Görüyor musunuz? Savaş başlıyor...
Kapılar açılıyor, savaş artık benim için başlıyor...
***
"Ailen güç için sizi gözden çıkardı, peki sen ne yaptın?" diye sordum içim kanaya kanaya.
Burnumu sertçe çekip gözyaşlarımı ondan gizlemeye çalışmıştım anc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
" İkimiz de bu yalana inanıyoruz."
⚝
Zihnimde dönüp duran düşüncelere kısa bir süre izin verip tırnaklarımı kemirmeyi bıraktım. Artık tırnak diplerim bile acımıştı. Bars'la konuştuktan sonra Kutan hakkında endişelerim boyut atlamaya başlamıştı ve buna engel olamıyordum.
Ya gerçekten babasıyla barışma ihtimali varsa ne yapacaktım?
Onu da mı düşmanım belleyecektim?
Belki de bunu ilk başta yapmam gerekiyordu.
Çünkü buradayken kendim dışında birine güvenmek delilik olurdu. O anda çalınan kapıyla pencereye bakmayı kestiğimde bakışlarım kapıyla aramdaki mesafede mekik dokudu ama katiyen açma eylemi göstermedim.
Dünden beri gözüme gram uyku girmediği için gece boyu ayaktaydım ve bu beni aşırı bitkin düşürmüştü.
"Alvina hanım, antrenmanlar başlamak üzere. İçeri bekleniyorsunuz," diyen kişi her kimse sesini epey bir yükselterek onu duymamı sağladı.
"Geleceğim." Gitmesini umarken gözlerim tekrar pencereye döndü.
Birkaç dakika öyle bekledikten sonra sesler kesilmişti. Ben de ağır adımlar eşliğinde yatağımın kenarına hazır bırakılmış kıyafetlerden bir kaçını alıp giymeye başladım.
Siyah bir tayt ve sporcu atlet giydim. Üzerime de beyaz bir hırka geçirip telefonumu elime aldığımda adımlarım kapıyı buldu. Odadan çıkar çıkmaz beni karşılayan sessiz koridor bir hayli ürkütücü görünüyordu.
Dünden beri koridorlar bile sessizlik içindeydi.
Hızlı adımlarla büyük salona doğru ilerlerken bizimkilerine neden hala yanıma gelmediğinin sebebini düşünüyordum. Çünkü Kutan dahi yanıma uğramamıştı.
Kapının önünde duran adımlarımla devasa kapıya göz gezdirdiğim sıra kapı gürültüyle ses çıkardı. Ufak adımlarla geri çekilip ne olacağını beklediğimde kapı içeriye doğru genişçe açılmıştı. Görüş alanıma giren Baran'ın meymenetsiz suratını gördüğüm anda buruşan suratıma engel olamadım.
"Prensesimiz sonunda teşrif etmişler bakıyorum," deyişiyle haylaz bir gülümsemeyle dudaklarımı kıvırdım.
"Yollarımı gözlemeye başlamışsın bakıyorum." Onunla alay ederken hiç olmadığım kadar eğleniyordum.
En azından zevk almalıydım bence.
O anda içeriden gelen kıkırdamalarla bozulan suratını düzelten Baran kinayemi umursamamaya çalıştı. "Geç yerine, hemen "deyince otoriter dolu sesine karşı kaşımı kaldırıp dik dik baktım.
