The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.22

Sophie pov.

'Waarom luisteren we überhaupt naar jou!' Zegt Damian geërgerd terwijl hij gefrustreerd rondjes loopt. 'Omdat ik degene ben met de meeste macht.' Zeg ik zelfgenoegzaam. 'Maar wij kunnen jou ook vermoorden.' 'Mijn lichaam ja, ik ben onsterfelijk en kan zo in een ander lichaam waarmee ik wraak op jullie kan nemen.' Gniffel ik. Ik hang nog steeds aan het plafond en weet je, het maakt me niks uit. Ik hang wel lekker. De jongens hadden me daarnet alles verteld wat ik wou weten en toen begon ik weer met vragen. Namelijk wat dat voor spul was in dat balletje. 'Echt, dit is gewoon niet leuk meer!' Zegt Benjamin mopperend. 'Voor mij wel!' Zeg ik grijnzend. 'Voor jou wel ja! Jij hangt daar maar een beetje te hangen!' 'Waarom hebben jullie me eigenlijk vastgemaakt aan het plafond?' 'Neeeeeee! Niet weeeer!' Zegt Luca dramatisch. 'Wat niet weer?' Zeg ik schijnheilig. 'Je weet dondersgoed wat ik bedoel.' 'Dat weet ik inderdaad ja maar ik wil het van jou horen.' 'Dat je weer gaat vragen.' Zegt hij met tegenzin. 'Daar kan ik echt niks aandoen! Jullie geven gewoon onduidelijke antwoorden waardoor ik weer moet vragen!' 'Nietes! Wij geven hartstikke duidelijke antwoorden!' Gaat Benjamin er tegen in. 'Welles! Want kijk, toen ik vroeg waarom ik aan het plafond hang zei Luca nee! Niet weer! Dat is geen duidelijk antwoord op mijn vraag.' Benjamin kijkt koppig weg en ik grijns breed. 'En gaan jullie me nu nog vertellen wat dat paarse spul was en waarom ik aan het plafond hang?' 'Nee.' Ik werp Luca een dreigend blik en sis: 'Ik begin kwaad te worden!' Gelijk word hij wat wittig. 'Dat paarse spul noemt men wolfsbeen en je hangt aan het plafond omdat je uit een stoel makkelijk kan ontsnappen.' 'Wat is wolfsbeen?' 'Ugh... Dat is een plantje waar weerwolven en dus blijkbaar ook geestenwandelaars niet tegen kunnen.' 'Wat doet het met me?' 'Zucht, je word duizelig, krijgt geen adem, je lichaam verzet zich er tegen als het in je lichaam komt, als je het ruikt kan je bewusteloos raken en als het bij je hart komt ben je dood.' 'Nice..... Waarom gebruiken jullie het?' 'Om weerwolven makkelijk te vangen.' 'Luiaards...' zeg ik mopperend. 'Vertel eens wat meer over die code!' 'Aaaaaaaah! Raakt jouw'n vragendoos nooit leeg ofzo?!' Roepen ze alledrie gefrustreerd. 'Niet snel nee.' Zeg ik schouderophalend. 'Vertehel!' 'We hebben een code, we mogen alleen weerwolven doden die ons of onze familieleden hebben aangevallen.' 'Heb ik jullie ooit aangevallen?' 'Nee maar jou vermoorden we toch ook niet?' 'Nee maar je houdt me hier wel gevangen.' 'Daar is geen verbod op.' Zegt Luca simpelweg. Ik grom wat en kijk vanuit mijn ooghoeken naar de deur die nog steeds dicht zit. 'Maaike komt niet terug.' Zegt Damian glimlachend. 'Oh jawel hoor! Dat doet ze altijd! Ze komt altijd haar beloftes na, hoelang het ook duurt.' 'Ja en ze is echt een bitch.' Ik schiet in de slappe lach en ben blij dat ik vast zit omdat ik anders op de grond zou vallen van het lachen. 'Waarom lach je?' 'J-j-j-ju-l-lie z-zij-zijn hi-hi-hila-a-ari-isch!' Breng ik lachend uit. 'Ik versta er geen snars van.' Zegt Benjamin terwijl hij me vragend aankijkt. Het ziet er best grappig uit, hij moet zijn hoofd helemaal achterover klappen om me aan te kijken terwijl ik alleen maar naar beneden kan kijken en vanuit mijn ooghoeken naar de zijkanten. Na vijf minuten begin ik minder te lachen terwijl ik af en toe weer in de lach schiet. 'Oké, waarom moest je lachen?' 'Omdat jullie grappig zijn.' 'En waarom zijn wij grappig?' 'Omdat jullie Maaike een bitch noemen.' Benjamin rolt met zijn ogen en fluistert tegen Damian: 'En zij vind dat wij onduidelijke antwoorden geven...' Damian knikt instemmend. 'Dat hoorde ik!' Zeg ik grijnzend. 'Waarom vind je het grappig dat wij Maaike een bitch noemen?' Gaat Luca zijn ondervraging verder. 'Omdat ze dat alleen is als je haar vrienden aanraakt of kwetst of iets in die richting.' 'Dus?' 'Dus jullie hebben haar kwaad gemaakt en dan laat zij zich zien van haar slechtste kant.' 'Haar bitch-kant dus.' 'Jup, haar "bitch-kant".'

