Wattys 2022 Paranormal/Fantastik Kazananı 🏆
•Vampirler, cadılar ve avcılar •
Herkesin söylediğinin aksine kalbinde hiç sevgi taşıyor musun, Teo?
Donuk bakışların ve sert tavırların etrafındaki herkesi uzaklaştırırken bundan öyle memnun görünüyorsun...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
50- Korku
Yeşil gözlerinin zehrine yavaş yavaş hakim olan kan kırmızısı bir sis yayıldı. Bu sefer korku bedenime süzülerek girdi ve beni ele geçirdi. Avazım çıktığı kadar bağırdım.
"Alara!"
Barlas, gerçek varlığı ile karmaşık bir savaşa girerken kolumu kıracak kadar sıktı. Beni kendinden uzaklaştırmak isteyen yanı ise bir anda büyük elleriyle beni hızla itti.
Kendimi ondan uzağa savrulup karşıdaki duvara çarparken buldum. Benim çarpmam ile birkaç eşya düşerek parçalandı ve ne olduğunu anlamadığım şey yere saçıldı. Toprak... Bir vazo, evet bir vazo düşmüş olmalıydı. Ama o sırada bunu düşünecek durumda değildim.
"Alara!"
Her ihtiyaç duyduğumda onu çağırmam çok garipti ama yapabileceğim başka hiçbir şey yok gibi görünüyordu. Gücüme odaklanamıyordum, panik atak gibi bir şeydi bu. Ve Barlas gözlerini gözlerimden ayırmadan bana doğru gelmeye devam ediyordu.
O sırada Alara hızla merdivenlerden yukarı çıkıyordu, adımları kalp atışlarım gibi evin her yanına yansıyordu. Şaşkın gözleri ikimize bakarken başımı çarpmanın ağrısını çekiyordum.
"Barlas!" dedi Alara onun dikkatini çekmek isteyerek.
Barlas beni kendisi itmişti ama şeytanî yanı korkunç bir şekilde bana doğru hızla ilerlemeye başladı. Gözleri değişmişti, sesi daha sert ve hırıltılıydı artık. Alara onun önüne geçmese olduğum yere gelip beni parçalara ayıracak gibi duruyordu.
"Barlas, Barlas sakin ol." Alara onu tutmakta zorlanıyordu. "Kendine gel, Teo ikimizi de gebertir!" Ellerini Barlas'ın göğsüne koyup onu geride tutmaya çalıştı. Yaptığı her hareket Barlas'ı daha da öfkelendirmiş gibiydi.
Olduğum yerden uzaklaşmak için ayağa kalktığımda merdivenlerden gelen adım seslerini duydum. Evren, endişeli bakışlarıyla bize bakarken hızla yanıma geldi. Duruma kısa bir an için bakması yetmişti. Alara Barlas'ı tutamıyordu artık.
"Arin..."
Alara, "Barlas!" diye bağırdı. Barlas kontrolden çıkmış bir hayvan gibi bana bakıyordu. Hızla alıp verdiği solukları birer hırıltı gibi dışarı akıyordu. Benden nefret etmek bir yana, beni öldürmek istiyor gibi bakıyordu. Üzerimde hiç kan olmamasına rağmen böyle davranıyorsa kan gördüğünde neye döndüğünü bilmek istemiyordum.
Evren hızla bileğimden tutup beni alt kata kendine çekti ve dikkatle indirdi. Merdivenleri nasıl indiğimi anlamadım, her şey çok hızlı olup bitti. Kulaklarımda nabzım atıyordu, nefes alışım hızlanmıştı. Evren beni olduğum yerden uzaklaştırırken üst kattan Barlas'ın ve Alara'nın bağırışı geliyordu.
