The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.49

Sophie pov.
'Euh, jongens? Jongens? Jongens?!' Roep ik terwijl ik met mijn stoel begin te springen om het touw losser te krijgen. Na een paar keer op en neer springen verlies ik mijn evenwicht en val ik op de grond. 'Godver! JONGEEEEEENSSSS!!!' schreeuw ik terwijl ik overeind probeer te komen. Het geluid van glas dat valt klinkt vanuit beneden, het teken dat ze me niet gehoord hebben. Godver, nu moet ik wachten tot Michael weer bij bewust zijn is....

Maaike pov.
Kwaad ren ik achter Paisley aan. Hoe durft hij! Michael een beetje vervloeken! Oh, hij gaat er zo aan hè. We stormen het huis uit en sprinten de tuin in. Paisley gaat naar links en ik begin te grijnzen. Sukkel, hij rent op een doodlopend stuk af. Ja, je zou nu wel denken van hoe kan het dat er een doodlopend stuk is in het bos? Nou, simpel. Daar staat de mijn supergrote schuur. Hij is ongeveer zo groot als een gymzaal waar je de piepjestest in doet en dan een stuk hoger met veel meer bergruimte. Paisley ziet 't ook en draait zich snel om waardoor hij recht in mijn woedende gezicht kijkt. Plots worden zijn ogen donkerder gevolgd door bijna wit en vervolgens zit er een kleine, zwart met witte kitten voor me die met superschattig aankijkt. Zowat direct smelt ik en til de kitten voorzichtig op en loop met hem weer terug naar huis. Als ik de keuken in kom lopen zie ik pas wat voor ravage we eigenlijk hebben aangericht, gebroken glas, omgestoten vazen met grote plassen water en geknakte bloemen, omgestoten stoelen en nog meer troep. Ik heb niet eens gemerkt dat we dat allemaal hebben omgestoten en waar zijn Calum, Ashton, Max, Michael- Oh nee, die ligt nog boven bewusteloos te zijn en niet te vergeten die dudes die Sophie mee wouden nemen. Waar zijn ze in vredesnaam? Plots klinkt boven me geschreeuw en snel ren ik naar boven, de kitten of te wel Paisley nog steeds in mijn armen. Ik ren naar de kamer waar het geluid vandaan komt en ik zie dat het de kamer is waar Michael ons heen bracht. Sophie ligt op de grond terwijl ze telkens 'jongens!' schreeuwt. Had ik haar zo achtergelaten? Oeps... Snel loop ik naar haar toe en zet haar overeind terwijl ze me een chagrijnige blik geeft. 'Hè, hè. Dat duurde lang zeg!' moppert ze terwijl ik snel het touw waarmee ze is vastgebonden los maak. 'Sorryyyy!' 'Heb je Paisley vermoord?' 'Nee, dat kon ik niet.' geef ik toe terwijl ik Paisley over z'n hoofd aai. Z'n vacht is zacht!!! 'En waarom niet?' vraagt Sophie me nieuwsgierig. 'Hierom.' Ik steek Paisley in de lucht en direct komt er een zachte 'ahwww.' uit Sophie's mond. Ik knik en geef hem aan Sophie die hem voorzichtig begint te aaien. 'Maar waar is Paisley nu dan?' 'Die heb jij in je handen.' Direct laat Sophie Paisley vallen, die zodra hij op de grond valt klagelijk begint te mauwen. 'Oeps, sorry Paisley!' zegt Sophie verontschuldigend terwijl ze hem weer oppakt en hem snel aan mij geeft. 'Hoe kan hij, in die kitten veranderen?' 'Hij is denk ik ook een fribtin.' zeg ik terwijl ik Paisley op een kussen neerleg die direct in een comfortabele positie gaat liggen en volgens mij in slaap valt. 'Maar waarom liet je hem nu vallen dan?' 'Weet je hoe raar het is als je plots te horen krijgt dat je een nogal groot persoon in de vorm van een schattige, kleine kitten in je armen hebt?' 'Ehm...' 'Zo raar dat je hem laat vallen.' beantwoord Sophie haar eigen vraag. 'Aha.' 'Waarom ligt er overal iets zachts op de grond behalve hier?' klinkt plots Paisleys stem naast ons. Verschrikt kijken we opzij en vervolgens omhoog om Paisley aan te kunnen kijken. Nou ja, eigenlijk doet Sophie dat. Ik niet zo zeer, ik ben best wel lang voor een meisje. Sophie... niet zo. 'Omdat dit eigenlijk een kamer is die ik nooit gebruik dus waarom hier extra luxe.' beantwoord ik zijn vraag. 'En daarom staat hier wel een bed?' vraagt Paisley opmerkzaam. 'Euh ja.' Best wel vaag eigenlijk... Sophie kijkt van mij naar Paisley en dan weer terug. 'Mag ik vragen waar jij hem van kent?' vraagt ze uiteindelijk na iets van drie, vier minuten. Paisley kijkt haar aan alsof ze gek is geworden. 'Niet opletten, ze is meerdere keren haar geheugen verloren.' 'Hé! Ik heb m'n geheugen al terug hoor!' 'Maar je kent alleen alles vanaf de grot tot nu.' vul ik aan. 'Euh, ja.' 'Nou dan.' 'Oh ja, en ik herinner me iets van op school. Ergens... Ooit...' zegt Sophie bedachtzaam. 'En niet te vergeten, ik herinner me hoe Calum en ik elkaar ontmoet hebben.' voegt ze er snel aantoe. 'Maar je weet niks, afgezien van die ene herinnering, van je schooljaren in het begin.' 'Moet ik eigenlijk nog naar school?' 'Officiël gezien wel ja.' 'En waarom ben ik dan nu niet op school?' 'Sinds wanneer wil jij zo graag naar school?' 'Ik probeer informatie te verzamelen Paisley. Dat is iets anders dan graag naar school willen.' zegt ze kattig. 'Dus, waarom zit ik nu niet op school?' 'Vanwege het feit dat Calum je nooit zou laten gaan gezien het feit dat zeker de helft van de school een weerwolf is en er dus ook heel veel mateloze, mannelijke weerwolven. Én, je bent al langer dan twee maanden afwezig.' 'Oké...' zegt Sophie op zo'n toon waarop ze het eigenlijk nog steeds niet snapt maar doet alsof ze het snapt. 'Je snapt het og niet hè?' 'Nope.' 'Wat snap je niet?' 'Waarom Calum me niet zou laten gaan.' 'Logisch nadenken.' Direct klaart haar blik op. 'Oh, ik zit in mijn heat en mateloze, mannelijke weerwolven worden daardoor.... aangetrokken?' 'Helemaal goed.' zeg ik goedkeurend knikkend. 'Je komt er niet in.' klinkt het plots van buiten en verbaasd kijken Sophie en ik elkaar aan. Samen rennen we naar beneden, Paisley totaal vergeten. 'Laat me erlangs.' klinkt een verveelde stem. 'Nee.' klinkt Calums vastberaden stem. We stoppen bij de voordeur en gooien deze open. Op de drempel staan Calum, Ashton en Max en voor hun staat... Ben?