The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.42

Sophie pov.

Calum veranderd en net op tijd spring ik naar achteren waardoor hij mij net niet raakt. Heel kort kijkt Calum met een verontschuldigende blik naar achteren voor hij weer naar voren kijkt en woedend tegen Damian begint te grommen. Heel even lijkt Damian af te remmen maar dat was zo kort dat ik twijfel of het wel echt gebeurd is. Calum lijkt het ook op te merken want hij begint nog harder en angstaanjagender te grommen. Nu is het duidelijk te zien dat Damian vaart minderd maar op zijn gezicht komt een misselijke grijns en even sluit hij zijn ogen. Met een vragende uitdrukking kijk ik Damian aan die nog steeds zijn ogen gesloten heeft. Net als Calum een stap in zijn richting wil doen opent Damian zijn ogen en verschrikt zet ik een stap terug. Zijn ogen zijn pikzwart, er is niks anders te zien dan zwart. Calum ziet het ook en direct draait hij zich om en gaat snel naast mij staan. Hij gebaart met zijn kop dat ik op zijn rug moet gaan zitten. Hij gaat snel op zijn buik liggen zodat ik op zijn rug kan klimmen en direct doe ik dat. Zodra ik erop zit en Calums vacht stevig vast heb sprint Calum direct weg. Achter ons klinkt het woedende geschreeuw van Damian maar Calum blijft doorrennen. Hoe verder we rennen hoe dichter begroeid het bos word en Calum lijkt steeds beter op takken die op de hoogte van mijn hoofd zitten te letten. Waarom zou hij dat doen? Plots word ik van Calums rug afgegrepen en over iemands schouder gegooid. Direct begin ik wild te spartelen en probeer ik degene die me van Calums rug af heeft gehaald te trappen. Uiteindelijk lukt me dat ook. 'Auch! Dat is niet zo lief van je zusje!' Vult een bekende stem mijn oren. 'Ashton?' 'De enige echte.' Zegt Ashton lachend. Direct stop ik met tegenstribbelen en laat me door hem dragen. 'Waarom heb je me eigenlijk van Calums rug afgehaald?' Vraag ik terwijl ik om me heen kijk, opzoek naar Calum. 'Omdat hij dat wou-' 'Hoe de fack kan jij dat nou weten?!' 'Je weet mijn 'superdeluxe' gave toch wel?' 'O ja, die waarmee je onze mindlink kan lezen.' 'Precies, en Calum wist dat of niet maar dat maakt niet uit maar hij wou jou veilig hebben en dat kon alleen maar voor als je zo snel mogelijk daar weg was dus voìla, hier ben ik!' 'Dat zie ik.' Zeg ik droogjes. 'Dat kan niet want je hebt me nog niet gezien.' Zegt Ashton net zo droog terug. 'Ik zie je rug toch? En je benen, voeten en als ik opzij kijk zie ik je haar, je bandana, je schouder, je n-' 'Oké, oké! Je kan me zien, nou goed?!' Ik grijns maar realiseer me dan dat Ashton dat niet kan zien. 'Je grijnst hè?' Vraagt Ashton terwijl hij een scherpe bocht naar links maakt. Geschrokken grijp ik zijn schouder vast. 'JA! EN MAAK ALSJEBLIEFT NIET VAN DIE SCHERPE BOCHTEN!' schreeuw ik als Ashton nog een scherpe bocht maakt maar dan naar rechts. 'Sorry, maar ik denk niet dat jij graag een ravijn instort aangezien jij niet ontsterfelijk bent.' Ik grom eventjes maar laat het erbij. Plots stopt Ashton waardoor ik van zijn schouder afvlieg en in iemand anders armen land. Een stroom van tintelingen verwelkomd me en ik begin te glimlachen. 'Hey sweetie.' Zeg ik terwijl ik met mijn hoofd tegen Calums borstkas leun. 'Ik ben Calum niet.' Zegt een compleet andere stem dan Calum maar die wel even hemels is als die van Calum. Direct vlieg ik uit de armen van deze persoon en draai me geschrokken om. 