The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.60

Sophie pov.

Kreunend grijp ik naar mijn hoofd terwijl ik rechtop ga zitten. Wat is er gebeurd? Waarom bonkt mijn hoofd zo? Heb ik gedronken? Nee toch? Wat is het laatste wat ik me kan herinneren...? Euhm... Calum! Shit, waar is hij nu? Snel spring ik uit bed om er direct weer op te springen. Die grond is met iets besmeurd waardoor ik er niet op kan staan zonder bijna vermoord te worden door de pijn! Godver, hoe kom ik hier nu weg? Dan gaat de deur open en komen er twee jongens met een bewusteloos meisje in hun armen. Ruw gooien ze haar op het andere bed dat in de kamer staat. De jongens negeren mij gewoon en verbaasd kijk ik hun na. Wie zijn dat? En waarom kunnen zij wél over de grond lopen en ik niet? En waarom negeren ze mij? Ik zit toch gewoon hier! Ik zat zowat midden in hun gezichtsveld! De deur gaat weer open en er komen weer twee jongens binnen die ook een meisje in hun armen dragen. Ze lopen naar het bed waar ik op zit en gooien haar erop, mij negerend. Ik begin nu toch geïrriteerd te raken als ik eerlijk ben. 'Moeten we niet gaan kijken bij die andere?' Doorbreekt één van de jongens de stilte. 'Welke andere? Die met die hysterische alpha als mate?' 'Ja, die ja.' 'Misschien heb je gelijk maar The Catchers hebben haar goed te pakken gehad. Haar hele gezicht lag open en één van die sukkels heeft haar te hard op haar slaap geslagen.' 'We weten niet zeker of ze daar geslagen is.' Gaat de andere jongen tegen hem in. 'Heb je die bloeduitstorting op haar slaap wel 's gezien? Mijn god hé....' Mijn nieuwsgierigheid is nu wel heel erg gewekt. Wie zou het zijn? Ik wil op de schouder tikken van de dichtsbijzijnde jongen maar mijn hand gaat dwars door hem aan. De jongen grijpt met een pijnlijk gezicht naar zijn schouder. 'Wat is er?' 'Niks bijzonders. Het is al over. Ik het gewoon het gevoel alsof er een mes door mijn schouder werd gehaald.' 'Dat zou wel 's haar werk kunnen zijn.' 'Wie 'ns werk?' 'Oh, kom op! Dat meisje is een geestenwandelaar! Daar hebben ze ons nog zo voor gewaarschuwd!' 'Oh ja...' 'Sukkel.' 'Ach, hou je kop. En laten we nu maar snel gaan kijken voor ze al wakker is.' 'Okay dan, let's go.' En met die woorden verlaten ze de kamer en blijf ik op het bed zitten. Het meisje waar ze het over hadden is ook een geestenwandelaar. Zijn er dus wel meer vrouwelijke geestenwandelaars op deze aarde? Zouden zij dan ook familie van mij zijn? Straks heb ik een hele familie verspreid over deze wereld! Wat apart om dat te realiseren zeg... 'SUKKELS! ZE IS UIT HAAR LICHAAM EN DOOR DAT SPUL WAT JULLIE OP DE GROND HEBBEN GESMEERD KAN ZE NIET TERUG!' klinkt er een woedende stem door het onbekende huis heen. 'S... sorry alpha!' Zegt een angstige stem trillend. 'NIKS SORRY! ALS ER STRAKS GEWONDEN OF DODEN VALLEN IS DAT JOUW'N SCHULD!' schreeuwt de andere stem woedend. Mijn minachting voor de schreeuwer word met de minuut groter. 'Maar als ze niet over de grond kan lopen kan ze ons toch ook niet aanvallen?' Zegt de andere stem. 'Het betekend dat ze op één van de bedden zit, bij de andere gevangenen!' Waarom heb ik het gevoel alsof ze het over mij hebben?

Eerder:

Maaike pov.

