The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.33

Calum pov.

Luke tilt het mes op en angstig sluit ik mijn ogen. Vaarwel Sophie... Vaarwel mam en pap... Vaarwel vrienden... Vaarwel wereld. De pijn komt niet en ik gluur voorzichtig tussen mijn wimpers door en zie dat het mes twee centimeter voor me stel hangt. Ik kijk naar Luke, hij vervaagt de hele tijd en word dan weer scherp. Wat is dit? Maar laat ik er eerst voor zorgen dat het mes uit Luke's handen is. Voorzichtig omsluit mijn hand zijn hand en mijn andere hand begint langzaam het mes uit zijn hand te trekken. Direct kijkt Luke me weer woedend aan en sist: 'Zet dat maar uit je hoofd mannetje! Tot nu toe ben ik nog steeds degene met de meeste macht.' Ik trek een wenkbrauw op. 'En hoezo heb jij de meeste macht?' Luke lacht schamper. '1. Omdat ik in een wolf kan veranderen en dus duizend maal sneller ben en ook sterker. 2. Ik heb een mes en 3. Niemand kan je hier helpen.' Dat zullen we nog weleens zien vriend... 'Ik weet dat jij 't niet doorhebt maar ik heb anders nog steeds mijn supergehoor en superreuk.' Luke's gezicht verbleekt. 'D...dat kan niet! Die zouden samen met mij moeten verdwijnen!' 'Tja, er is zoveel wat jij niet weet.' Zeg ik schouderophalend. 'Goedzo! Rek tijd!' zegt een stem in mijn hoofd die ik nog nooit heb gehoord. 'Wie ben jij?! Wat doe jij in mijn hoofd?!' 'Ik ben je innerlijke wolf sukkel. Mijn naam is Dylan.' 'Maar Luke is toch mijn innerlijke wolf?!' 'Dat klopt maar omdat Sophie jouw'n mate is en dus onsterfelijk heeft zij ook twee innerlijke wolven maar ze is slachtoffer geworden van Fribtins-' 'FRIBTINS?! DIE WAREN TOCH UITGESTORVEN?!' 'Nou....nee. Maar Sophie is daar dus slachtoffer van geworden en dus heeft haar tweede innerlijke wolf zich tijdelijk van haar gesplitst en zoals je hoort, hier ben ik dus.' 'Word ik dan als ik verander ook een witte wolf?' 'Nee, maar je vacht word wel iets lichter.' 'En mijn ogen?' 'Zodra je je in een wolf wilt veranderen worden die blauw en dan word je een wolf.' 'Dus dan word ik een zwarte wolf met ijsblauwe ogen?' 'Dat klopt helemaal.' 'Maar kan ik nu contact opzoeken met Sophie? Aangezien jij normaliter een deel van haar bent dus tja...' 'Nee, de Fribtins hebben mij helemaal van haar afgezonderd, ze is nu helemaal de kluts kwijt.' 'Hoe bedoel je de kluts kwijt?' 'Ze is haar geheugen weer kwijtgeraakt en ik kan je vertellen nu is ze haar geheugen echt goed kwijt geraakt. Ze weet niet eens meer wat haar handen en voeten zijn en haar buik noemt ze haar rug en haar rug noemt ze haar buik enzovoorts.' 'Maar hoe kan dat dan?' 'Ik ben zogezegd haar geheugen, ik onthield alles voor haar en nu ik weg ben weet ze dus niks meer terwijl ze weet dat ze het wist, ooit...' 'ECHT WAT EEN KLOTE FRIBTINS! ALS IK ZE TEGENKOM DAN HE? OOOOOOOOOOOOOOH!' 'Je kan de Fribtins niet in je eentje verslaan remember?' 'Oh ja... wat een klote shizzel is dit zeg!' 'Weet ik en als ik jou was zou ik zodra ik nu zeg naar links rollen.' 'Wa-' 'NU!' Ik doe wat Dylan me opdraagt en rol direct naar links. Het mes boort zich diep in de grond waar ik net nog lag. Met grote ogen kijken Luke en ik elkaar. 'W....wat?' brengt Luke vervolgens uit voor hij als een idioot aan het mes begint te trekken om het uit de grond te trekken. Het ziet er echt idioot uit. 'Hulp nodig?' zeg ik liefjes terwijl ik ga staan. Luke kijkt me verbouwereerd aan en zegt dan: 'Wil je me helpen dan?' Ik begin te lachen, een rare, hysterische lach wat me als ik het zelf zou horen, me kippenvel zou bezorgen. Er verschijnt dan ook kippenvel op Lukes armen terwijl hij me aankijkt, ik zie een spoortje angst in zijn ogen maar direct verdwijnt het weer. 