The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.7

Calum pov.

Denk, denk, denk! Zeg ik tegen mezelf. 'Kus haar!' Zegt Luke plots en voor mijn gevoel heel random. Hij zegt het ook nog eens vol zelfvertrouwen. 'Hoe weet je nu weer dat dat gaat werken?' 'Dat zei Ellen tegen mij.' 'Wie is Ellen?' 'Sophies innerlijke wolf daarom gilde ze daarnet ook sufferd!' 'Duidelijk en waarom flip jij nu niet helemaal?' 'Omdat ze misschien in gevaar is?' 'Zucht  okay, en stop please even met praten, okay? Ik moet me volledig concentreren...' 'Wauw Calum... wauw...' 'Weet ik toch.' 'Ego...' Ik let er niet op en loop naar Sophie toe, die nu lijkbleek is. Langzaam buig ik me voorover. 'Schiet op!' Sist Luke kwaad. Snel buig ik me voorover en druk mijn lippen op de hare. Gelijk stopt Max met jammeren. Ik voel een lichte schok door Sophie heen gaan. Knipperend doet ze haar ogen open. Ik kijk haar aan en voel dat er iets mis is. Dan schreeuwt Luke: 'NEEEEEEE! ELLEN IS WEER WEG! NEEEEEEEEE!' 'Dude.... schreeuw niet zo!' 'Wat zou jij doen als er alleen nog maar Ellen is en Sophie plotseling verdwenen is?' 'Ehm... schreeuwen en meer dan vijftig bomen slopen....' 'Precies en dat wil ik nu dus ook!' 'Ohw... sorry gast...' 'Calum?' 'Ja diamantje?' 'Waarom kijk je zo moeilijk?' Vraagt Sophie onschuldig alsof ze niet weet wat er net gebeurt is. 'Oh, ik sprak met Luke.' 'Luke?' 'Ja, Luke weet je wel? Mijn innerlijke wolf?' 'J...je innerlijke WAT?! Krijst Sophie hard. What the fack is going on here? 'Ja, ik ben een weerwolf weet je nog?' 'EEN WEERWOLF?!' 'Ja... herinner je je dat niet meer?' 'JE HEBT HET NOOIT VERTELT!' 'Jawel! Herinner je je Max nog?' 'Max?' 'Ja, die Max.' Ik wijs naar Max. 'WIE DE FACK IS HIJ?!' 'Dat is dus Max....' merk ik droog op. Speelt ze een spelletje met me ofzo? Haar geheugen lijkt wel achteruit te draaien! 'Blijf even hier, okay? Ik haal Damian op.' 'WAT DOET DAMIAN HIER?!' Krijst ze vol paniek.

Sophie pov

Calum rent weg en ik kijk weer naar die Max... Ik voel me draaierig, net alsof mijn geheugen terug gespoeld word. Voorzichtig probeer ik op te staan. Met succes. Ik loop voorzichtig naar het raam. Ik doe het open en adem de geuren diep in. Ik ruik zoveel geuren. Geuren die ik normaal gesproken niet zou kunnen ruiken... vreemd dit... Plots word ik bij mijn middel gegrepen en naar voren geduwt.  'Wij gaan eens een ritje maken, my lady...' fluistert er een stem in mijn oor. Ik begin wild om me heen te trappen en te slaan maar het werkt allemaal niet. 'Laat me gaan!' Krijs ik in het oor van de jongen. 'Nee, dit is veel leuker!' 'AAAAAAAAAAAAHHHHHHH!' Gil ik. Mijn stem omhoog. 'SOPHIE!' Schreeuwt er een stem door de kamer. Gevolgd door Damians stem: 'Laat haar los!' 'Shit...' mompelt de jongen die me vast heeft. Hij springt uit het raam en land keurig op zijn voeten. Ik kijk omhoog terwijl de jongen wegrent.  Mijn laatste beeld is een jongen die uit het raam springt. Ik voel dat ik nu al van die jongen hou. Toen waren er alleen maar bomen... bomen, bomen en nog eens bomen.

Calum pov.