Ik spring achter het stuur en geef gas. Ik kan heus wel autorijden hoor! Nee, dat kan ik niet maar ik kan hier niet zomaar in een wolf veranderen om van Ashy weg te rennen. 'Sweetheart! Stop! Je kan geen autorijden!' 'Wie zegt dat ik dat niet kan?' Roep ik terug. 'DAT ZIE IK!' Oeps... Plots zit ik op de bijrijdersstoel en zit Ashy achter het stuur. 'Hé!' Roep ik verontwaardigd. 'Ik ga niet jou je zin laten doen alleen omdat je voor mij wegvlucht. Ik pak je thuis wel, samen met Max en Michael.' zegt Ashton terwijl hij geconcentreerd naar de weg kijkt. Ik slik hoorbaar. Ashton grinnikt en heel even kijkt hij me duivels aan waarna hij zich weer op de weg concentreerd. Ik ga ongemerkt met mijn hand naar de deurknop van het portier maar blijkbaar ziet Ashton het toch want plots schieten alle deuren op het slot. 'Dacht het niet sweetheart.' Zegt Ashton grijnzend waarna hij zijn hand op mijn been legt. Mokkend kijk ik uit het raam en zie in de verte het bos al aankomen. Plots tikt er iemand op het raampje naast me en snel kijk ik naar buiten, recht in Max' gezicht. Zodra hij doorheeft dat ik naar hem kijk begint hij heel erg enthousiast te zwaaien. Ik lach en zwaai terug. 'Is ze weer normaal?' Schreeuwt Max door het raam heen. 'Was ik eerst niet normaal dan Max? Bedankt hè!' Schreeuw ik terug. Ik weet dat ik eigenlijk niet hoef te schreeuwen omdat hij mij wel hoort als ik normaal praat door het raam heen. 'Nee, nee! Ik bedoel dat je geen kleuter meer bent die de hele tijd zeurt over dat ze honger heeft!' Schreeuwt Max terwijl hij samen met ons de bocht het bos inmaakt. 'Dat is ze zeker niet meer.' Zegt Ashton normaal. Max kijkt opgelucht en schreeuwt: 'Mooi!' 'Zeker wel!' Zegt Ashton terwijl hij weer een bocht maakt. 'Waar hebben jullie het over? Ik ben nooit een hongerige kleuter geweest!' Schreeuw ik door het raam heen naar Max. 'Je hoeft echt niet zo te schreeuwen sweetheart. We horen je wel.' Zegt Ashton met een lach op zijn gezicht. 'Nou en. Als ik wil schreeuwen dan schreeuw ik.' Zeg ik koppig. 'I know. O ja, Max. Wist je al dat Maaike-' 'HOU JE KOP!' roep ik naar hem terwijl ik hem op zijn achterhoofd sla. 'Dat Maaike een momentje heeft-' 'KAPPEN!' Roep ik terwijl ik Ash nog een keer sla. 'Een momentje heeft verpest tussen Sophie en Calum?' 'Das leuke informatie. Ik ga ber Michael vertellen!' Roept Max voor hij wegrent. 'NEE! MAX! Godver...' 'Boontje komt om zijn loontje sweetheart.' 'DAS NIET EERLIJK ASH! JULLIE DEDEN ALSOF JULLIE PIJN HADDEN AANGEZIEN JULLIE GEEN PIJN KUNNEN VOELEN!' Ashton grijnst. 'Dat klopt maar we deden niet alsof we pijn hadden...' bij dat laatste kijkt Ashton heel erg bedenkelijk, wat mijn nieuwsgierigheid wekt. Maar dan zie ik de andere twee van het duivelse trio voor mijn huis staan. Kan ik door het raam springen? Ja. Zou ik door het raam durven springen? Misschien. Zou ik door het raam kunnen springen zonder direct gepakt te worden door Max en Michael? Nee. Dan stopt Ash de auto en opent hij de deuren. Direct spring ik naar buiten, ren en verander in mijn wolf waarna ik nog harder verder ren. Het vrije gevoel dat ik altijd krijg wanneer ik ren verspreid zich door mijn lichaam en algauw ren ik nog iets harder. 'Maaike! Je moet hierheen komen en neem Michael, Ashton, Max, Sara, Sasha, Maarten en Paisley mee!' 'Wat? Waarom? What happend? En laat het alsjeblieft iets heel erg belangrijks zijn want ik zit hier zelf in een levensbedreigende situatie.' 'Tuurlijk, voor Ash, Michael en Max wegrennen is levensbedreigend.' 'JA! Maar wat is er gebeurd?' 'Sophie is gevangen door The Catchers! En ze hebben iets gedaan waardoor ik er niet naartoe kan!' 