The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.36

Maaike pov.

'LANG ZAL ZE LEVEN! LANG ZAL ZE LEVEN! LANG ZAL ZE LEVEN IN DE GLOOOOORIAAAAAA! IN DE GLOOOORIAAAAA!' Kreunend draai ik me om en kruip verder onder de dekens. Ik wil nog niet opstaaaaan! Die jongens hebben me tot drie uur 's nachts bezig gehouden en aan mijn lichaam te merken is het nog niet zover dat ik genoeg slaap heb gehad. 'Oh kom op Maaike! We zijn toch niet voor niks vroeg opgestaan?' hoor ik Michael vragen. 'Jullie slapen niet...' brom ik vanonder de dekens. 'Maar ik wel.' hoor ik Calum vermoeid zeggen, die heeft zo te horen ook te weinig geslapen. 'Ga dan weer lekker slapen! En laat mij dan ook slapen! Je kan niet verwachten dat als ik om drie uur 's nachts pas geslapen ik om zes uur 's ochtends weer fris als een hoentje ben.' roep ik van onder de dekens. 'Dat klinkt fantastisch.' 'Oh nee! Jij blijft mooi hier mannetje!' hoor ik een hemelse stem zeggen. 'Ashton, laat me los...' zegt Calum moe. Wacht... Ik ben nu zestien... en dat betekend dat ik mijn mate kan vinden! 'Nou, schiet op dan! Ik voel dat hij in de buurt is!' zegt Daphne "streng". 'Ja mevrouw.' Ik steek mijn hoofd boven de dekens en kijk de kamer rond. Michael zit op de rand van mijn bed en kijkt me met glinsterende ogen aan terwijl hij zijn handen achter zijn rug houdt. Grijnzend kijk ik hem aan. Max kijkt geamuseerd naar Calum en Ashton. Calum wil overduidelijk weglopen, naar zijn eigen kamer en Ashton blijft aan hem trekken zodat hij hier blijft. 'Jongens, kijk 's wie hier gestopt is met voor struisvogel spelen.' zegt Michael plagend. 'Hé!' roep ik verontwaardigd. Michael kijkt me grijnzend aan en haalt zijn schouders op. 'TIJD VOOR DE CADEAUTJEEEEES!' roept Ashton voor hij op mijn bed springt, recht op mijn benen. Ik trek een pijnlijk gezicht maar maak geen geluid. 'Waarom kijk je zo pijnlijk?' vraagt Calum terwijl hij zich met een zucht voorover laat vallen op mijn bed. 'Wat is dit een lekker bed zeg...' hoor ik hem zachtjes mompelen waardoor ik moet lachen. 'Ja, waarom kijk je zo pijnlijk?' vraagt nu ook Max die naast Michael gaat zitten. 'Omdat Ashton op mijn benen sprong.' zeg ik glimlachend. Direct krijgt Ashton een ligt rode kleur op zijn wangen (wist niet eens dat dat mogelijk was) en gaat van mijn benen af. 'S...sorry Maaike!' zegt hij stotterend terwijl hij naar beneden kijkt. Het maakt hem echt heel schattig. 'Maakt niet uit Ash.' zeg ik lief glimlachend, wat hem nog roder maakt maar hij kijkt me niet recht aan. 'Maar hij blijft wel lief en schattig.' zegt Daphne met zo'n rare ondertoon in haar stem. 'True.' 'CADEAUTJES!' roept Max enthousiast terwijl hij een cadeautje in zijn handen heeft. Hij kijkt me smekend aan alsof hij als eerst wil en lachend pak ik zijn cadeautje aan. Ik scheur het papier eraf en kijkt met grote ogen wat erin zit: een Nirvana ketting en oorbellen! 'OH MY GOD! BEDANKT MAX!' zeg ik terwijl ik Max een knuffel geef. Aarzelend slaat Max zijn armen om me heen, alsof het eigenlijk verboden is. Glimlachend kijk ik Max aan als ik hem los laat en ga weer op het bed zitten. 'MIJN BEURT!' roept Michael als Ashton zijn mond wil opentrekken om volgens mij nu ben ik te zeggen. Grijnzend haalt Michael zijn handen van achter zijn rug vandaan en houdt twee pakjes in zijn handen, in beide 1. Ik pak een cadeaut en haal het papier er vanaf, nou ja... dat probeer ik.... 