The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.68

Michael pov.

Direct spring ik op en spring naar buiten. 'MAX!' hoor ik Sara gillen vlak voor ik buiten sta. Ik stop voor de deur. Wil ik wel naar buiten om te kijken wat er gebeurde? Ik adem diep in, gooi de deur open en zak gelijk door mijn knieën. Voor me, naast een huilende Sara ligt Max in twee precies gelijke delen op de grond. 'Max....' fluister ik zacht terwijl ik langzaam naar Sara en de in tweeën gedeelde Max kruip. 'VERDOMME! MAX! NEE! GODSAMME! Waarom? Waarom?' Schreeuw ik terwijl ik mijn ogen voel branden en ik een nat goedje langs mijn wangen voel lopen. Ik veeg het weg en kijk ernaar, tranen. Max was mijn grote broer, mijn rots in de branding. Hij heeft me gered toen ik op het punt stond verloren te gaan. En de enige belofte die ik hem ooit heb gedaan, heb ik nu verbroken. Ik had gezworen dat ik hem nooit maar dan dus ook nooit wat zou laten overkomen... 'Michael? Wat i- Nee... Dit kan niet waar zijn! GODVERDOMME, NEE! MAX! MAX! NEE! VERDOMME!' Al schreeuwend valt Ashton naast me op zijn knieën. 'Max...' snikt hij terwijl hij zijn gezicht in zijn handen begraaft en zijn schouders beginnen te schokken. Troostend sla ik mijn arm om zijn schouders terwijl ik zelf erg mijn best doe om niet in huilen uit te barsten. Verdomme...

Maarten pov.

Kreunend word ik wakker terwijl ik overeind probeer te gaan zitten, met nadruk op probeer. Mijn handen zijn achter me vastgebonden met touw en het lijkt net alsof iemand cement in mijn spieren heeft gegoten, zo stijf voelen mijn spieren. 'GODSAMME! IK BEN HET ZAT! IK GA DEGENE VERMOORDEN DIE ONS ONZE LEVENS ZO GRAAG WIL VERZIEKEN!' hoor ik iemand schreeuwen. Volgens mij is het Michael. Mijn ogen scannen de kamer en ik zie Seff voor me liggen, duidelijk ook net wakker geworden gezien dat hij te vergeefs recht op te gaan zitten. Het ziet er eigenlijk best wel grappig en een schor gegrinnik ontsnapt me. Direct schiet Seffs blik naar mij toe en een kleine, beschaamde grijns verschijnt op zijn gezicht. 'Ook hallo.' Zegt hij uiteindelijk. Ik geef hem een kort knikje. 'Wat is er gebeurd?' 'Ik heb geen idee.' 'Daar hebben we ook veel aan.' 'No shit, Sherlock.' 'Wat gebeurt er buiten?' 'Weet ik veel.' 'Oh, jullie zijn wakker.' Zegt een onbekende jongen terwijl hij de kamer in komt gelopen. Zijn ogen stralen spanning en schrik uit, al denk ik niet dat die schrik van ons komt. 'Inderdaad, ja. Wij zijn wakker. Mogen we nu bevrijd worden van deze kut touwen?' 'Weet ik niet.' Geeft de jongen verlegen toe. 'Daar hebben we ook veel aan.' Moppert Seff. Ik rol met mijn ogen. 'Maak ons gewoon los, oké? Alsof we jou iets aan gaan doen.' Zeg ik zuchtend terwijl ik de jongen bekijk. Hij lijkt helemaal niet sterk maar de geur van weerwolven komt met grote golven van hem af (en het stinkt! Sjezus hé...). 'Eh... even vragen...' en dan rent de jongen hard weg. Als het altijd zo gaat, kan dit nog lang duren voordat we überhaupt los kunnen komen...

? Pov.

Genietend kijk ik naar het tafereel voor me, iedereen in paniek, verdrietig en woedend. Heerlijk gezicht om te zien wat een moord met iemand kan doen, heerlijk. 'SOPHIE! HIER!' schreeuw ik hard terwijl ik rustig naar het tafereel blijf kijken. Sophie verschijnt geruisloos naast me met in haar handen een fles likeur. 'Neh, doe maar gewoon een biertje.' Sophie loopt direct terug naar de keuken. Handig toch, zo'n slaafje? Ik vind het heerlijk. 'IK VERMOORD HEM! IK VERMOORD HEM! IK VERMOORD HEM!' schreeuwt Calum terwijl hij een gat in een boom slaat. Arme boom... vervolgens springt Calum vloekend op en neer terwijl hij zijn hand beetpakt. Ik schiet in de lach om het gezicht. 'Dank je, sweetheart.' Zeg ik tegen Sophie terwijl ik de fles bier uit haar handen grits en hem direct aan mijn lippen zet. Met gulzige slokken drink ik hem leeg en laat hem vallen zodat hij in splinters uit elkaar valt. 'Ruim op.' Beveel ik Sophie terwijl ik nadenk over mijn volgende zet. Wie ga ik nu eens vermoorden...? Ashton? Neh. Michael? Hm... Nee, hem wil ik laten vermoorden door Sophie netals Calum. Calum? Valt over na te denken. Maarten? Hele goeie maar dan moet Maaike wel weer terug zijn van haar alpha. Seff? Ja, die kan wel. Ik denk dat ik hem eigenlijk als eerste had moeten vermoorden aangezien niemand hem echt zou gaan missen. Misschien zijn roedel en zijn stiefbroers maar voor de rest dan ook echt niemand. Wie daarna? Ashton! Maaike zou zijn dood voelen op kilometers afstand dus dat komt wel goed. Ja, dat gaat hem worden. Maar ik kan Maarten ook voor Ashton laten want hoe pijnlijk is het wel niet als je je eigen mate vlak voor je ogen vermoord ziet worden? Heel erg en extra pijnlijk vooral door het besef dat je er niks aan kan doen. Oh, wat is het toch heerlijk om aan de winnende hand te zijn! 'AU! KIJK VERDOMME UIT, BITCH!' schreeuw ik als er een scherpe pijn door mijn enkel schiet. 'Dat.... komt ervan...' brengt Sophie met veel moeite uit. Oh, fijn. Ze heeft de macht weer terug over haar geest. Ik geef haar een zet en ze valt om als een dominosteentje. 'En nu verder opruimen.' Sophie zegt niks meer en begint met weer helemaal witte ogen het glas op te ruimen. Ik denk dat ik iets beter moet opletten over wanneer Sophie de macht over haar geest krijgt en wanneer niet. Natuurlijk mag ze wel kijken naar hoe ze haar mate vermoord om vervolgens zichzelf te vermoorden vlak voor de ogen van haar "broer" Michael en hij zal er niks aan kunnen doen....