Vader van Sophie pov. (Geef toe, deze hadden jullie nooit verwacht. Ik eigenlijk ook niet maar dan nog :p)

Ze is nu al iets van zes weken bij dat vriendje van haar waarschijnlijk langer. Ik hoor niks van hun en begin me zorgen te maken. Ik wil mijn dochter niet kwijt door die weerwolven en geestenwandelaars shizzel! Ja, ik weet ervan af. Ik wist het al vanaf dat ze geboren werd dat ze een geestenwandelaar was. Haar ogen waren rood toen ze haar ogen voor het eerst opende. Later werden ze gelukkig blauw. Ik weet niet hoe ik haar uit zou moeten leggen waarom zij rode ogen had en de rest bruine, groene, grijze of blauwe. Haar schoolboeken en schoolspullen zijn verdwenen en dat betekent dat ze naar school gaat, gelukkig. Ook haar viool, muziekstandaard, stemapparaat, vioolkoffer en bladmuziek is verdwenen, al weet ik nu al dat die ongebruikt in een hoekje staat. Ik ken Sophie goed, erg goed. Toen ze klein was dachten oude dametjes vaak dat ze een jongetje was en door mijn vrienden en kennissen werd ik vaak geplaagd met: 'Kopietje gedraaid?' Zo erg leek ze op me, nu lijkt ze gelukkig veel meer op een meisje. Al blijft ze geen meisje meisje. Ik bedoel maar, toen ze dertien was begon ze met bandana's dragen die ze uit puur protest met de strik op het hoofd droeg. Van mij mocht dat niet en toch deed ze het, omdat zij het zo wou. Koppig, gewoon weg koppig, netals ik. Dan rinkelt mijn mobiel. Een privé-nummer. 'Met Janwillem.' Zeg ik tegen de telefoon. 'Hey Willem! Met Damian hier.' 'Oh hey Damian! Wat leuk dat je belt!' 'Ja, ik vond het wel 's tijd worden. En bovendien heb ik hier iemand op... visite...' Wauw... dat ie daarover belt... 'Wat leuk. Mag ik vragen wie?' 'Tuurlijk! Sophie, zeg je vader eens gedag.' Hoor ik Damian op gebiedende toon tegen Sophie zeggen. 'Hey pap...' Haar stem klinkt wat zwakker en minder vrolijk en vooral minder druk dan anders. 'Hey lieverd! Hoe gaat het met je?' 'Prima afgezien het feit dat ik door de neefjes letterlijk ontvoerd ben.' 'Wat?' 'We hebben haar meegesleurd om op visite te komen en nu beweerd ze dat we haar ontvoerd hebben.' Zegt Damian lachend. Ik weet nu al dat hij boze blikken op Sophie aan het afvuren is en Sophie haalt gewoonweg haar schouders op. 'Pap geloof ze niet! Ze hebben me echt ontvoerd en ik ha- piep-piep-piep-piep...' Okeeeee.... Wat was dat nu weer voor raar gesprek?

Sophie pov.