'Jij word zo te zien helemaal gek als ik niet meer in jouw'n hoofd zit.' Ik stop met lachen en zeg: 'Dat denk jij he? Dat heb je dan mooi fout. Ik word gek zonder Sophie, niet zonder jou waarvan ik dacht dat dat mijn innerlijke wolf was.' Het laatste zeg ik heel minachtend. Luke krimpt zichtbaar ineen en zijn wangen worden heel lichtjes rood, alsof hij zich schaamt. Dan verschijnt er een duivelse blik in zijn ogen en sist hij: 'Waarom zou ik moeite doen om mijn mes terug te pakken als het ook zo kan?' Onbegrijpend kijk ik hem aan. 'OPGEPAST! Hij gaat zo veranderen!' Best wel cool eigenlijk dat Dylan exact weet wat Luke precies gaat doen. 'Ik weet het niet precies idioot. Ik het alleen als hij ergens 100% zeker van is. En op dit moment is het jou vermoorden.' 'Ohw....' Luke staat langzaam op en die duistere blik in zijn ogen word met de seconde angstaanjagender. 'Klaar om je dood tegemoet te gaan Calum?' zegt Luke dreigend terwijl hij in zo'n positie gaat staan dat hij je elk moment kan gaan aanvallen. 'Reken er maar op dat jij je dood tegemoet komt Luke.' 'Ik ben onsterfelijk idioot. Als ik dood zou gaan, ga ik terug in jouw'n hoofd waar jouw'n  onschuld en goedheid me weer gaat besmetten zodat ik weer goed word maar weet je? Dit badass gebeuren bevalt me wel, zo zou ik voor altijd wel willen blijven.' Oké... hij is gek, beter gezegd, gestoord. 'Het is dat je levensgevaarlijk bent maar anders had ik je persoonlijk het gekkenhuis ingeschopt.' 'Dat zou je nooit lukken Callie.' 'Whatta fuck?! Callie? Zelfs Sophie noemt me nooit zo!' 'Vanwege haar dromen, ze is bang dat haar dromen werkelijkheid worden.' zegt Luke die nu als een losgebroken idioot begint te grijnzen. Ik word eerlijk gezegd nu wel een beetje bang... 'Je bent de hele tijd al bang eikel.' zegt Dylan op zo'n toon waarbij je met je ogen rolt. Het is duidelijk dat hij in Sophie's hoofd zat. Plots klinkt er het geluid van scheurende kleren en direct richt ik mijn aandacht weer op Luke, die inmiddels een wolf is. Zijn gouden ogen kijken me moordlustig aan. 'Kan je veranderen?' 'Lukt wel, we zullen wel zien wat er gebeurd.' Direct verander ik ook in wolf. Ik werp een blik op mijn poten en zie dat ze nog steeds dezelfde kleur hebben. 'Mijn vacht word helemaal niet iets lichter idiot.' 'Nou sorry hoor! Ik kan ook niet alles weten!' 'Dat zou je wel moeten!' 'Ik weet niks meer idioot! De Fribtins hebben mijn geheugen gewist! Nou ja, voor een deel. Maar Luke gaat zo aanvallen dus let op!' Ik richt me op Luke en zie dat hij me woest en tegelijk tijd verbaasd aankijkt maar volgens mij houdt dit zijn moordplannen niet tegen... En daar heb ik gelijk in want Luke springt recht bovenop me en begint naar mijn keel te happen. Ik duw hem van me af en grom angstaanjagend, het is alleen niet mijn grom. Hij lijkt meer op die van Sophie. Luke lijkt dat ook te snappen want hij struikelt een paar passen achteruit. Dan gaat hij weer in aanvalshouding staan en stormt hij weer op me af. 'CALUM!!!' schreeuwt plots Sophie's stem door mijn hoofd. Direct krimp ik in elkaar waardoor Luke me makkelijk in mijn zij kan bijten maar ik let niet op hem. De pijn die door Sophie's stem had geklonken, díe deed me pijn. Ik storm weg, vastbesloten om Sophie te gaan zoeken. Of in ieder geval de mensen waarmee ik Sophie ga redden want in m'n eentje gaat dat niet lukken... Waarom kan ik in m'n eentje niet sterk genoeg zijn? Waarom niet...