Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Asla konuşma."
⚝
İki gün sonra
Yatağıma vuran yoğun güneş ışığıyla gözlerimi kıstım. Bir elimi kaldırıp alnımı ovaladığımda yatağımda otururken bir yandan da dışarıdan vuran güneşe zoraki bakmaya çalışıyordum. Bu çabamı kısa bir süre sonra sonlandırdım. İki gündür sadece yatağımda oturup bazı şeyleri sorgulamaya başlamıştım. Benden beklenmeyecek şekilde evimde sessiz sedasız kalmaya devam ediyordum.
Hastaneyi terk etmemizin üzerinden iki koca gün geçmişti ve o zamandan beri ailem dışında kimsenin yüzünü görmüyordum. Annemi hastaneden çıkardığımızdan beri dördümüzde evden dışarıya adımımızı dahi atmamıştık.
Telefonum uzun süredir kapalıydı ama şimdi önümde duran telefonuma bakıp duruyordum, çünkü o gün Meriçlere söz verdiğim gibi sadece ertesi gün gelmelerine müsaade ettim, o zamanda çok kısa bir süreliğine görüşmüştük.
Bunun haricinde Sessiz'i direkt Bikemlere teslim ettim çünkü onlara gerçekten güveniyordu ve ben de pek güvenilecek biri olmadığımı bildiğim için gitmelerine izin verdim. Şimdi de ne yaptıklarıyla ilgili pek bir fikrim yoktu.
Kutan'la ilgili öğrendiğim gerçeklerin beni oldukça sarstığını kabul etmeliydim. Gücünü öğrendikten sonra bir şey belli etmemiştim ama sürekli yanıma gelmeye çalıştığında ondan uzaklaşmıştım ve o da iki gün boyunca evime uğramamıştı. Sanki gerçekten pes etmiş gibi davranıyordu, belki de ben öyle düşünüyor olabilirdim.
Aslında bu iki gün içinde sadece o değişmemişti. Abimle artık aram tamamen düzelmişti ve her şeyi yoluna koymuştuk. İkimiz de vaktimizi sadece ailemize ayırmıştık, en azından bununla birlikte annemde toparlanmıştı. Artık eskisi gibi değildi, tekrar sağlıklı ve dimdik ayaktaydı. Hatta hepimizden daha iyi durumda olduğu belli oluyordu.
Babam ve doktorlar bu duruma şaşıp kalsalar da olayı kendimizce halletmiştik. Artık hepimiz sağlıklı bir şekilde evde birlikteydik.
Sessiz'in gücü hem annemin sağlığını, hem de ailemi iyileştirmişti.
Söyledikleri ise hala kulağımda çınlıyordu. Sanki hiçbir şey bilmiyormuşum gibi oynamaya devam ettim çünkü bunca zamandır gerçeği Kutan'dan öğrenirim diye düşünmüştüm ve şimdi de olaylar hiç beklemediğim noktalara ulaşmıştı. Bana göre akıl almaz bir gücü vardı ama hiçbir şey bununla sınırlı değildi. O ve ben bunu o kadar ertelemiştik ki aslında aramızdakilerin ufak şeyler olmadığını bir kez daha görmüş oldum.
Atladığımız her şey önümüze bariyer olarak çıkıyordu, çünkü biz onları hiç bir zaman önemsemiyorduk.
