The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.35

Maaike pov.

Na een tocht die uren leek te duren, in werkelijkheid duurde hij drie kwartier, waren we bij mijn villa. 'Auw! Maaikeeeeeeeee! H...hoeveel b....bomen sta...staan er h...hier wel n..niet?!' 'We staan midden in het bos idioot! OVERAL zijn bomen!' zegt Paisley chagrijnig, ook hij is een aantal keer tegen een boom opgelopen. Ik had ze allebei vierkant uitgelachen. Toen probeerde Maarten mij te slaan, niet dat dat heel goed verliep aangezien ik de hele tijd een stap achteruit deed als hij uithaalde. Het was gewoon te grappig om het niet te doen. 'W....woont ze in 't b...bos dan? AU! GODVERD...DOMME!' Ik doe mijn best om niet in lachen uittebarsten. 'Ja, ik woon in 't bos. Daarom staan we hier ook, vóór mijn huis.' 'Huis? Huis?! DIT IS GODDAMMIT EEN VILLA!' schreeuwt Paisley terwijl hij iets uit z'n jas haalt, ik denk dat 't wiet is. Ik ren naar Paisley toe en gritst het uit z'n handen. 'Sorry, maar deze neem ik in.' 'Wat? Waarom?' Oh my god.... ' HET ZIJN DRUGS IDIOOT! DRUGS!' 'En dan? Zijn die ook verboden hier?' 'Ja!' Dit word nog wat..Ik zit nu gewoon in een huis met een dronken tiener, een tiener die drugs gebruikt én 3 vampiers. Dit word een lange avond...

Calum pov.

