseme yavaşça soldu. "İnan bana bunu nasıl açıklayacağımı bilmiyorum ama abimin sormasını beklemek şuan için daha mantıklı gibi geliyor," dediğimde bir yandan Kutan'ı göz ucuyla işaret ettim.
"Bence bu olanlar çözülmeden kimse bunu sormaya cüret etmez, sadece sessizce kabullenmek zorunda kalacaklardır. Sen de o zamana kadar aranızdakileri bir şekilde toplarsın," dedi ve elinde tutuğu ufak çantadan ince bir hırka çıkardı.