'Okay, dat is een héle goede reden dat ik daarnaartoe moet komen. Ik zal kijken wie ik mee kan nemen want ik heb Paisley, Sasha en bovenal Maarten al heel lang niet meer gezien. En zoals je weet heb ik een paar kleine probleempjes met het duivelse trio.' 'Het duivelse trio...?' 'Ashton, Michael en Max. Dus eigenlijk kan ik alleen Sara's komst verzekeren.' 'Maakt niet uit! Kom gewoon zo snel mogelijk!' 'Yes, sir!' En met die woorden verbreek ik de verbinding en draai me om, om terug te rennen. 'Oh, kom op!' Roept Max wanneer ik voorbij ren. Ik grijns ook al weet ik hoe raar dat eruit ziet. Heel even let ik niet op waardoor ik recht in Michaels armen ren. 'Hebbes.' Zegt hij terwijl hij me optilt en snel terug naar mijn villa rent waar Ashton en Max ons grijnzend opstaan te wachten. 'ASHTON! WE MOETEN NU DIRECT NAAR CALUM! NOODGEVAL!' Verbaasd kijkt Ashton me aan. Alsof hij was vergeten dat ik wist dat hij de gave heeft om mee te luisteren met de mind-link. 'Wat is er dan sweetheart?' 'Sophie is gevangen genomen!' 'Door wie?' 'The Catchers. Weerwolven die op vrouwelijke weerwolven jagen om ze vervolgens door te verkopen aan roedels zoals The Conversation Guys.' Zegt Sara plotseling terwijl ze de villa sierlijk komt uitlopen. Max bekijkt haar zwijgend maar er ligt een uitdrukking op zijn gezicht die me bekend voorkomt maar die ik niet kan plaatsen. 'Hoe weet jij dat?' Vraagt Ashton verbaasd aan Sara. 'Jaaaaa.' Zegt Sara geheimzinnig maar plagend. 'Oh, kom op Sara! Doe niet zo flauw.' Klinkt Paisleys stem vanuit de bosjes. Snel kijk ik naar die richting en zie Paisley hand in hand met een naakte Sasha de bosjes uitlopen. Snel loopt Sara naar hen toe en gaat voor Sasha staan zodat niemand haar lichaam kan zien. 'Max, doe me een lol en haal even een deken voor Sasha.' Max knikt sn en het volgende moment heeft hij een deken vast en geeft hij die aan Paisley die hem daarna om Sasha wikkelt en snel een kus op haar lippen drukt. Sasha word rood en kijkt glimlachend weg. Direct word Sara's uitdrukking heel vrolijk en lijkt het net alsof ze op en neer wilt gaan springen. 'Zijn jullie mates?' Vraagt ze enthousiast terwijl ze het duo verwachtingsvol aankijkt. Paisley kijkt glimlachend op Sasha neer die nu nog roder is. 'Ja. Wij zijn inderdaad mates.' Zegt hij uiteindelijk waarna hij een kus op Sasha's slaap drukt. 'GEFELICITEERD! IK BEN ECHT HEEL BLIJ VOOR JULLIE!' zegt Sara hyper terwijl ze nu echt bijna staat te springen. 'Sara... waarom ben je nu plots zo hyper?' Vraagt Max ongerust terwijl hij met licht samengeknepen ogen naar haar kijkt. 'Ik heb echt geen idee!' Roept ze vrolijk uit. 'Maaike, schiet op! Ze zijn Sophie aan het afvoeren!' Zegt Calum paniekerig. 'We komen er zo aan! Ik heb bijna iedereen verzameld!' 'DAT IS NIET SNEL GENOEG! ZE BLOED DOOD ZO! HAAR HELE GEZICHT LIGT OPEN EN ZE HEBBEN HAAR HARD OP HAAR SLAAP GESLAGEN WAAR NU EEN JOEKEL VAN EEN BLAUWE PLEK ZIT DIE NIET WEG WILT TREKKEN TERWIJL HIJ ALLANG WEGGETROKKEN HAD MOETEN ZIJN EN ZE OOK AL WEER BIJ BEWUSTZIJN HAD MOETEN ZIJN!' Roept Calum panisch en volgens mij hoor ik hem hyperventileren. 'We zijn zo bij je en probeer ondertussen niet dood te gaan.' Zeg ik voor ik de verbinding verbreek. 'Ash-' 'Ik heb het gehoord Maiks. We moeten nu echt weg. Weet iemand waar Maarten is?' 'Die is dingen regelen...' zegt Paisley op een duister toontje dat me niet aanstaat. 'Laten we gaan dan. Weet iemand trouwens waar we moeten zijn?' Ik blaf als teken dat ik het weet en snel zet Michael me neer. Direct begin ik in de goede richting te rennen met de rest achter me aan.