Ik hoor Luke achter me aan rennen maar ik let er niet op. Ik moet Sophie vinden. Misschien weet The Green Silence al bij welke roedel ze is. Dan kan ik Sophie snel weer in mijn armen nemen... Die gedachte laat me sneller rennen en ik hoor dat Luke steeds verder achterop raakt. Na iets van een halfuur ruik ik ergens ver weg een bekende geur die wat weg heeft van Maaike maar ik ruik ook twee andere mensen. Twee jongens, geen weerwolven of vampiers maar het zijn ook geen mensen. Wat zijn het dan? Ik verander mijn koers en ren naar Maaike. Oh, shit! Ze is morgen jarig en ik moet haar cadeau ook nog ophalen! Wat een shitzooi... 'Ugh, Maarten!' Hoor ik Maaike geïrriteerd schreeuwen vanuit het huis. 'W...wat?' Klinkt er een dronken, jongensstem die waarschijnlijk van die Maarten is. Ik wil terugveranderen maar realiseer me dan dat ik geen kleren bij me heb... 'Lekker handig Calum!' Zegt Dylan pestend. 'Ben je altijd zo?' 'Hoe?' 'Zo superirritant?' 'Jup, dat maakt Sophie ook voor een deel heel irritant.' 'Nice... Maar heet je als je in Sophie's lichaam zit ook Dylan?' 'Nee, dan heet ik Lindsey. We veranderen van geslacht van het mens dat we toegewezen krijgen.' 'Aha, praat je ook wel 's met Sophie?' 'Ik heb het nog niet gedaan maar ik denk dat het gebeurt als het echt nodig is.' 'En wanneer zou zoiets echt nodig zijn?' 'Zoals in jouw'n geval nu.' 'Daar hoef ik niet aan te worden herinnerd...' zeg ik met een trieste klank in mijn stem. Want tja... ookal is Luke in mensvorm heel anders dan ik had verwacht, ik geef om 'm. 'MAAIKE?! WIE ZIJN DEZE KERELS?!' Schreeuwt er een bekende stem door het huis. 'Ashton, dit zijn Paisley en Maarten. Maarten en Paisley dit is Ashton.' 'H...hallo!' Roept Maarten vrolijk. 'Hoi.' Zegt een nieuwe stem droogjes. Ik weet nu al hoe Ashton ze bekijkt: Met samengeknepen ogen en heel erg wantrouwend. Hij wantrouwend iedereen als het om Maaike gaat. Volgens mij is zij zijn mate. Zou me niks verbazen als het echt zo is. Maar dat zien we morgen wel weer, op haar verjaardag. Plots ruik ik Luke, hij is weliswaar nog ver weg maar hij is me op het spoor. Snel bedenk ik mijn opties. 1. Luke confronteren en het gevecht aangaan. 2. Maaike's huis binnenstormen en hopen dat Maaike nog een jongens joggingbroek heeft. 3. Vluchten en wachten tot Luke me vind want dat doet hij toch wel. Dan ga ik toch voor optie twee. Ik ren de bosjes uit, rechtop de deur af en beuk hem open. Er klinken twee geschrokken kreten door het huis en vooral veel gescheld. De ene kreet komt duidelijk van Maaike maar van wie is die ander? Hij is een stuk harder en misschien zelfs wel hoger dan die van Maaike. En volgens mij zijn er geen andere meiden in het huis, wonderbaarlijk... Ik ren richting Maaike's geur en al snel sta ik in een grote slaapkamer. Op de grond ligt een jongen, ik denk Maarten. Op het bed zit ook een jongen, dat is dan dus Paisley en Maaike en Ashton kijken me met grote ogen aan. 'Djeez... nog nooit een wolf gezien ofzo?' Zegt Dylan verveeld. Ik grinnik kort ook al klinkt dat heel raar. Dat is ook het moment dat ik de aandacht van Maarten op me vestig en die direct begint te schreeuwen en te spartelen. Wat er echt heel komisch uitziet als ik eerlijk ben. Paisley bekijkt me alsof ik iets heel bijzonders ben en hij respect voor me heeft. Dat zie je ook niet vaak. Langzaam staat hij op en komt rustig op me af, zonder onverwachtste bewegingen te maken. Alsof ik daar van zou schrikken, ik ben ten slotte ook nog deels mens. Rustig legt hij zijn hand op mijn kop terwijl hij me recht in mijn ogen blijft staren. Dat maak je ook niet elke dag mee. 'Paisley, Maarten. Blijf hier. Ik moet even wat regelen.' Zegt Maaike terwijl ik haar blik op me voel branden. Paisley kijkt haar verstoord aan maar dat verdwijnt snel weer en bijna huppelend loopt hij naar het bed en lachend valt hij erop. Dat is... vreemd... Ik loop Ashton en Maaike keurig achterna als ze de kamer uitlopen en Ashton gaat voor de dichte deur staan zodat ze er niet uitkunnen. Maaike loopt naar beneden waar ook Michael en Max zitten die eventjes opkijken als Maaike binnenkomt maar vervolgens verder gaan met waar ze meebezig waren; gamen. 'Horen jullie Calum niet even gedag te zeggen?' Zegt Maaike scherp alsof ze wil laten zien dat ik terug ben. 