'Was het echt nodig om elke vierkante centimeter te bedekken met plakband?!' zeg ik mopperend. Ik weet nu al wat Michael gaat zeggen dus waarom zou ik het eigenlijk nog vragen? 'JA! Dat was héél nodig.' Jup, goed geraden. 'Moet ik helpen?' vraagt Ashton lief. Dankbaar knik ik en steek hem het pakje toe. 'Djezus.. Michael, hoeveel rolletjes plakband heb je wel niet gebruikt?!' zegt Ashton als hij de helft van het plakband heeft verwijderd. 'Euh... volgens mij twaalf.' 'Oooooooooooh....' kreunen Max, Calum, Ashton en ik. 'Wat?' zegt Michael "verbaasd". Na nog vijf minuten is het pakje eindelijk van al het plakband verlost en trots geeft Ashton het aan mij, waarbij hij me aankijkt... 'MATE! MATEMATEMATEMATEMATEMATEMATEMATEMATE!' schreeuwt Daphne hyper. 'Jongens... het is misschien handig als we nu gaan...' hoor ik Max op de achtergrond zeggen. 'Waarom?' hoor ik Michael vragen maar dan klinkt het geluid dat de deur dichtgaat. Met grote ogen blijf ik Ashton aanstaren. Hij kijkt me afwachtend aan. En dan trekt hij me tegen zich aan. Ik kruip dichttegen hem aan en snuif zijn geur op. Oh wat voelt dit goed, zelfs al is hij een vampier. Wacht, wat? De waarheid ontvang ik met een klap. Direct spring ik uit Ashtons armen, mijn ogen zo groot als schoteltjes. 'H...hoe?' stamel ik terwijl ik verder naar achteren kruip. Ashton kijkt me medelevend aan en fluisterd: 'Ik heb geen idee, maar ik zal altijd van je houden. Al vanaf de eerste keer dat ik je zag.' Ik ga nog wat verder naar achteren maar er is geen bed meer waardoor ik uit bed kukel. Maar voor ik de grond raak word ik opgevangen door twee zachte, sterke armen. Ik kijk recht in de ogen van Ashton. Ik glimlach dankbaar. Ashton tilt me weer het bed in en gaat naast me liggen terwijl zijn arm nog steeds om me heen geslagen is. 'Maar ik snap het niet, jij bent een vampier en ik ben een weerwolf! Hoe kan dat? Het hoort niet! S...straks worden we uit elkaar gehaald! Oh, ik ben toch zo'n piekeraar. Maar wat nou als ze ons echt bij elkaar weghouden?!' 'You're perfect... And I just really love you.' zegt Ashton lachend. Ik voel dat ik begin te blozen en kijk weg. 'Love you to.' zeg ik zacht. Het volgende moment voel ik Ashtons lippen op de mijne en ik kan je vertellen. Het voelt perfect. Z'n lippen zijn zacht en ze passen perfect op de mijne. Ik zou dit moment niet willen stoppen maar natuurlijk moet het verstoord worden. De deur vliegt met een klap open en geschrokken kijk ik naar de deur waar Calum hijgend staat. 'Calum? Wat is er?' 'S...Sophie.... dr...dreigen... a...alpha.... T...the Con...Conversation... Guys....' O god... dit belooft niet voel goeds. Ashton stapt van het bed af en helpt Calum weer op adem. 'Okay, vertel nu eens, wat is er aan de hand?' 'De alpha van The Conversation Guys wilt nú een antwoord anders vermoord hij Sophie.' 'Wát?!' roep ik woest uit. 'Maaike... rustig!' zegt Ashton, proberend me te kalmeren. 'Ik ga haar redden en wel nú!' 'Maaike! Stop nou! Dat heeft geen nut! Ze zijn met teveel!' Ik let er niet op en storm naar beneden, direct het huis uit. 'MAAIKE!' hoor ik Ashton roepen. 'Wat is er aan de hand Ash?' hoor ik Michael vragen. 'Ze wil in haar eentje Sophie gaan redden!' hoor ik Ashton paniekerig roepen. 