The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.16

'Wowowowow! Wát? Ik ga Calum dus echt niet vermoorden hè?!' 'Hm... Je bent wel aan hem gehecht hè?' 'JA! Natuurlijk! Het is mijn mate! Om hem te redden zou ik zelfs met die Seff trouwen!' Plots lijkt er in de ogen een trieste blik te ontstaan. 'Dit kan ik niet aan...' mompelt ze. 'Wát kan je niet aan?' 'Jouw'n liefde voor Calum...' 'Wat is daar mis mee?' 'Zucht... Ik ga je nu mijn hele levensverhaal vertellen aangezien we toch tijd zat hebben.' Ik knik en ga op de grond zitten. Wel dicht bij de muur voor het geval als ik bijna flip dat ik mijn vuist in de muur kan laten landen. Gabriëlle zucht nog eens en begint.

'Toen ik klein was, was iedereen superbijgelovig. Mijn familie en ik moesten erg oppassen met veranderen. Vooral ik, met emoties enzo. Op een dag werd de deur van ons huis ingebeukt en stormde er allemaal mensen met zilver naar binnen. Ze dreven mijn familie bij elkaar door telkens voor hun voeten te schieten. Ze vergaten mij. Ik kon ontsnappen en rende naar de bossen, waar we eigenlijk nooit mochten komen. Ik wist niet waarom. Ik rende het bos in en verschool me in een dikke bladerberg. Ik had het geluk dat het herfst was en mijn vacht roodbruin is. Er waren geen mensen achter me aangekomen. Opgelucht rende ik het bos weer in waar ik aangevallen werd door een roedel wolven. Ik liet mijn ziel uit me lopen en begon ze allemaal te vermoorden. Ik wist niet dat mijn mate stond te kijken. Toen ik zo gezegd weer wakker werd zag ik mijn mate direct maar hij wees me af omdat ik zojuist zijn hele familie had vermoord. Ik heb dagen en nachtenlang gehuild maar hij kwam niet terug. Vanaf toen heb ik gezworen dat iedereen die ik tegen kwam en gelukkig is in de liefde te vermoorden. Ik niet gelukkig, niemand gelukkig.

Angstig kijk ik haar aan. Zou ze mij nu gaan vermoorden? Ze ziet mijn blik en grinnikt. 'Ik ga je niet vermoorden hoor!' Opgelucht adem ik uit. 'IK GA JE OPETEN!' Krijst ze plots. Ze veranderd in een doodeng rood gedaante met lange klauwen en messcherpe tanden. Ze krijst en gilt en komt met een noodvaart op me afvliegen. Ik duik net optijd opzij en knal tegen de muur aan. Ze pakt mijn enkel en bijt erin. Ik schreeuw het uit en spartel tegen. 'Zit is stil! Dan doet het minder pijn.' Sist ze me toe. Ik gil nog een keer. Woest kijkt ze me aan. 'Ik zei zit stil!' 'CAAAAALLLLLUUUUUUMMMMM!!!!' Gil ik. Ze laat mijn enkel los en pakt mijn pols. Netop tijd trek ik hem weg en hoor een soort klak als haar tanden op elkaar klappen. Ik krabbel overeind en sprint naar de andere kant van de cel. 'SOPHIE!' Schreeuwt er plots een stem die ik herken als Calum. 'Calum!' Roep ik opgelucht. 'Zo, zo, zo, dus dit is jouw'n sweetheart Sophie?' 'Nee...?' 'Duidelijk. Zeg eens Calum... Zou jij je leven geven voor Sophie?' 'Natuurlijk!' 'Tja... dan mag je nu kijken hoe ik jouw'n schatje ga opeten.' Calum kijkt me verschrikt aan. 'Calum, weet dat ik van je houd.' Bang kijk ik Gabriëlle weer aan. 'It's dinner time...' zegt ze onheilspellend. Langzaam komt ze op me af vliegen, haar nagels langzaam tegen elkaar aan tikkend. Ik ren weer naar de andere kant van de cel. 'Je kan niet ontspannen schatje...' zegt Gabriëlle duivels. 'Maar ik kan het wel uitstellen!' Zeg ik trillend. 'Dom,dom, dom, dom, dom kind.' Zegt Gabriëlle hoofdschuddend. Ze zweeft snel naar me toe. Gillend ren ik naar een kant waar ik in een hoek vastzit. 'Nu kan je niet meer ontspannen schatje...' 'SOPHIE! IK HOU VAN JE!' roept Calum met een gebroken stem. 'IK OOK VAN JOU!' Roep ik terug waarna ik me weer op Gabriëlle concentreer. 'Ach gut. Hoe schattig...' zegt Gabriëlle met een duivelse ondertoon. 'Waarom doe je dit Gabriëlle? Het is je eigen schuld dat je mate je afwees. Hoe zou jij reageren als het blijkt dat jouw'n mate jouw'n familie had vermoord? Vlak voor je ogen? Hem gelijk vergeven?' Zeg ik terwijl ik tijd probeer te rekken. Mijn zicht word iets wazig waarvan ik weet dat ik langzaam veel bloed aan het verliezen ben.  Haar ogen worden donkerder en haar tanden langer. 'HET IS NIET MIJN SCHULD! ZIJ HADDEN MIJ GEWOON NIET AAN MOETEN VALLEN!' Krijst ze met een hoge stem. Ik leg mijn handen over mijn oren en krimp in elkaar. 'Jawel, je had ook gewoon je kunnen laten overmeesteren en dan je mate kunnen ontdekken, samenwonen, trouwen, kinderen krijgen en de hele rataplan maar je moest perse iedereen vermoorden.' Zeg ik terwijl ik op de grond zit en haar uitdagend aankijk. Haar ogen worden nog donkerder, haar tanden nog langer, haar nagels groeien en zij word gewoon 45 centimeter groter. Bang kijk ik haar aan. 'DAAR ZUL JE VOOR BOETEN JIJ KLEINE BITCH!' Krijst ze met haar hoge stem. Ik krimp nog verder in elkaar en duw mijn vingers in mijn oren om die stem te verminderen. Plots schiet er een scherpe pijn door mijn elleboog en ik zie dat Gabriëlle haar tanden er lichtjes in heeft gezet. 'Waarom doe je dit Gabriëlle? Ik gaf je een naam. Ik zag je als iemand die me begreep...' pers ik er uit. De pijn stopt en ik voel dat ik uit het hoekje word getrokken maar ik heb de kracht niet meer om te protesteren. 'Ik weet het Sophie... Ik weet het... het spijt me...' Ik voel hoop in mij opbloeien. 'Maar toch ga ik je opeten!' Ik hoor Calum tegen de tralies beuken en wil een blik op hem werpen maar Gabriëlle houd me tegen. 'Kijk me aan!' Met moeite kijk ik haar aan. Ze duwt mijn hoofd naar achteren en strijkt mijn haar uit mijn nek. 'Omdat je me een naam gaf, zal ik je snel van de pijn verlossen.' Zegt ze gemeen grijnzend. Ik doe niks en wacht op de pijn. Ik sluit mijn ogen en prevel zacht: 'Ik houd van je Calum. Geef iedereen door die ervoor me was, ook de vampiers dat ik op ze zal wachten... boven... vaarwel..' Kort daarna schiet er een scherpe pijn door mijn nek. Het laatste wat ik hoor is: 'SOPHIE! BLIJF BIJ ME!'. Dan word alles zwart.

Oké, ik weet dat dit een (veel) korter hoofdstuk is maar het volgende hoofdstuk word langer! Dus wees niet boos!
Heel erg bedankt voor alle votes en comments! Love ya all!