'MATE! MATE! MATE! MATEMATEMATEMATE!' Roept Ellen in mijn hoofd. 'Dat kan niet! Calum is onze mate!' 'Dit is zijn wolf!' Roept Ellen enthousiast. Langzaam bekijk ik de jongen. Hij heeft blond haar dat in een kuif omhoog staat en een licht baardje wat hem ongelovelijk sexy maakt. Wow, stop! Zo mag ik niet denken! Maar hij is zo knap.. Stop! 'W..wie ben jij?' 'Ik ben Luke.' Zegt dus blijkbaar Luke met een hemelse stem. 'Waarom ben jij ook mijn mate?' 'Omdat ik eerst Calums wolf, Luke was maar ik ben nu mens geworden alleen is er een deel van mij weer terug in dat stomme brein van hem gedrongen waardoor hij alsnog in een wolf kan veranderen.' Dat laatste zegt hij knarsentandend. Ik zet een paar passen achteruit. Ik wil hem niet als mate, ik wil alleen Calum! 'Maar ik wil Luke!' Jammert Ellen in mijn hoofd. 'Nee!' Schreeuw ik naar haar waardoor ze even jankt. 'Maar als jij Luke bent... dan ben jij ook degene die hem wou vermoorden!' Zegt Ashton boos. 'Hij wou wát?!' Roep ik boos terwijl ik woedend naar Luke kijk. 'Ik kan het uitle-' 'Nee Luke, jij wou Calum vermoorden omdat je hem "te braaf" en "te onschuldig" vond. En bovendien wou je Sophie voor jezelf.' Zegt Ashton voor Luke zijn zin kan afmaken. Mijn woede word bij elk woord groter en ik merk dat Ellen ook kwaad word. 'Calum is perfect! Jij bent een eikel!' Gilt Ellen in mijn hoofd. Luke krimpt in elkaar en kijkt me schuldbewust aan. Een vlaag van medelijden overspoelt me maar ik probeer het te negeren, wat me ook lukt. 'Alsjeblieft Sophie-' 'Luke...' klinkt er plots een hemelse, woedende stem achter mij. Vliegensvlug draai ik me om en zie Calum in alleen een jogging staan. Ik kan het niet tegenhouden dat ik begin te staren. Calum+shirtless=onweerstaanbaar. 'Sophie, je staart.' Grinnikt Ashton. Met rode kaken wend ik mijn blik af, nee, dat probéér ik. 'Calum, trek alsjeblieft een shirt aan!' Zucht Ashton terwijl hij met zijn ogen rolt. 'Waarom?' Zegt Calum schijnheilig. Hij geeft me een korte knipoog waardoor ik nog harder begin te blozen. Plots word ik bij mijn schouders gegrepen en omgedraaid. Tintelingen overspoelen me die ik maar wat graag niet zou willen hebben. 'Laat haar los!' Gromt Calum woedend terwijl hij in aanvalshouding gaat staan. 'Nee, waarom zou ik? Ze is ook mijn mate.' 'Dat is ze niet! Je bent godverdomme een deel van mij!' 'Ja, en omdat ik een deel van jou ben is ons kleine Sophietje hier ook mijn mate.' Oooooh, nou heb je een fout gemaakt gozer! Niemand, maar dan ook echt niemand noemt mij 'klein Sophietje'. Woedend pak ik Lukes arm beet en draai hem op zijn rug waarna ik zijn arm vasthoud en hem "per ongeluk" uit de kom trek. Luke schreeuwt het uit en natuurlijk moet Ellen zich er weer meebemoeien. 'Stop! Stop! Je doet hem pijn!' Smeekt Ellen me maar ik negeer haar. Ik wil hem nooit als mate hebben. Hij is een eikel die denkt dat hij alles kan doen wat hij wilt. Welkom in het echte leven sukkel. Plots valt Calum schreeuwend op de grond en direct laat ik Luke los en storm naar Calum. Als ik bij hem ben is hij gestopt met schreeuwen en lijkt nu alleen maar bewusteloos. 