The black wolf and I ●The Lost Mind Series●

H.63

We naderen het eind van The black wolf and I, jongens. Heel, heel misschien komt het niet zo ver en is het eind nog lang niet in zicht maar zoals het er nu voor staat komt het einde inzicht, maar er komt een vervolg genaamd: My mate don't know me.

Calum pov.

Het brandende iets dat tegen mijn keel word aangedrukt, zinkt steeds verder mijn huid in, heel langzaam, extra pijnlijk. Ik schreeuw, probeer de alpha weg te duwen maar niks helpt. Nu weet ik dat het officieel is. Mijn tocht naar de gene zijde komt in zicht. In mijn hoofd neem ik stilletjes afscheid terwijl ik het uitschreeuw van de pijn. Wat is het? Waarom doet het zo verdomd veel pijn? Waarom doet mijn hart zoveel pijn? Het lijkt net alsof er vanuit een heleboel mini gaatjes bloeddruppels uitvallen en de gaatjes en vretend zuur langzaam groter maken. En dan klinkt er een korte knak en zinkt het zere iets niet verder mijn huid in. Tot het eruit word getrokken en ik hijgend op de grond val. Mijn hand gaat naar mijn keel en als ik aan de wond zit moet ik een schreeuw onderdrukken van de felle pijnscheut die door mijn nek schiet. Ik voel twee handen die zich onder mijn oksels steken en me omhoog tillen. 'Je bent afgevallen Calum en dat is niet positief.' klinkt Max' stem voor me. Ik voel hoe hij me probeert op zijn rug te sjorren maar dat gaat niet makkelijk omdat ik als een soort zoutzak in zijn armen hang. Ik kreun als antwoord. 'Ja, ik weet dat je pijn hebt maar we moeten ervoor zorgen dat Sophie zich jou weer herinnert. Ze is helemaal de weg kwijt. Ze beweert dat Micheal, Ashton en ik niet haar broers zijn en toen Seff bij haar was, hij is echt haar broer al zou je dat niet zo een, twee, drie zeggen als ik eerlijk ben, zei ze dat hij ook niet haar broer is. Ze is echt helemaal gek geworden. Ze hebben iets met haar gedaan dat ik alleen maar kan bestempelen als hersenspoeling.' Ik voel hoe een traan over mijn wang rolt gevolgd door nog één en nog één tot de tranen als een waterval naar beneden rollen. 'Calum, het komt wel goed okay? Ze zal je herinneren, dat weet ik zeker want anders is jullie verhaal hier afgelopen.' 'Het..... mag...... hier........ niet.... af.... gelopen..... zijn......' breng ik met heel veel moeite uit. 'Dat weet ik en daarom gaan we nu. Hou je stevig vast en laat me absoluut niet los. Ik weet niet wat ze op dat vlindermes hebben gesmeerd maar het ziet er na het zien van jouw'n nek niet heel positief uit. Sjezus Calum, er komt gewoon paars, geel en groen spul uit je nek stromen! Misschien moet ik eerst met je naar het ziekenhuis....' 'Nee....... niet het zieken...... huis....' breng ik uit terwijl ik me met al mijn kracht aan Max vastklamp. En dan voel ik een sterke windvlaag, wat aangeeft dat Max aan het rennen is. De tocht duurt best wel lang maar ik denk sowieso korter dan met een auto. 'MAAIKE? SARA? SASHA? PAISLEY? IEMAND?' hoor ik Max schreeuwen en ik kreun door de hoeveelheid geluid. 'Ik wachtte al op jullie.' hoor ik een vaag bekende stem zeggen. Dan gaat er een lichtje branden: Maarten. 'M... Maarten?' breng ik nog steeds met moeite uit. 'Ja, dat ben ik. Max, breng hem naar de woonkamer en leg hem horizontaal op de bank.' 'Wat? Waa-' 'Doe wat hij..... zegt Ma... Max....' zeg ik zacht terwijl ik mijn hoofd tegen zijn rug aanleg. 'Oké.' Weer een windvlaag en dan een lekker zachte ondergrond wat betekend dat ik op de bank lig. 'Ga eens opzij.' hoor ik Maartens stem zeggen. 'Wat ga je met die spuit doen?' hoor ik Max achterdochtig vragen. 'Hem beter maken, wat anders? Hem vermoorden? Nee, bedankt. Er zijn hier genoeg mensen die me dan zouden vermoorden.' zegt Maarten en het volgende moment voel ik een naald mijn hals bij mijn halsslagader binnendringen. Het duurt even maar dan voel ik de brandende pijn die zich door mijn nek verspreid, alsof het me van binnenuit wil wegbranden. Ik schreeuw, trap en grijp met mijn handen naar mijn keel maar die worden hardhandig langs mijn zij geduwd. 'LAAT HET STOPPEN!' Schreeuw ik terwijl tranen achter mijn oogleden voel branden. 'Hoort het altijd zo te gaan?' 'Ik heb geen idee, dit is pas de tweede keer dat ik het middel uittest.' 'WAT?! Jij-' 'Hou je kop, wees blij dat er een geneesmiddel ís! Dit zou zijn lichaam niet uit zichzelf kunnen genezen. Hij zou nu eigenlijk al dood moeten zijn. Dus ik denk dat het de goede richting opgaat.' Max zegt niks meer maar ik merk aan de stilte tussen die twee dat hij er niet blij mee is. Ik voel de verschroeiende pijn minderen en ik stop langzaam met schreeuwen tot ik hijgend op de bank lig. Dan is de pijn helemaal weg. Langzaam open ik mijn ogen, in de hoop dat ik weer iets kan zien maar dat is niet zo. Het is nog steeds wit met zwart... Een gil die je bloed laat bevriezen, je hart stil laat staan en je trommelvliezen kapot scheuren klinkt door het bos en Max en ik vallen op de grond terwijl we wanhopig het geluid buiten onze oren proberen te houden. 'Was.... was dat van Sophie?' 'Nee, dat was een banshee. Een vermoorde banshee...' beantwoord Maarten mijn vraag. Ik kreun en probeer op te staan maar mijn hand vind geen houvast en ik val weer op de grond. Het geronk van een auto die dichterbij komt, het gekibbel van Ashton en Michael vanuit de auto en Seff die Sophie ervan probeert te overtuigen dat hij haar broer is terwijl Sophie het telkens weer ontkent en hem de mond probeert te snoeren, met weinig succes. De auto stopt, voetstappen hiernaartoe, deuren van de auto die dichtslaan, voordeur die opengaat, voetstappen die de woonkamer inlopen en de verstenen, de voordeur die dichtgaat, nog meer voerstappen met zacht gekibbel dat stopt zodra ze de woonkamer inlopen en een geschrokken inademing. 'C... Calum? Gaat het wel? Wat is er gebeurd? We hebben Sophie hierbij ons maar ze is vergeten wie we zijn en wat we van haar zijn.' Ik kreun als antwoord. 'Daar hebben we echt heel veel aan.' 'Oh, hou je kop Mikey.' Zegt Seff vermoeid. 'Mikey is voor vrienden.' 'Ben ik geen vriend dan?' 'Nee.' Sophie barst in lachen uit en ik weet dat iedereen haar verbaasd aankijkt. Een glimlach speelt rond mijn lippen terwijl ik weer omhoog probeer te komen. Het lukt! Godzijdank! Ik had er dus echt geen zin in om weer op de grond te flikkeren...