Ik schreeuw het uit als Benjamin de tacer voor de zesde keer in mijn buik duwt. 'Dat zal je leren!' Sist hij kwaad. Ik schreeuw nog een keer als antwoord. De zweetdruppels staan op mijn voorhoofd. Mijn lichaam trekt zich nog vaak samen ookal word de tacer niet meer in mijn buik geduwd. Hij was overduidelijk sterker dan de vorige keer. 'H...h...hoe...veel...v....volt?' Krijg ik er net uitgeperst zonder gelijk uitgeput te zijn. '600.000' antwoord Luca grijnzend. Oké, die 300.000 was dus niks. 'W...waarom?' 'Jij moet leren respect te hebben ookal heb je meer macht. Wij kunnen je elk moment vermoorden.' Ze vergeten het echt telkens weer hè? 'On...onsterfelijk...' mompel ik. 'KUT! Dat vergat ik!' Roept Damian terwijl hij met zijn vuist op de tafel slaat. 'W...water...' breng ik superzacht uit. Ik ben gesloopt, letterlijk. Ik krijg een natte spons in mijn mond geduwd en gelijk begin ik te zuigen. Het water stroomt mijn mond binnen en dankbaar drink ik het op. Als de spons helemaal leeg is laat ik hem vallen. Gelijk word er een stuk brood in mijn mond gepropt. Snel eet ik het op en hoop dat ik meer krijg. 'Meer krijg je niet als ontbijt.' Wauw, is het al of pas ochtend? Vermoeid sluit ik mijn ogen en zak weg in een diepe slaap.

'DIAMANTJE! ALSJEBLIEFT LUISTER NAAR ME!' Schreeuwt Calum wanhopig. Ik weet niet waarom ik wegloop maar ik loop weg, een touw om mijn polsen dat me meetrekt. Plots voel ik een hand op mijn schouder. Verschrikt draai ik me om en kijk recht in Calums ogen. 'Het spijt me okay? Ik had Nissi nooit mogen zoenen!' Woede borrelt in me op en ik kijk Calum strak aan. 'Waarom zou ik je geloven? Je blijft haar bij haar door jou gekozem bijnaam noemen. Wie zegt me dat je haar niet weer zoent? Of misschien wel verder gaat? Aangezien ik nog niet zover wil gaan! Waarom zou ik je geloven Calum? Of moet ik jou ook Callie noemen?' Nu weet ik weer waarom ik wegloop van Calum. Hij had Tanisha voor mijn ogen gezoend. GEZOEND VERDOMME! 'Ik ben je mate diamantje!' Zegt Calum wanhopig. 'En dan? Wie zegt me dat je me niet opnieuw bedriegt?' 'Omdat jij voor mij alles bent! Je bent mijn alles! Zonder jou zou ik nu dood zijn!' 'Ik ben blijkbaar toch niet zoveel waard als je zelf beweert Calum. Je vergat dat ik stond te kijken en zoende Tanisha. Of je wist het en deed alsof ik niet bestond!' Ik voel tranen stromen. Een ruk aan de touwen zorgt ervoor dat ik op de grond val. 'Diamantje... Ik wist niet wat me bezielde! Alsjeblieft vergeef me! Mij maakt het niks uit dat je nog niet verder wil! Ik wacht wel, net zolang als jij wilt... Ook tijdens je heat zal ik wachten, tot JIJ er klaar voor bent.' Calum helpt me overeind en kijkt me aan maar inplaats van zijn prachtige, bruine kijkers, kijk ik recht in twee paar blauwe ogen. Calum heeft geen blauwe ogen, dat weet ik zeker. Wie dan wel? Ik bekijk het gezicht en deins een beetje achteruit. Het is Seff. Wat doet Seff hier in mijn droom? 'Dag sweetie. Heb je me gemist?'

Met een schok word ik wakker. Ik ben helemaal bezweet, wat wel vreemd is aangezien ik de droom niet zo eng vond. 'Zo snel al weer wakker? Ik had echt gedacht dat het langer zou duren.' Klinkt er een stem vanuit de hoek. De stem klinkt bekend. Erg bekend maar ik kan het niet plaatsen. Er stapt iemand naar voren met blond haar en een bleke huid. Max...

Hey, hey! Hier weer een nieuw hoofdstukje! Hij is wel kort maar ik hoop dat jullie het leuk vinden! Ik ga een Q&A houden dus als je vragen hebt voor mij of voor een persoon uit het boek, maakt niet uit wie, dit is je kans om hem te stellen! Als ik te weinig vragen heb, houd ik geen Q&A maar zullen de ingezonden vragen wel antwoord krijgen. Tot zover mijn "uitleg". Op de foto is Luca en weer ga ik iedereen bedanken voor de votes en de comments. HEEL ERG BEDANKT! Love you all!