Vliegensvlug ren ik door de gangen opzoek naar Damian. Hij had gezegd dat hij nog even iemand ging bezoeken dus hopelijk was hij nog niet weg. Plots zie ik Damian. Hij loopt richting de uitgang. 'DAMIAN!' Schreeuw ik zo hard mogelijk. Een paar mensen kijken me verbaasd aan. 'Calum? Wat is er?' Zegt Damian verbaasd als ik voor hem sta. 'Sophie! Haar geheugen lijkt achteruit te lopen. Ze wist niet meer wie Max was of dat ik een weerwolf ben. Maar wacht eens... dat betekent dat ze mij ook zo zal vergeten!' Zeg ik in paniek. 'Kom mee! Nu!' 'Euh... oké...' 'Schiet op! We hebben niet veel tijd meer! Ze zal jou ook vergeten net als haar hele familie!' 'Oooh, zeg dat dan! En nu rennen, hond!' 'HOE noemde je me?' 'Sorry macht der gewoonte.' Verontschuldigt Damian zich rennend. 'Die gewoonte zal je snel af moeten leren...' 'Hoezo?' 'Sophie is een geestenwandelaar...' 'Oh nee hè... dat hebben wij weer...' 'Jup... maarre kan je niet wat sneller?' Vraag ik hem, echt ik jog hier gewoon.... In dat tempo van jou komen we nooit optijd! En we hebben nog 13 trappen te gaan... 'Weet je eigenlijk überhaupt wel wat je moet doen?' Vraag ik hem, anders ren ik gewoon sneller en ben ik hopelijk wel op tijd. 'Want als je het verpest hè...' 'Relax gast! 1. Nee, ik kan niet sneller 2. Beter laat dan nooit 3. Ja, ik weet wat ik moet doen. 4. Ja, ja anders heb ik een probleem met jou en 5. DAAR IS SOPHIE'S KAMER!' Er klinkt een hoge gil uit de kamer afkomstig van Sophie. 'SOPHIE!' schreeuw ik kwaad en bang tegelijktijd. 'Laat haar los!' Sist Damian kwaad naar Max. Max mompelt: 'Shit!' En springt uit het raam. Ik ren ernaar toe en spring hen achterna. Maar tegen de tijd dat ik land, zijn ze allang verdwenen en Max heeft hun voet- plus geursporen uitgewist.  Ik kan ze dus niet meer volgen... 'NEEEEEEEE!' Schreeuw ik keihard, er vliegen een paar vogels op. Hoe toepasselijk... dat zie je ook altijd in de film...

Sophie pov.

Ver achter me klinkt een luide schreeuw. Ik kan niet horen wat degene die schreeuwt schreeuwt door de snelheid die de jongen heeft. Blijkbaar verstond de jongen het wel want hij gaat nog sneller rennen. 'Dude... kun je even stoppen? Ik word misselijk van hier onderste boven hangen gemixt met je snelheid.' 'We zijn er bijna.' Zegt de jongen bot. 'Bah, brompot...' mopper ik zacht. 'Wát zei je daar?' 'Dat je een brombeer bent! Of eerder een botte peer.' Plots stopt de jongen met rennen. Ik vlieg letterlijk over zijn schouder en word opgevangen door twee sterke, ijskoude armen. Ik kijk verschrikt omhoog en kijk recht in twee paar ondeugend twinkelende ogen. Ze zijn oceaanblauw met een vleugje groen. 'Zo, zo en wie ben jij?' Zegt de eigenaar van deze ogen terwijl hij me weer neerzet. 'Sophie en jij? Is dat je echte oogkleur of zijn dat lenzen? Waarom draag je een bandana? What the fack wie ben jij en waarom praat ik überhaupt tegen je? Oh mijn god, ik word gek!' De jongens gieren het uit van het lachen. 'Wat is hier zo grappig?' Vraag ik scherp. 'Hahahahahahaha Jij! Hahahahahaha!' Lacht de jongen zonder bandana.' En bedankt!' Ik draai me om en wil weglopen als ik wéér tegen iets ijskouds en keihards aan knal. 'En waar denk jij naartoe te gaan?' 'Naar huis!' Zeg ik nukkig, ik kijk de persoon niet aan. Ik wil NIEMAND zien. 'Kijk me aan!' 'Nee!' 'Max, waarom nam je haar ookal weer mee?' 'Om haar te bevrijden van haar mate.' 'Ohw ja.. ons "levensdoel".' 'Wie is haar mate eigenlijk?' 'Calum, de zoon van de alpha van de White Angels Pack.' 'Nice... nu zitten we met háár plus een toekomstige oorlog opgescheept! Maar het komt allemaal wel weer goed.. vooral positief blijven...' zegt de persoon voor me. Hij slaat een arm om mijn schouders en wilt me ergens mee naar toe trekken. Ik stribbel hevig tegen maar het heeft geen zin. Hij is te sterk. 'Kom nou maar gewoon mee, Sophie.' 'Sophie? Wie is Sophie?' Vraag ik verbaasd. 'O ja.. dat vergat ik te vertellen... we hebben een klein probleempje...'

Hey hey! Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor het lezen en de votes! Het verhaal heeft al bijna 100 stemmen en ik hoop natuurlijk dat het er 100 worden ;). Op de foto is de oogkleur van de bandana-jongen te zien