'Calum? Calum? Calum?!' Ik merk dat ik in paniek begin te raken als Calum niet reageert, hij ademt en ik hoor zijn hart kloppen maar dat is het dan ook. Plots voel ik wat nattigs en slijmerigs over mijn hand glijden. Verschrikt trek ik mijn hand terug en kijk naar wat er daarnet nog over mijn hand gleed. Het zijn grijze slierten die op Calum 'klimmen' en naar zijn oren, mond en neus gaan om erin te kruipen. Angstig bekijk ik het. Wat gaat er gebeuren? Wat zijn het? Wat gaan ze doen met Calum? Ik kijk naar Ashton en Luke maar zie dat op de plaats waar Luke stond nu alleen nog maar een hoop grijs te zien is. What the fack? Ashton staat er heel relaxt bij, alsof hij precies weet wat er gebeurd. Paniekerig kijk ik hem aan. 'Ashton, wat gebeurt er?!' 'Luke gaat terug naar waar hij vandaan komt, geen zorgen. Alles komt goed.' Zegt Ashton terwijl zijn ogen de grijze lijnen volgen. Plots klinkt er geschreeuw vanuit het huis. Het volgende moment is Ashton weg, maar dan niet richting het huis. Hij stormde weg alsof de duivel hem op de hielen zat en zover mogelijk van het huis wou hebben. Als ik weer naar Calum kijk zie ik de laatste grijze strepen verdwijnen. Ik til hem op en het valt me op dat hij een stuk lichter is dan verwacht. Rustig loop ik naar het huis waar ik met mijn voet de deur openmaak. Direct zet ik weer een stap terug als ik overwelmt word door de geur van bloed. Djeez, wat is hier gebeurd? 'GODVERDOMME BANANENMAN! KOM ONMIDDELIJK HIER!' Gilt Maaike terwijl ze de trap afstormt en een kamer in schiet. Mij niet opmerkend. Op mijn gemak loop ik naar de trap en begin die te beklimmen met Calum in mijn armen. Plots word ik ruw aan de kant gebeukt en val ik naar beneden. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en hou Calum zo dat hij het minst last heeft van de klap, die niet komt. Twee handen houden me onder mijn oksels vast. Verbaasd open ik mijn ogen om recht in het gezicht van Max te kijken. Dankbaar glimlachend kijk ik hem aan. 'Thanks Max.' 'Geen probleem softijsje.' Zegt hij plagend terwijl hij me weer rechtop helpt. 'Serieus Max? Softijsje?' Zeg ik een beetje ongelovig. Max begint heftig ja te knikken en ik rol lachend met mijn ogen. 'Nou ja, zie je straks wel weer. Eerst deze man hier naar een bed brengen in een kamer die niet zo erg naar bloed ruikt.' 'Dan kun je net zo goed stoppen met zoeken voor je al bent begonnen. Michael heeft letterlijk elke muur met bloed beschilderd.' 'Dat meen je niet!' Zeg ik met grote ogen. 'Het is echt waar, daarom rent Maaike Michael de hele tijd achterna en Michael denkt alleen maar dat het een spelletje is.' 'Zo te horen kan Maaike wel wat extra vrouwenhulp gebruiken.' Zeg ik grijnzend voor ik me omdraai en Calum de trap op wil dragen als Maaike vlak voor me de trap op stormt. 'HEY MAAIKE!' Roep ik Maaiek achterna maar ze lijkt me niet te horen. 'Jup, ze heeft duidelijk een extra vrouwenhand nodig.' Zeg ik in mezelf terwijl ik de trap oploop. Zodra ik booven ben moet ik mijn best doen om niet direct naar buiten te rennen. Het stinkt hier echt verschrikkelijk! Naar bloed en verrot en geplet fruit. De muren zien er ook zo uit, vol met bloed en uitgesmeerd fruit. Michael moet hier een hele goede reden voor hebben gehad maar anders hou ik Maaike niet tegen. Ik open met mijn voet een random kamer en loop naar binnen waar ik Calum op het bed leg. Plots begint Calums rechterpols licht te geven dat steed sfeller word en daarna weer afzwakt tot het weg is. Er verschijnt een smal, leren bandje om Calums pols waar muzieknoten en een bas zijn ingegrafeerd. Een hevige vermoeidheid overvalt me en ik kruip naast Calum in bed om direct in slaap te vallen.