The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.66

Calum pov.

Snel verander ik in mijn wolf en ren naar voren om aan te vallen maar op de één of andere manier kan ik me niet bewegen. Het lijkt net alsof ik in de lucht stil sta. Sophie kijkt me met een geniepig glimlachje aan terwijl haar wijsvinger de lucht in wijst, haar arm ontspannen naast haar. Michael ben ik tijdelijk uit het oog verloren. 'LUKE, WAT GEBEURD HIER?!' 'IK HEB ECHT GEEN IDEE!' schreeuwt Luke net zo panisch als mij. 'WAAROM WEET JIJ DAT NIET?! JIJ HOORT TOCH ALLES TE WETEN?!' 'JA, OVER WEERWOLVEN! NIET OVER DIT!' Handig... 'Verbaasd Calum? Bang? Omdat je niet weet wat je moet doen?' Treitert Sophie. 'Och, hou je kop!' Roep ik in gedachten boos naar haar. 'Das niet zo aardig, Calum.' Zegt Sophie bestraffend. Hè? Ze kon dat horen? Hoe dan? 'Breek je hoofd daar maar niet over Calumpje. Je bent toch te dom om het te begrijpen.' Ik wil verontwaardigd grommen maar er komt geen geluid uit mijn keel. Wat is dit toch?!

Sasha pov.

Die irritante geur verdwijnt en ik voel al die extra energie uit mijn lichaam verdwijnen. Ik val op de grond en kijk om me heen. Overal staan bomen in de fik en alle struiken zijn al platgebrand. Een steek in mijn hart laat me het uit schreeuwen. De steek word gevolgd door nog een steek en nog één en nog één. Het gaat zolang door tot ik het gevoel heb dat ik geen hart meer over heb. Wat betekend dit? Waarom doet het zoveel pijn?! Waar is mijn fribtin? Een zwartgeblakerd skelet met resten van verbrandde kleren verschijnt in mijn beeld en geschrokken hap ik naar adem als ik een zilver kettinkje met een plaatje van een hagedis om de nek van het skelet zie zitten. Het is Paisley! De tranen beginnen te stromen en nu doet mijn hart pas echt pijn. Het lijkt net alsof al die steken messen zijn geworden en er nu langzaam draaiend uit worden getrokken om mijn hart vervolgens achter elkaar door de papierversnipperaar te smijten. Huilend kruip ik naar Paisley toe waarbij ik vaak mijn handen en benen brand. Als ik bij Paisleys verbrande overschot ben, neem ik het voorzichtig in mijn armen waarna ik het al huilend heen en weer wieg. 'Waarom?! Waarom moet het enige goede mij worden afgenomen?! Waarom?!' Schreeuw ik huilend naar de lucht gevuld met zwarte rook. In de verte hoor ik schreeuwende stemmen dichterbij komen maar ik negeer ze tot er een hand op mijn schouder word gelegd en ik word omgedraaid. Ik kijk recht in het gezicht van een meisje dat waarschijnlijk net iets ouder is dan mij. 'Kom.' Zegt ze vriendelijk. Ik schud mijn hoofd en klem Paisleys skelet voorzichtig steviger tegen me aan. Het is volgens mij een wonder dat het nog niet verbrokkelt is. En precies als ik dat denk verbrokkelt het hele skelet. De tranen beginnen nog harder te stromen en ik schreeuw het uit. Hij was gekomen om me te redden en kijk wat mijn dank daarvoor is! Huilend pak ik het zilveren kettinkje op en doe het om mijn nek. Mijn hele lichaam trilt en plotseling heb ik het ijskoud. Een deken word om me heen gelegd maar het helpt niks. 'Kom.' Zegt hetzelfde meisje terwijl ze me met een trieste glimlach haar hand uitsteekt. Zwijgend pak ik haar hand vast en laat me door haar omhoog trekken. De deken klem ik om me heen terwijl ik nog steeds niet kan stoppen met huilen. Misschien zal ik wel nooit meer kunnen stoppen met huilen. Dat zou mijn verdiende loon zijn....

Eerder:

Paisley pov.

Een enorme hitte dringt mijn lichaam binnen en laat me het uitschreeuwen van de pijn. Ik heb het gevoel alsof alles in mijn lichaam langzaam aan het verbranden of smelten is. Ik val op de grond en het volgende moment schijnt er een helder wit licht in mijn ogen. 'Kom.' Hoor ik mijn moeders stem zeggen vanuit het witte licht en snel begin ik ernaartoe te rennen alleen lijkt het witte licht maar niet dichterbij te komen. 'Kom.' Hoor ik weer mijn moeders stem zeggen. 'Ja, ik zal komen.' Zeg ik vastberaden en stop met rennen en loop met grote, ferme passen naar het witte licht toe. Het lijkt dichterbij te komen en precies wanneer ik ervoor sta verdwijnt het en word het zwart. 'Welcome in hell, son.' Treed mijn vaders stem me tegemoet voor alles helemaal zwart word.