Nu:

In de verte zie ik Calum al onrustig heen en weer lopen en ik blaf kort als teken dat we er bijna zijn. Calum kijkt op en naarmate we dichterbij komen kan ik steeds beter de emoties in zijn blik plaatsen: angst, verdriet, opluchting en woede. 'Dat duurde lang zeg' 'Ja, sorry hoor maar het is zeker vijf kilometer rennen vanaf de villa en we moesten ook nog opletten dat ze Sara, Sasha, Paisley en mij niet zagen.' ' Zucht, sorry maar ik word gewoon helemaal gek nu. Ze zit straks bij mannelijke weerwolven die waarschijnlijk niet allemaal een mate hebben en zij zit in d'r heat...' 'Ik snap je punt maar van hier blijven staan krijgt ze nou niet bepaald veel hulp.' 'Ik wil er ook wel heen maar ik kan niet daarheen! Het lijkt wel alsof er een soort verbod op is gelegt.' 'Waarom schakel je ons dan in?' 'Omdat jullie er waarschijnlijk wel overheen kunnen.' 'Maar waarom jij niet dan?' 'Omdat ik haar mate ben.' 'Okay, ik hou je op de hoogte.' 'Das je geraden...'

Sophie pov.

Verveeld kijk en luister ik naar het "interessante" gesprek tussen de twee meisjes die elkaar proberen te overtroeven met hun ontvoering. Ik kwam er al snel achter dat ze weerwolven zijn aangezien ze een tijdje terug elkaars ogen met weerwolfnagels eruit wouden krabben. Het was bijna een bitchfight, bijna. Ik ben er inmiddels ook achter dat dat spulletje op de grond normaal geesten in het lichaam van de eigenaar houden maar ik ben weer 's het geval apart en bij mij houdt het mij uit mijn lichaam. Al bouwen ze nu wel een speciale kamer voor mij, een blauwe kamer. Blauw dragen helpt dus blijkbaar ook bij dat soort dingen, hihi. Nu luister ik dus naar dit uitermate "interessante" gesprek. Zouden ze weten dat ik meeluister? Of dat ik überhaupt ergens in dit gebouw ben? Ik denk het niet gezien de super sociale bewakers. Dan gaat de deur (weer) open en komen er (natuurlijk) twee jongens binnen met voedsel en drinken. Ze zetten het op het tafeltje in het midden van de kamer en zodra ze de kamer uit zijn schieten de meisjes erop af als vliegen op stroop en bijen op honing. Zou Calum naar me opzoek zijn of zich zorgen maken om mij? 'Ja, duh. Het is je mate! Natuurlijk maakt hij zich zorgen om je!' Zegt Ellen op een duh-toontje in mijn hoofd. 'Laat mij me lekker dingen afvragen okay? Ik heb toch niks beters te doen!' 'Dan kunnen we elkaar net zo goed leren kennen.' 'Ja, waarom ook niet. Al denk ik dat je alles al van mij weet.' 'Klopt maar je weet niks van mij.' 'Dan ga ik jou beter leren kennen.' En zo begint ons kennismakingsgesprek.

HEYYY! Ik wou dit hoofdstuk eigenlijk al eerder uploaden alleen besloot wattpad om irritant te doen en alles wat ik geschreven had te verwijderen! Jeej! Gelukkig is het nu dus gelukt dankzij de app en kunnen jullie het alsnog lezen! Yes! Wie van jullie herrinnert zich Maarten nog? De compagnon van Paisley en ook een verbannen fribtin. Ja, inderdaad ja, das een best wel eindje terug. En hoe kan het dat Maaike de drie vampiers alsnog pijn deed toen ze aan hun haren trok terwijl ze normaal gesproken geen pijn voelen...? Ik heb zelf nog geen idee, ik zie wel waar dit verhaal me heenbrengt. Wie is er allemaal al in de nieuwe achtbaan van de Efteling Baron 1898 geweest? Ik wel, supergaaf maar zooooo enggg! En omg! We hebben de 60K aan lezers en lezerressen bereikt!! Wiehiew! Thank you so much! Love you and see you around!❤