The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.25

Sophie pov.

Heel lang zitten we zo, ik op zijn schoot, mijn hoofd in zijn shirt gestoken en Calum die me rustig heen en weer wiegt. 'Zeg diamantje... wat zeg je ervan als we eens een stukje gaan rennen? Dan kan ik je eindelijk zien.' 'Maar je ziet me al.' Mompel ik in zijn shirt. 'Oh kom op diamantje! Dan zie ik Ellen! Het enige wat ik tot nu toe van haar gezien heb is een witte schim! Ik wil d'r zien! Nou ja... eigenlijk wil Luke haar zien maar dan nog.' Ik grinnik en haal mijn hoofd uit zijn shirt. 'Vooruit dan maar, maar alleen omdat Luke Ellen wil zien.' Ik klim van Calums schoot en ga staan. Calum gaat ook staan en drukt een kus tussen mijn wenkbrauwen. Ik glimlach en leun tegen Calum aan. 'Je wilt niet rennen hè?' 'Nee maar Ellen wilt vrij gelaten worden en Luke wil haar zien dus ik zal wel moeten.' Zeg ik terwijl ik mijn ogen sluit. 'Laten we dan maar gaan.' Ik knik en maak me los uit Calums omhelzing. Snel loop ik naar een boom en kleed me uit. Ik bijt op mijn tanden tijdens de verandering. Het doet nog steeds pijn al is het minder dan de eerste keer. De tweede keer had ik nergens last van gek genoeg misschien door mijn emotionele staat. Er ontsnapt toch een kleine piep uit mijn mond als ik bijna veranderd ben maar meer ook niet. 'Gaat het diamantje?' 'Jawel, 't is de derde keer dat ik verander dus dat doet nog wel een klein beetje pijn.' 'Je zult zien dat je er later geen last meer van zult hebben.' Stelt Calum me gerust. Ik knik en loop in een drafje naar Calum die me met glinsterende ogen aankijkt en bekijkt. 'JE BENT PRACHTIG!' Roept Calum vrolijk terwijl hij me een lik over mijn snuit geeft. 'Oh gadver!' Klaagt Ellen dramatisch. Ik geef Calum ook een lik over zijn snuit. Gelijk betrekt zijn gezicht en moet ik grijnzen, wat er waarschijnlijk heel raar uitziet nu ik een wolf ben. Ook Calum moet dan toch grijnzen en nu zie ik pas hoe ik eruit moet zien: als een losgebroken, hondsdolle wolf. 'Zullen we dan maar?' Vraagt Calum aan me. Ik geef geen antwoord maar sprint gelijk weg. 'Konden jullie echt niet even zeggen dat jullie gingen rennen?' Hoor ik Max klagend naast me zeggen. Verbaasd kijk ik opzij waardoor ik niet oplet en tegen een boom aanknal. Max lach klinkt vrolijk door het bos maar stopt abrupt als er een wolf op hem springt. Of beter gezegd 2 wolven. Het zijn Maaike en Calum die Max boos aankijken. 'Waaat? Mag ik dan nooit lachen om een blunder van een wolf? Dat is zo unfair!' Roept Max terwijl hij net zo boos terugkijkt naar Maaike en Calum. 'Het is al goed jongens! Ik lette gewoon niet op!' Zeg ik terwijl ik overeind krabbel en naar hun toeloop. 'Maar je piepte!' Zegt Calum terwijl hij uitermate langzaam van Max afstapt netals Maaike. Max werpt me een dankbare blik die ik beantwoord. 'Dat is ook niet zo gek als je tegen een boom aanknalt hè? In mensenvorm maak ik ook een klagelijk geluidje als ik tegen een boom aanknal dus waarom niet in wolfvorm?' Calum kijkt alsof hij het er helemaal niet mee eens is maar laat het erbij. Plots springt er iemand op mijn rug en diegene roept keihard in mijn oor: 'Hortsik!' Gelijk sprint ik weg, naar het meertje. 'WIEHIEEEE!' Roept degene die op mijn rug zit waarvan ik denk dat het Ashton is. Heel misschien Michael maar dat denk ik niet. Ik ren in volle vaart het meertje in met Ashton nog steeds op mijn rug, die te laat doorheeft dat ik het meer ben ingerend en nu dus ook kletsnat is. Ik voel hoe Ashton mijn rug loslaat en gelijk zwem ik naar boven. Ik zwem naar de kant en schud me uit, tot ergenis van Ashton die daar ook staat. 'Verdomme Sophie! Nu ben ik nat én heb ik smerig, nat hondenhaar over me heen!' Zegt hij klagend. Ik werp hem een waarschuwende blik bij het woord hondenhaar. 'Wat? Boos omdat ik zei dat je smerig, nat hondenhaar hebt?' Gelijk spring ik op hem en grom in zijn gezicht. 'Wow rustig! Ik bedoel smerig, nat wolvenhaar!' Tevreden stap ik van hem af. 'Je bent echt gek Sophie... echt knotsknettergek...' Ik grijns en blaf vrolijk. Plots word ik opgetild en weer het water ingegooid. Ik besluit om er maar het beste van te maken en blijf vrolijk in het meertje rondzwemmen. Ondertussen zoek ik degene die me het water ingooide. Het was óf Max óf Michael. O ja! Met Michael had ik nog een appeltje te schillen vanwege dat gebeuren bij de grot.

Wanhopig pak ik het rotsblok beet en klem me er aan vast als een bloedzuiger. Michael pakt de onderkant van het rotsblok vast en tilt het op. Geschrokken slaak ik een gilletje en klem me nog steviger aan het rotsblok vast. Michael grinnikt en begint te rennen op de voet gevolgd door de twee anderen.'Laat me niet vallen, laat me niet vallen!' Bid ik zachtjes. Volgens mij heeft Michael het gehoord want hij grinnikt even en laat dan het rotsblok uit zijn handen glippen. Gelijk vangt hij het weer op maar ik gil de longen uit mijn lijf.'Goed gedaan Michael. Ze kunnen ons ook echt niet horen met hun fucking weerwolf gehoor?' Zegt Ashton sarcastisch. 'Sorry, ik kon het niet laten! Jij zou hetzelfde doen!' 'Nietes, ik denk wel na en het is gewoon sneu om haar te pesten. Kijk dan hoe bang ze is! Ze gebruikt het rotsblok als teddybeer!' 'Best ik stop al!' 'LAAT HAAR GAAN!' Schreeuwt er plots een stem door het bos. 'O fijn, daar zul je het hebben!' Moppert Max. 'Nee, dat is de gevangen weerwolf.' Antwoord Michael simpel. 'Hoe heet ie ookal weer...' 'Tyler.' 'O ja, Tyler Hoechlin. Bèta van de White Angels Pack.' 'Mh, mooie vangst.' Complimenteerd Max de andere twee. 'Thanks, bro!' 'Zo... home...' Michael loopt het huisje in. 'Toekomstige luna!'