The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H. 6

Plots stormt Maaike binnen. 'Sophie! Ik hoorde net pas dat je wakker was. Dus sorry dat ik zo laat ben!' Ratelt Maaike als een snel treintje. 'Jeez, Maiks doe 's rustig!' Grinnik ik. 'Je hoeft je niet met de sneltrein mee!' 'Wie zijn dit?' Vraagt Maaike schuin kijkend naar m'n neef en neefje en de slapende Vera. 'Mijn familie.' 'En wie zijn dit van jouw 'n familie?' 'Mijn neef Damian, mijn neefje Benjamin en mijn nichtje Vera. Damian en Benjamin, dit is Maaike.' 'Hoi!' Zegt Maaike over enthousiast. 'Hey...' mompelen Damian en Benjamin. 'Tss... wat een saaierds...' fluistert Maaike zo zacht dat mensen het niet kunnen horen. Ik schiet gelijk in de lach waardoor Maaike en Calum me grijnzend aankijken. Damian en Benjamin kijken nogal vragend. 'Waarom lach je en grijnzen zij?' Vlug kijk ik even naar Maaike die onmerkbaar nee schud. 'Ik zou het jullie graag willen vertellen maar dat kan niet en is streng verboden door een zekere mevrouw Maaike.' Vertel ik plechtig en met een ultra serieus gezicht. Maaike en Calum gieren het uit van het lachen. 'Hier snap ik dus echt helemaal niks meer van!' Fluistert Benjamin in Damians oor. 'Jup, helemaal mee eens!' Fluistert Damian terug. Gelijk lachen Maaike, Calum en ik nog harder. 'Hm? Waarom lachen jullie?' Mompelt Vera slaapdronken. 'Nergens om Vera, ga jij je papa en mama maar zoeken en ga maar lekker naar huis.' 'Is goed!' Vrolijk huppelt Vera de kamer uit. Ik kijk haar nog even na en zie een verpleegster die haar vreemd en tegelijkertijd bang aankijkt. Tja... je ziet ook niet zo vaak een piraten-prinsesje. 'Waarom lachten jullie nou?' Zeurt Benjamin. 'Dat vertelde ik net! Dat mag ik niet zeggen!' 'Zeg het!' 'Nee!' 'We zijn dan wel geen weerwolfjagers meer maar dat betekent niet dat we geen wapens bij ons hebben! Dus zeg het!' Sist Damian duivels. 'Oké, oké sorry Maaike maar ik heb geen zin om vermoord te worden!' 'Grrrrr best!' Gromt Maaike pissig. 'Ik moest lachen omdat Maaike zei dat jullie saai zijn maar zo zacht dat alleen weerwolven het konden horen.' 'Wij zijn niet saai!' Roept Benjamin. 'Nou, ik vind van wel!' Zegt Maaike chagrijnig. 'Kappen nu!' Zegt Calum vermoeid. 'Het bezoekuur is voorbij!' Schreeuwt er plots een verpleegster door de gangen. 'Er word verzocht de patiënt nu te verlaten en te vertrekken!' 'Hey, ik zie je morgen weer. En als er wat is, ik zit beneden dus gewoon lekker hard schreeuwen oké?' Zegt Calum als iedereen al vertrokken is. 'Zie je later babe en zal ik doen.' Zeg ik zacht maar liefdevol. Ik druk vlug een kus op Calums wang. 'Bye, bye babe!' 'Bye, bye diamantje.' 'Hè hè! Zijn ze eindelijk allemaal vertrokken?' Hoor ik een iets te bekende stem zeggen. 'Wat moet je Max?' 'Jou.' 'Argh, Donder op Max! Ik heb geen zin in jouw'n fucking gezeik!' 'Je scheld wel veel voor een meisje, weet je?' 'Nou en? Laat mij gewoon doen waar ik zin in heb! BEMOEI JE NIET MET MIJN LEVEN!' 'Rustig! Rustig... het is al duidelijk okay? En trouwens ik heb een deal voor je.' 'Wat is je deal?' Vraag ik argwanend. 'Ik bemoei me niet meer met jouw 'n leven e-' 'En wat wil je daarvoor in ruil?' Onderbreek ik hem. 'Dat je vrijwillig met me mee gaat uit het ziekenhuis.' 'WAT?! DACHT HET DUS MOOI NIET HÈ!' 'Best dan blijf ik me bemoeien met jouw leven.' 'Je doet maar...' 'Oh? En nu vind je het niet meer erg?' 'Jawel, maar ik ga dus echt NOOIT met jou VRIJWILLIG mee uit het ziekenhuis!' 'We zullen wel zien, Doornroosje.' 'Doornroosje?' 'Ja, Doornroosje. Dat is mijn bijnaam voor jou sinds één minuut geleden.' 'Jij-bent-echt-fucking-irritant-Max!' 'Nou, nou zeg! Wat een taalgebruik voor zo'n net opgevoed meisje!' '1. Ik mag schelden wat ik wil 2. Na hoelang mij irriteren geef je het op?' 'Ik kan zolang doorgaan met irriteren als ik wil en jij kan me mooi niet tegenhouden aangezien je niet mag opstaan en je ook nog geen wolf bent.' 'Grrrrrrrrr Max... Wacht maar... Ooit zal ik je te pakken krijgen...' 'Misschien ooit, misschien nooit!' 'CAAAAAAAALLLLUUUUUUUMMM!!!!' Krijs ik woedend. 'Hou je mond, bitch!' 'Nee! Jerk!' 'Niet jij óók al!' Zeurt Max dramatisch. 'Dikke, vette pech! Ik doe wat ík wil!' 'SOPHIE! Wat is er?' Hijgt Calum buiten adem. Hij heeft waarschijnlijk iets van 20 trappen op volle snelheid opgerend... Ja, ik lig op de bovenste verdieping. 'Max....' gromt Calum kwaad als hij hem ziet. 'Zeg Max... hoeveel hou jij van je tweede leven?' 'Ehm... best veel eigenlijk maar wat zou jij kunnen doen omdat te beeindigen? Precies ja, NIKS!' 'Ik kan meer dan je denkt bloedzuiger!' Sist Calum kwaad. 'Pfffftt ja vast, je bent een ongetrainde puppy voor me Calum! Meer niet!' 'Hij is voor jou misschien dan wel een ongetrainde puppy maar hij is wel MIJN puppy!' Zeg ik kwaad, NIEMAND maar dan ook NIEMAND beledigt MIJN Calum! 'O ja, als je hem kwaad doet maak ik je af Max!' Vervolg ik mijn verhaal na 2 seconden rust tussen het woordje puppy en O ja. 'Hahahahahaha! Sophie je bent voor mij net een lieve puppy van twee dagen oud! Je bent nog niet eens getransformeerd!' Lacht Max grijnzend. Ik voel dat ik begin te trillen van woede... en ik hoor een stem in mijn hoofd die me verteld dat ze Ellen heet... en mijn hoofd... Het voelt net of er een stuk hersens bij komt...

