Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Efsaneler asla ölmez."
⚝
Sırtımı yasladığım bedenin nasıl hiddetle inip kalktığını hücrelerime kadar hissedebiliyordum çünkü o da karşılaşacağı şeyi ve neye meydan okuduğunu gayet iyi biliyordu.
Peki, ben de annem için babama meydan okuyabilir miydim?
Veya sırf bunca yalanların gerçek yüzünü öğrenebilmek için koca bir örgütü patlatabilir miydim?
İşte Kutan'la ortak noktamız buydu.
İkimiz de çok fena kandırılıyorduk.
Elimde tutuğum bıçaktan damlayan kan damlaların hissiyatıyla köşeden çıkan adamın eline sert bir tekme attığımda silahını düşürmüş ve boğazına bıçağımı dayamıştım.
Tek bir an düşünmedim.
Çünkü bugün ya onlar ölecekti, ya da biz.
Ama biz ölemezdik.
Elimden kayıp giden bedenin boğazından fışkıran kanları gördükçe etrafımı saran cesetlere bir kez daha baktım.
Hepsi küçük bir kızın katilleriydi.
O anda kulağımda çınlayan bir silahın sesiyle yığılan bedenin arkasından Beker'i gördüm. "Silah kullanmak sence de güç kullanmaktan daha eğlenceli değil mi?" diye sorduğunda terden alnıma yapışmış saçımın varlığını umursamadan dudaklarımı kıvırdım. "Az önce beni vuracak olan adamımı öldürdün sen?" diye sorarken durumun vahimliğine gülüyordum.
Birkaç ay önce beni öldürmek isteyen adamlardan biri şuan arkamı kolluyordu.
"Sanki vursa ölecekmişsin gibi konuşuyorsun."
Arkasındaki odadan çıkan Bikem kapı pervazına omzunu yasladı. "Heyecan yaratmak için gücümüzü kullanmıyoruz bile," diyerek elindeki sopayı sertçe önümdeki bedenin üzerine attığında gözlerim bir anlık arkamdaki bedenin varlığına takıldı. Duvarda asılı duran fotoğrafa bakarken gözlerini bir an olsun kırpmıyordu.
"Alvina?"
"Efendim," derken neye dikkat ettiğini çözmeye çalışıyordum. Kutan'da omzunun üzerinden bana dönüp, "Barlas'ın kalp kırıcının yanında ne işi var?" deyişiyle elimdeki bıçağın yere düşüşüne şahitlik ettim.
"Ne?" dememe kalmadan Beker'in koşar adım Kutan'ın yanına gitmesini izledim.