'Wat? Is Calum terug?' Hoor ik Max vaagjes mompelen en Michael zegt heel duidelijk: 'Die kan wel heel eventjes wachten. We zitten midden in een gevecht!' 'En dat is belangrijker dan een vriend terugzien die weg was?' 'JA!' Roepen Max en Michael tegelijk. Ik kijk Maaike veelbetekend aan. Onbegrijpend kijkt ze me aan maar even later klaart haar blik op en neemt die plaats voor een duivelse blik. Ze loopt naar de televisie en draait hem een beetje zodat ze bij de achterkant kan. Je hoort Max en Michael vaagjes wat tegenstribbelen maar meer geluid krijg je niet uit ze. En dan word het beeld zwart. 'HEY! DOE AAN!' Roept Max pissig terwijl beide jongens kijken alsof ze Maaike gaan vermoorden. 'Nee.' 'En waarom dan wel niet?' Zegt Michael boos. 'Omdat Calum terug is en jullie begroeten hem niet eens!' 'Wat? Is Calum terug?' 'JA! DAT PROBEER IK JULLIE DE HELE TIJD DUIDELIJK TE MAKEN!' Roept Maaike wanhopig. 'En waar is Calum nu dan?' 'Hij staat achter je.' 'Nee hoor, daar staat helemaal nie-AAAAAAAAAAH! DJEZUS! CALUM! Ik schrok me dood!' 'Technisch gezien ben je al dood.' Zegt Maaike bijdehand. 'Shut up!' Zegt Max met zo'n wegwerpgebaar. 'Waarom ben je hier in wolfvorm?' 'Waarom denk je, idioot? Hij is uit z'n kleren gescheurd! Hij heeft gewoonweg kleding nodig!' 'Oooooooh, zeg het maar bro. Wij halen 't wel voor je.' Ik kijk Michael aan met zo'n blik van: Gast... kan nie praten, remember? Maaike spreekt dan ook mijn gedachte uit: 'Michael, lieve schat. Calum is nu een wolf, en weet je wat wolven niet kunnen?' 'Nou?' 'PRATEN!' geschrokken zet Michael een stap achteruit, waardoor hij ergens over struikelt en op de grond valt. Grijnzend kijken we naar Michael die ons chagrijnig aankijkt. 'Nou, zeg wat ik moet gaan halen want ik blijf geen seconde langer bij jullie in de buurt.' 'Je bent er anders nog steeds hoor.' Zegt Max plagend. En dat is voor Michael de druppel. Boos loopt hij weg en stampt de trap op. 'Max, haal even vlug een boxer, shirt en een jogging.' 'Aye, aye sir!' 'Ik ben een miss.' 'Aye, aye miss!' Zegt Max voor hij alle spullen gaat verzamelen. 'Ik weet trouwens waar Sophie is.' Zegt Maaike, haar vrolijkheid is ineen keer gedaalt tot het nulpunt, dat betekend niet veel goeds... 'Sophie is bij The conversations Guys. En we krijgen haar alleen terug als hun een deel van ons grond gebied krijgen.' Ik grom kort. Daar krijg ik Sophie nooit weg, die jongens zijn 1. Met veel te veel en 2. Dondersgoed getraind. 'Ik weet 't Calum... ik weet 't. En trouwens, Sophie is wéér haar geheugen kwijt. Ze heeft volgens mij óf op de muren van hun packhouse geverfd, met in gedachte dat het papier was, óf ze heeft de deur van hun alpha een mooi kleurtje gegeven. Misschien wel meer, weet ik veel. En er is natuurlijk ook nog een kans dat ze het beide heeft gedaan. Dat zou wel iets voor Sophie zijn.' Ik knik instemmend. Dan staat Max weer bij ons, mét alle benodigde spullen. 'Hier.' Zegt Max terwijl hij ze voor me houdt. Ik neem ze in mijn bek en loop richting het toilet. 'ALS ER GATEN IN ZITTEN BETAAL JIJ DE KLEDING TERUG!' roept Max me achterna. Ik rol met mijn ogen en loop het toilet in, dat óók behoorlijk groot is voor een toilet. Ik pas er makkelijk twee keer in, geef toe, das behoorlijk groot. Ik verander terug en kleed me snel aan om vervolgens weer terug te lopen naar de woonkamer waar Max en Maaike waren. Ze zijn een beetje down voor zich uit aan het staren en lijken niks door te hebben. 'Maiks? Max? Joehoe! Is er iemand in die bovenkamer van jullie?! Ik pak de laatste chocoladereep hoor!' Dat laatste zeg ik "dreigend". Maar het helpt wel, direct is Maaike bij zinnen en kijkt me woest aan. 'Je blijft met je tengels van de chocola.' Sist ze kwaad. Ik grinnik kort en zeg: 'Maaike, ik zou niet eens durven om aan jouw'n chocola te zitten.' 'Mooi.' 'Mooi? Je hebt nu de mate van je beste vriendin bang gemaakt! Straks wil ze niet meer met je omgaan!' 'Dat wilt ze wel.' 'Je kent haar te goed.' 'Weet ik.' Zegt Maaike vrolijk. Van boven klinkt nu best wel veel kabaal en met 1 blik op de rest weet ik dat we gaan kijken. 'Wie het er eerste is?' Zeg ik plagend. 'Waarom niet. Ik tel tot drie. 1...2....3!' Direct stormen we weg.