Calum pov.

Sophie begon te trillen als een gek. 'S... Sophie? Ik bedoelde het niet zo! O god, Calum zeg alsjeblieft dat ze nu niet gaat transformeren!' Jammert Max. Ik heb zeer de neiging om hem nu bang te maken maar ik doe het toch niet. 'Dat zou niet mogelijk moeten zijn.' Zeg ik. 'Het is nog geen volle maan en ze heeft haar innerlijke wolf nog niet gevonden.' Plots begint Luke letterlijk te springen in mijn hoofd en wilt zo snel mogelijk naar Sophie toe om haar te markeren. 'Dat heb ik dus wel!' Gilt Sophie. 'Waarom gil je zo?' Vraagt Max. 'Als je je innerlijke wolf vind kan er bij mensen die gebeten zijn behoorlijk veel pijn in hun hoofd plaats vinden omdat er een soort van extra deel bij de hersenen word gemaakt.' Antwoord ik met pijn in mijn stem. Ik kan haar pijn dus voelen en heb nu ook last van mijn hoofd maar duizend keer minder dan zij er last van heeft... 'Maar waarom deed het bij jou geen pijn dan?' 'Ik ben ermee geboren, bij mij was het er al. Ik heb mijn innerlijke wolf ookal sinds mijn geboorte.' 'Bij jullie is het zo oneerlijk verdeeld!' Mompelt Max terwijl hij zijn armen in de lucht gooit. 'AAAAAAAAAHHHH!!!' Gilt Sophie, haar stem schiet een paar octaven omhoog. Er is iets goed mis, normaal zou het nu al over moeten zijn! 'Denk je dat ik in de problemen zit?' Onderbreekt Max mijn overpeinzingen. 'Dat zit je sowieso al.' Zeg ik nuchter. 'Ik bedoel als ze klaar is met trillen en of ik in de problemen zit bij haar...' zegt Max droogjes. 'Je hebt mij beledigt waardoor je haar hebt beledigt en je hebt haar zelf ook nog eens beledigt dus ja. Je zit behoorlijk in de problemen.' 'Dat heb ik we- AUW!' Met een van pijn vertrokken gezicht grijpt Max naar zijn enkel. Ik kijk hem vragend en grijnzend aan. 'LAAT HET STOPPEN!' Schreeuwt hij, hij valt op de grond en kronkelt van de pijn. Het lijkt net of hij zijn enkel eraf wil trekken of zoiets... 'Ehm... gast... je moet je enkel met rust laten en niet doen alsof je hem eraf wilt trekken...' 'laat háár stoppen!' Schreeuwt hij me als antwoord toe. Haar? Wie is haar? Gelijk kijk ik naar Sophie. Sophie ligt roerloos op het bed met lege, wijd opengesperde ogen. 'O, dit meen je niet...' mompel ik moedeloos. Van alle mates die ik kon krijgen krijg ik juist weer degene die in geestenwandelaar is?! Hoe ga ik dit oplossen... 'AAAAAAAAAAAHHHH!!!!!' Schreeuwt Max erdoor heen. Ja, ja rustig! Ik denk na!

Heyyy sorry voor het lange wachten maar ik heb het gewoon heel druk met proefwerken en zo. We hebben deze week proefwerkweek... echt vreselijk! Maar ja, hier is dus het nieuwe hoofdstuk en het meisje op de foto is Maaike