'Oh god... we moeten haar tegenhouden! Als ze over de grens is kunnen we haar niet meer redden aangezien ze dat land vervloekt hebben!' hoor ik Michael en Max roepen. Ik ren snel verder en zie de grens al in zicht komen. Direct begin ik te gillen en ren verder, de grens over. De eerste wachters springen verschrikt opzij als ze me zien en snel ren ik verder, schreeuwend en al. Ik zie een groot, wit huis en ik denk dat dat het packhouse is. Gillend ren ik naar binnen en de eerste jongens die ik tegenkom rennen eerst snel de trap op en kijken me daarna verbaasd aan. Ik storm de woonkamer in, waar een héleboel jongens zijn, ín zwembroek met six- of eightpack. Ook niet verkeerd om samen mee te wonen al zeg ik het zelf. Gillend storm ik op hun af, iedereen gaat ook nog gewoon aan de kant. Had ik eigenlijk niet verwacht, misschen gaat dit plan toch beter. Als ik in het midden kom van de jongens zie ik Sophie zitten. Op de schoot van een zwartharige jongen en Sophie is er overduidelijk niet blij mee. Haar blik klaart op zodra ze mij ziet. 'Maaike! Wat doe jij hier?' 'Geen idee. Kom mee.' Ik pak haar pols vast en trek haar van de schoot van de jongen af. Gillend ren ik het huis weer uit, die jongens zijn echt mietjes. Wie is er nou bang voor een gillend meisje dat een ander meisje met zich meetrekt die geen idee heeft wat er nou precies aan de hand is. De grens zie ik al in beeld komen en ik grijns zelfvoldaan. De jongens staan ook bij de grens en kijken me met grote ogen aan en dan beginnen ze me toe te juigen en te gebaren dat ik sneller moet. Oké... Plots word ik bij mijn andere nog vrije arm gegrepen en naar achteren getrokken. 'Hey! LAAT ME LOS!' schreeuw ik terwijl ik aan mijn arm blijf trekken. Ik krijg een flinke ruk aan mijn arm waardoor ik naar achteren struikel. Ik knal tegen een ontbloot bovenlijf aan met flink wat spieren. 'Zo... en waar dacht jij naartoe te gaan?' hoor ik een zware stem boven mijn hoofd zeggen. 'Weg! En met Sophie eikel!' 'Dan heb je pech. Sophie blijft mooi hier.' 'CALUM!' schreeuwt plots Sophie terwijl ze zichzelf uit mijn greep losrukt en begint te rennen. 'Oh nee, Sophie. Jij blijft ook mooi hier.' Zegt de jongen terwijl hij mij over zijn schouder gooit alsof ik niks weeg. Misschien is dat ook wel zo. De jongen begint een stukje te joggen en dan stapt hij. Aan het bewegen te voelen heeft hij Sophie te pakken. 'CALUM! CALUM!' roept Sophie wanhopig. Dit breekt mijn hart, echt. 'SOPHIE! DIAMANTJE!' roept Calum net zo wanhopig terug en ik weet dat de andere jongens hem nu tegenhouden om niet de grens over te rennen, naar Sophie toe. 'Het is dat dit een bevel van m'n alpha is maar anders had ik je laten gaan...' hoor ik de jongen zacht mompelen. Plots zie ik Sophie's benen op heuphoogte bij de jongen. De jongen draait zich om en houdt ons stevig vast zodat we niet vallen of ontsnappen. Wat een leuke en tegelijkertijd klote verjaardag is dit zeg. 'CALUM! CALUM! CALUM!' blijft Sophie roepen, haar stem klinkt gebroken maar ik zie dat ze geen moeite doet om te ontsnappen. Ik daarintegen ben de hele tijd aan het spartelen om los te komen maar deze jongen hier doet alsof ik niks doe, wat me mateloos irriteert. 'Nieuwe vangst Joë?' hoor ik een andere jongen vragen. 'Waag het om te lachen en ik breek je nek.' zeg ik dreigend. 'En hoe wil je dat gaan doen dan? Volgens mij ben jij nu toch echt de gevangene.' zegt de jongen pestend. 'Hou je mond toch eventjes Ivo. Ik moet met deze twee naar de alpha.' Oké, die andere jongen heet dus Ivo. Mooi, dan weet ik wie ik moet vermoorden. Als ik hem nog te zien krijg dan.. Maar ik ga hier wegkomen koste wat het kost.