The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.12

Calum pov.

Zenuwachtig loop ik heen en weer. Sophie is nu al drie dagen weg. 'Verdorie Calum! Sta 's stil!' Roept Max me toe. 'Ach hou je kop bloedzuiger.' 'Schoothondje.' Kaatst hij terug. Ik hebben een tijdelijke vrede met hun gesloten om Sophie te vinden. Daarna kunnen ze lekker ophoepelen. 'MAAIKE!' brul ik chagrijnig. Ik kan Sophie niet voelen en dat maakt me chagrijnig en het maakt me nog chagrijniger dat ik Sophie nog inet gemarkeerd heb anders wist ik nu al waar ze was. Als ze thuis komt zal  ik haar gelijk markeren. Uitgeput komt Maaike aangerend. Ze heeft drie konijnen in haar hand. Blijkbaar was ze opjacht. 'Breng bericht aan alle alpha's in de buurt dat als ze een meisje met blauwe kleding en een bandana tegenkomen die onmiddelijk hier moeten brengen. 'Ja alpha.' Ja, ik ben nu alpha. Pap is met pensioen. Nou ja, eigenlijk wou hij gewoon meer tijd met mam doorbrengen en als hij weer terugkomt krijgt hij de leiding weer. Maaike rent weer weg en schreeuwt door het huis: 'IEDEREEN NU ONMIDDELIJK HIER KOMEN!' Maaike was zogezegd de tijdelijke "luna" van de roedel, ookal behoort ze officieel tot een andere roedel. Ik hoor iedereen trappen op en af denderen. Zuchtend schud ik mijn hoofd en ga weer ijsberen. 'Alpha, ze zijn onderweg.' 'Mooi. Maaike je mag naar je roedel. Eventjes.' 'Dank u alpha.' 'En stop me alpha te noemen. Gewoon Calum oké? Deze eikels noemen me toch ook nog steeds schoothondje?' 'Hey! We zitten hier hoor!' Hoor ik Max, Michael en Ashton achter me zeggen. 'Nou en? Jullie praten ook over mij als ik erbij ben!' 'Daar is een logische reden voor. Wij mogen deze kamer niet verlaten. Jij wel! En Maiks mogen wij die konijnen? We hebben dorst.' 'Tuurlijk, alsjeblieft.' Maaike gooit de konijnen met een sierlijke boog naar hen toe. Ze vangen ze keurig op. Gelijk zetten ze hun tanden in de beestjes. Walgend kijk ik de andere kant op. 'Ga maar Maiks. Ik pas wel op dit stelletje idioten.' Gelijk krijg ik iets tegen mijn hoofd gegooid. Ik kijk om en zie een bebloed botje op de grond liggen. 'Hè, getver! Moesten jullie dat echt tegen me aan gooien?' 'Jup!' Zegt Michael met zijn gezicht nog steeds in het konijn. 'Hmpf.' Als ik me weer terugdraai is Maaike al weg.  Ik hoor haar buiten lachen. Ik grinnik ook even en loop dan ook het kantoortje uit. 'En waag het niet-' 'Deze kamer te verlaten. Ja weten we!' Zegt Ashton verveeld. Ik knik goedkeurend en sluit de deur. Plots dringt er geschreeuw en gegil mijn hoofd binnen. Sophie!! Schiet er gelijk door mijn gedachten. Gelijk transformeer ik en begin te rennen. Ik beuk zo'n beetje iedereen aan de kant die me in de wegstaat. Ik voel hun blikken op mijn rug branden maar trek me er niks van aan. Als ik buiten ben ren ik nog harder. Na vijf minuten heb ik Maaike ingehaald die me verbaasd nakijkt. Ik blaf kort en sprint dan weer richting het gegil. 'Schiet op! Ze is aan het veranderen!' 'Hoe kan dat nu? Het is geen volle maan!' 'De eerste volle maan is al geweest sinds ze gebeten is. Ze kan het wel, dus REN SNELLER HOND!' 'Volgens mij ben jij toch echt de enige hond hier vriend.' 'Nou en. Mijn punt is gewoon dat je sn-' 'Sneller moet rennen, ja weet ik maar het probleem is dat ik niet sneller kan.' Luke zwijgt en weet dat ik gelijk heb. Weer klinkt er gegil en sprint ik die richting op. Ik ruik Sophie's geur ergens in de verte. Ik ren ernaar toe en zie in de verte het puntje van een dak. De geur en en het gegil word sterker. Plots houdt het op. 'De transformatie is afgelopen.' Vermeld Luke me. Ik ren nog steeds richting het gebouw. Op ongeveer vijfentachtig meter afstand word mijn linkerachterpoot in 1 keer naar achtergetrokken. Shit! Shitshitshitshitshit! Een val. Aan 1 poot bungelend blijf ik hangen. Het is heel onprettig. Er komt niemand om te kijken. Zuchtend laat ik me ontspannen.

Sophie pov.

Ik ren door, de man negerend. Plots ruik ik Calums geur. 'Hij komt ons redden!' Zegt Ellen vrolijk. Ik knik maar wat en ren verder opzoek naar een uitgang op dichterbij Calum te komen. Plots vliegt er een deur voor me open en stormen er twee jongens uit. 'Hebbes!' Roept er één. Ik grom en spring over hem heen. 'Hey! Blijf hier!' Roept hij. Alsof ik daarnaar zou luisteren. 'Daar luistert ze ook echt naar.' Hoor ik de andere jongen de de jongen zeggen. 'Ik kon het proberen.' 'WAT STAAN JULLIE DAAR NOG?! GA ACHTER HAAR AAN!' Brult de man, volgens mij is het de alpha. Ik hoor kleding scheuren en weet dat ze nu ook in wolf-vorm zijn. Ik hoor ze achter me aan komen. Ik sla een zijgang in en stop gelijk met rennen waardoor ik struikel en een koprol maak. Het is een doodlopende gang. 'Wat ga je nu doen hè schatje? Bij je mate uithuilen? O wacht, die is hier niet! Die hangt in 1 van onze vallen dood te gaan! Hahahahahaha!' Ik voel de woede in me opkomen. Ik hoor de alpha ook lachen. Dan verschijnt hij achter de twee jongens in wolf-vorm. Bang deins ik achteruit. Wat me nog meer gelach en gekef dat een lach moet voorstellen oplevert. Ik grom, het klinkt nou niet bepaald dapper en moedig. Eerder angstig. De alpha buldert nu van het lachen. 'Kijk eens wie hier nu geen lef meer heeft! Net een baby. Een huil baby!' Zegt de alpha grijnzend als hij uitgelachen is. Ik voel de woede weer opborrelen. Plots pakt de alpha zijn mobiel en zoekt iets op. Hij laat de wolven voor zich uitlopen en loopt er zelf achter. "Veilig." Hij laat me een foto zien. Of eerder camerabeelden. Ik piep als ik Calum aan zijn poot zie hangen. Helemaal slap. De alpha lacht weer en zegt: 'Die leeft niet lang meer als ik het goed heb.'  Ik voel een ongekende kracht door me heen stromen en grom hard. Heel hard. En duister. De alpha moet alleen maar harder lachen. 'Kijk eens wie haar grom heeft terug gevonden!' Zegt hij lachend. Dan word alles zwart.