Herkese merhaba, sonunda 2. Kitabı yazmaya karar verdim. Aslında bu bir denemedir. Hayal et kitabı yazmayı çok istemiştim. Umarım becerebilirim. Okurken bir hayli zevkli oluyor, hayal ederken de öyle. Size de duyguları aktarabilirsem mutlu olurum. İyi okumalar.
Not: Lütfen yorum yapııııııın! 😘
Güçlerinin varlığını on yedi yaşında, işlek bir caddenin ortasında, etrafındaki tüm ışıkları patlattığını fark ettiğinde öğrenmiştin. İlk kez o zaman kendinden korkmak terimini yaşamıştın. Birine zarar verebilirdin, özellikle de sevdiğin birine. Birçok kez güçlerin yokmuş gibi davranmayı denedin ama olmadı, kontrol edemedin. Onlardan kurtulmak istiyordun.
Haberlerde çok sayıda mutantlarla ilgili haber görüyordun. Kimi onları savunurken kimi güçlerinin ne kadar öldürücü olabileceğinden bahsediyordu. Sen de ikinci fikir gibi düşünüyordun. Ne olursa olsun bu hastalıktan kurtulmalıydın. Böyle düşünmenin asıl sebebi ailendi. Onlar da mutantlardan nefret ediyordu, korkuyorlardı. Güçlerini öğrendiklerinde sana bir boka bakar gibi bakmışlardı. Tanrının, günahlarına karşılık olarak gönderdiği bir cezaydın. Baban öldürmeyi bile düşünmüştü seni fakat annen başka bir yol bulunabileceğini söyledi ve yeni açılan tıbbi laboratuvardan bahsetti. Burada mutantlar üzerinde genom değiştirme çalışmaları yapılıyordu. Böylece mutant türleri DNA'sında bulunan kimyasal kompozisyonların varyasyonlarıyla birlikte tekrar insan fizyolojisine dönebileceklerdi. Bu yüzden ailen senin adına randevu aldı.
Bir kaç gün sonra boş bir araziye gidip yalnızlığınla başbaşa kalmak istedin. Şehrin manzarasına karşı güçlerini deneyebileceğin zamanın da olmuştu. Manyetizma oluşturabilecek her şey seninle bir bağ kuruyor, konuşuyordu sanki. Yer altındaki metaller üzerinde kurduğun manyetik alan o kadar güçlüydü ki bir süre sonra bedeninin toprakla bağını kestiğini fark ettin, bu mükemmel bir şeydi. Gücüne hükmedebildiğin sürece onların bir ceza değil hediye olduğunun farkına vardın. Elindeki güç inanılmazdı.
Çimlerin üstünden sırt çantanı alıp eve doğru yol aldın. Fakat eve vardığında seni bekleyen adamların olduğunu gördün. Tüm gün seni aramışlar ancak ulaşamamışlardı. Kaşlarını çatıp ailene döndün.
"Anne, bu adamlar kim?"
"Operasyon için seni götürmeye geldiler."
Göz bebeklerin büyüdü. Vazgeçmiştin. Artık gücünle arandaki bağı kimse koparamazdı. Doktor olduklarını söyleyen adamların yanında askerler duruyordu. Bu durum güveninin zedelenmesine ve korkmana neden oldu. Yine de kaçmadan önce şansını denemek istedin.
"Ben vazgeçtim efendim."
Gözlüklü, yaşlı adam dalga geçer gibi güldü. "Sizi anlıyorum bayan Y/S/N. Tedirginliğinizi anlıyorum. Fakat şunu belirtmek isterim ki hastalığınız cerrahi müdahalelere gerek duyulmadan, radyoaktif dalgalarla tedavi ediliyor."
Sırt çantanı omuzuna geçirip bağırdın.
"Ben hasta değilim. Bu güçler bana verilmiş bir hediyedir."
Güçlerin daha çok yeni ve kullanmaya henüz hazır olmadığın için yapabildiğin tek şey apartmandaki elektrik kesintisi oldu. Yapabileceğin en iyi patlamayı yaparak televizyon ve ampullerden elektrik akımlarını serbest bıraktın. Onlar bu patlamadan kendilerini korumaya çalışırken sen de apartmandan sokağa çıkmak için zaman kazanmış olacaktın.
Koştun, koştun, koştun. Öyle ya da böyle arayı kapatmaya başlamışlardı. Araçları oldukça hızlıydı ve sen gücünü kullanmak için odaklanamıyordun. Askeri aracın sana ne kadar yaklaştığını fark ettiğinde gücüne odaklamaya çalışarak kendini havalandırdın. Yerden yalnızca beş metre yükseklikte olmana ve duvarlara, direklere çarpmana rağmen onlarla olan mesafeni koruyabilecek hızdaydın. En sonunda ateş açıldı. Silah seslerinin ardı arkası kesilmiyordu. Bu seni daha çok korkutmuş ve paniklemene sebep olmuştu. Nereye gitmen ve nasıl bir strateji izlemen gerektiğine karar vermediğin için dikkatinin dağıldığı bir sırada bacağına kurşun isabet etti. Artık leş kokan, çöplüğe dönmüş, duvarlarında seneler öncesinden kalma afişler olan bir çıkmaz sokaktaydın. Dizlerinin üzerinde oturmuş korkunun göz yaşına dönüşmesine izin veriyordun. Bu iyiydi. Dikkatini toplanman için deşarj olmaya yaramıştı.