Sophie pov.

Glimlachend kijk ik om me heen. Alle jongens staren me vol ontzag aan, alleen maar omdat ik net (volgens hen) een gesprek heb gevoerd van twintig seconden zonder te vergeten waar we het over hadden. Blijkbaar is dat heel bijzonder. Rare lui hier, maar ja je moet wel iets over hebben voor die vriendelijkheid. 'Zullen we een spelletje doen?' Roep ik als ik me ongemakkelijk begin te voelen onder al die blikken. 'JAAAAA!' Brult iedereen vrolijk. 'Welk spel?' 'Verstoppertje?' Stel ik voor. 'DOEN!' Ik glimlach tevreden en zeg dat ik hem als eerste ben. 'één....twee....drie....vier....vijf....zes....zeven....acht....negen....tien! Wie niet weg is, is gezien! Ik kom!' Dat ik me dat onbenullige nou weer herinner, in plaats van belangrijkere zaken zoals waar het gesprek overging. Maaike is morgen wel jarig! En ik heb geen cadeau! Te minste, voor zover ik weet, heb ik geen cadeau. Misschien heb ik die wel maar ben ik het gewoonweg vergeten. Zou niet de eerste keer zijn. Ik kijk om me heen en zie niemand, wat best logisch is aangezien verstoppertje daarvoor dient. Ik ga op mijn buik liggen, in de hoop schoenen te zien. En die zie ik inderdaad, drie paar precies dezelfde. Il jeb geen idee hoe de eigenaars van die schoenen heten dus brul ik: 'EIGENAARS VAN DE DRIE DEZELFDE SCHOENEN GEBUUT!' Er klinkt wat verslagen gezucht maar even later stappen er drie jongens naar voren, die naast me gaanstaan. Alsof ze mijn lijfwachten zijn die op 1 plek blijven. Na drie uur heb ik eindelijk bijna iedereen gevonden, ik moet nog tien jongens, waaronder Ivo, Joë en Jace. Misschien ook Charles. Ach, we zullen wel zien. Laat ik hen eerst gaan zoeken. Maar voor ik kan beginnen met zoeken houdt 1 van de jongens me tegen. Vragend kijk ik hem aan. 'Wat is er?' 'Joë vind dat je naar bed moet. Het is tien uur 's avonds.' Plots overvalt de vermoeidheid me en duf knik ik. 'Kom.' Ik volg de jongen door het bos maar op een gegeven moment kan ik nog nauwelijks op mijn benen staan. De jongen merkt dat ik achterop raak en komt naar me toegelopen. 'Ik zal het wat makkelijker voor je maken.' Zegt hij voor hij me in bride-style optilt en verder draagt. Tegen de borst van de jongen val ik in slaap, mezelf eraan herinnerend dat Calum dit eigenlijk zou moeten doen.

Hello everybody! Ik weet 't, dit is 'n korter hoofdstukje dan normaal maar het is dan ook tien over twaalf 's morgens hè? Deze A/N word daarom ook niet zo heel lang. IK WIL WEER IEDEREEN BEDANKEN VOOR HET VOTEN, REAGEREN EN NATUURLIJK HET LEZEN ZELF! Maar ik heb nog een vraagje voor jullie die ik het vorige hoofdstuk ookal heb gesteld maar voor de mensen die het niet mee hebben gekregen: ik heb een nieuw boek: Fighting maar ik heb er geen cover voor. Nu vraag ik aan jullie of jullie voor dit verhaal een cover zouden willen maken. De beschrijving van het verhaal staat in 't vorige hoofdstuk. Het zou me heel erg blij maken als iemand voor dat verhaal een cover zou maken. En nu is deze A/N toch langer dan gepland daarom ga ik dan ook maar vlug slapen en voor iedereen die nog online is en ook zo gaat slapen: Weltrusten! LOVE YOU ALL GUYS!